Wereldblogdag

We hebben al een beetje van alles gehad: De dag van de buren (die in mineur eindigde voor buur André toen ie strontzat thuiskwam na het burenfeest én onthaald werd met een deegroller!), de dag van het schaap (waarbij Laloo - het schaap van de buren - niet welkom was omwille van zijn blauwe tong!) en zelfs De dag van de dag (maar dat was niet aan Jos besteed, die werkt namelijk altijd in de nachtploeg!)

Maar beste bloggers, vandaag is het onze dag.



Dé dag waar je zonder schuldgevoel urenlang achter je computer mag kruipen én je gedachtenspinsels de wereld mag insturen.

Hoe ga je te werk? Simpel!
- Ga op zoek naar 5 links van leuke, gekke, interessante blogs.
- Laat deze 5 bloggers weten dat je hen gekozen hebt voor deze wereldblogdag!
-Vermeld een hyperlinkje naar deze blogs op je eigen blog met een kleine samenvatting
- Plaats natuurlijk ook een linkje naar : http://www.blogday.org/

Cursief Huigje zou Cursief Huigje niet zijn - mocht hij niet een klein beetje afwijken van die regeltjes. Ik heb het voorbije anderhalf jaar zoveel mooie, toffe, interessante, onnozele, lachwekkende, verleidelijke blogjes ontdekt - dat het een onbegonnen werk is hier 5 blogs naar voor te schuiven.

Ik gebruik een ander criterium: ik heb immers gemerkt dat vandaag of morgen de 3.000ste reactie op een tekstje een feit zal zijn. Merci voor de dapperen, creatievelingen, ... die elk op hun manier reageerden op mijn geschrijf. Op deze wereldblogdag breng ik dan ook met graagte de top 5 van weblogs, waarvan de eigenaar meest reageerde op mijn geschrijf en gefotografeer tijdens de voorbije 1,5 jaar.

1. Ik ontdekte Julia (en zij mij) ergens in juli 2006. Ik had nog nooit van scrappen gehoord, en eerlijk gezegd nu ruim een jaar later weet ik nog altijd niet goed hoe ik er zou moeten aan beginnen:)) Hoe dan ook, het was voor mij alvast een eer om plots vast te stellen dat één van mijn foto's door Julia gescrapt werd. Laat je dus verleiden om naar haar blog te surfen.
2. Wanneer je een tijdje actief zijt in het blogleven, ontdek je vaak wat dezelfde blogs in het favorietenlijstje van mede-bloggers. De blog, die ik nog nergens anders op een lijstje gezien heb, is die van Dodos, een Griekse gast die heel kleurrijke, eenvoudige tekeningen maakt. Eén voor één kunstwerkjes.
   
3. Maxentia ontdekte ik wat in dezelfde periode als Julia. Haar schrijfstijl, vaak met een gezonde portie humor en relativeringszin spreekt me erg aan. Vaak is er heel wat tijd tussen twee 'blogteksten' - maar telkens is het wachten ruimschoots de moeite waard!
   
4. Eén van de mooiste fotoblogs is van de hand van Moi, een Amerikaanse fotografe. Haar foto's zijn meer dan de moeite waard om ontdekt te worden. Dus neem je tijd, want ondertussen staan er al een pak kunstwerkjes op die blog.
   
5. Pierre Du Coin schrijft in zijn bloggersprofiel: 'Twee jaar geleden een kleine midlife-crisis toen ik dertig werd. Ondertussen heb ik mij verzoend met mijn dieper insnijdende fjorden en het feit dat ik niet meer in aanmerking kom voor jongerentarieven.' Meteen is zijn toon gezet voor een meer dan degelijke blog, waar ik graag regelmatig eens in rondkuier.

Merci ook voor allen die reageren én niet in bezit zijn van een eigen blog. (jawel, beste bloggers, ook dàt bestaat nog:)). En een eresaluut aan allen die trouw elke dag/week mijn belevenissen lezen - en waarvan ik weet dat ze nimmer een reactie achterlaten.

Meisjes

Wijsheid komt vaak op een onverwacht moment.
Op een onverwachte plaats.
Gebracht door iemand waarvan je het niet meteen zou verwachten.
Of toch?

Hoe dan ook, de eenvoudige eenvoud die verscholen lag - ergens in de blogwereld - heeft zich geopenbaard. Het had iets van 'To be or not to be'.

Ik ontdekte de zoete meisjes.

En was er blij mee:)

Drie jaar geleden

Je zat daar.
Elke week op dezelfde plaats.
Een beetje uit de kring te kijken naar wat er allemaal om je heen gebeurde.
Niets ontging je.

Wat jij zag, zag ik niet - hoe zeer ik mijn best deed.
Je vertelde over de geur van het verse stro, waarop je elke avond sliep.
ik wou het ook ruiken, maar ik slaagde er niet in.
Uit je mond kwamen vele woorden die nauwelijks zinnen werden.
Je zocht woorden maar vond ze niet altijd.

Je sprak een andere taal
in een andere tijd dan de mijne.

Soms zag ik je sloffen door de lange gang.
En zag ik een wirwar van voetstappen, in alle richtingen.
Nooit ver weg.
Eindeloos door elkaar.

In ons herkende je soms een andere, soms ook niet.
En dat verwarde ons méér dan het jou verwarde.

Je was nooit uit onze gedachten.
We kenden jouw gedachten niet en geraakten steeds verder weg van jou.

Vaak vroegen we ons af of jouw gedachten ook droomden van weleer
toen alles nog goed was, toen alles nog duidelijk was, toen alles nog alles was.

We zien je in de verte.
Het hoofd gebogen.
Kijkend naar de zachte aarde.
Dan kijk je plots schichtig om.
We zien even een glimlach om je mond.
Je rechterhand zwaait heel even naar ons.
Dag droom.
Dag gisteren.
Dag wereld.

Dag opa

Roze olifantjes

Een kennis van mij is gisteren opgenomen in het universitair ziekenhuis. Het moest er wel eens van komen, want de hoeveelheid drank die hij kan verorberen, grenst aan het onwaarschijnlijke.

Een modale burger drinkt in de ochtendstond een kopje senseokoffie of een thee natuur. Een uitzondering slurpt een cappuccino.
Eduard hoeft 's morgens geen wekker om toch al opgewekt rond te lopen. Hij begint de dag met een lach, veroorzaakt door drie amaretto’s en een Hasseltse koffie.

In een goede stemming trekt hij vervolgens richting werkplaats. Daar staat een koffiemachine reeds te pruttelen, dankzij het instellen van de tijdsschakelaar. Hoewel hij niet echt een Vlaams Belanger is, vindt hij zwart toch maar wat zwartjes. Daarom giet hij er graag een scheut jenever bij.

Overdag slaagt hij er wel eens in een glas water in zich op te nemen, maar zodra de poorten van de fabriek zich weer achter hem sluiten, begeeft hij zich richting Amoroza.
Dit is het baancafé waar hij bij een glaasje sprankelende champagne een fantastische glimlach in zich opneemt. Een glimlach naar hem toegeworpen door een blonde dertiger.

Eduard dacht dat het leven niet stuk kon. Tot gisterenavond.

Na het avondmaal, of liever de avonddronk viel hij van zijn stoel. Het had iets van een grap, maar de MUG had daar een ander mening over.

Hij werd met loeiende sirenes overgebracht naar de intensive care van het universitair ziekenhuis. Sondevoeding zorgde voor alcoholvrij vocht naar zijn lichaam.

Zo lag hij uren lang te staren naar het plafond. Hij meende roze olifantjes te zien lopen langs de muren.

In afwachting van een zoveelste röntgenfoto van zijn lever, werd hij vanmorgen in wachtzaal 4 AA gezet.

Uit betrouwbare bron vernam ik dat het UZ een revolutionaire methode gebruikt om het alcoholisme bij de patiënten te ontmoedigen. De verpleegsters krijgen de opdracht om de patiënt extra lang te laten wachten. Ondertussen wordt via de universitaire ziekenradio een medley de ether (=de wachtzaal) ingestuurd.

Zo moest Eduard volgende ex - nummer 1-hits ondergaan:

1. I’ll never drink again (Alexander Curly)
2. Do you like beer or sangria? (Circus)
3. Wat zullen we drinken zeven dagen lang? (Bots)
4. Je hoeft niet naar huis vannacht (Marco Borsato)
5. Wodka (Stef Bos)
6. Vanavond ben ik Bob (Clouseau)
7. Laatste ronde (Blof)
8. Bijna requiem (Benny Neyman)
9. Bar Tropical (Johan Verminnen)
10. Trop is trop (Bob Savenberg)

Eduard ontvluchtte de wachtzaal.
Hij dook het eerste cafeetje voorbij de uitgang van het UZ in en bestelde een heerlijk koele Duvel.

Home sweet home!

PS wie dit bericht liever in Wordpress leest, klik dan hier

Amerika moeit zich met mijn gemeente.

Mijn gemeente haalt even het wereldnieuws. Al 20 jaar vindt er tweejaarlijks op het Donkmeer een groot muzikaal spektakel door. Zo passeerden reeds My fair lady, Annie, The sound of music, De vogelhandelaar ... de revue. Telkens kon het organiserend team rekenen op massale belangstelling (keer op keer ongeveer 30.000 toeschouwers).

Dit jaar staat de opvoering van West Side Story op het programma. De regisseur is niet van de minste, namelijk Frank Van Laecke - die al heel veel bewezen heeft in de theater-, opera- en musicalwereld).

Op de muziekband vertolken Chris Van Tongelen, Ann Van den Broeck, Hilde Norga en WIm Van den Driessche de hoofdrollen.

13 avonden brengt een grote groep acteurs, figuranten het massaspektakel in open lucht. Wekenlange repetities gaan de voorstellingen vooraf.

Deze week moesten de voorstellingen echter stilgelegd worden omdat het auteursbureau ALMO en de Amerikaanse eigenaars van de musical niet akkoord gaan met de versie die Van Laecke bracht.
50 jaar geleden vertelde West Side Story het verhaal van twee leden van rivaliserende bendes, een Puertoricaanse en een Amerikaanse. Van Laecke belichtte in zijn versie de Vlaams-Marokkaanse strubbelingen in een fictieve stad. Zo maakte hij van Maria nu een Aisha."















Twee avonden lang bleef het dan ook heel stil aan het Donkmeer. Grote ontgoocheling zowel bij de medewerkers, als bij de toeschouwers die maanden geleden hun kaartje voor de voorstelling al hadden gekocht.

Twee dagen en twee nachten lang is er gewerkt om een nieuwe versie van West Side Story in te studeren en op te nemen. Alle Marokkaanse namen verdwijnen. Aisha wordt Maria. De vlaggen van de twee clans worden aangepast. Extra dansnummers worden ingestudeerd.

De voorstellingen mogen enkel doorgaan, op voorwaarde dat de enige toegelaten vertaling gebruikt wordt.

Frank Van Laecke, zwaar ontgoocheld door de 'censuur', zet een stapje achteruit en neemt ontslag als regisseur van de productie. De opvoering van WSS - zoals Amerika die wenst - is niet de zijne meer.















Of hoe de States niet alleen op wereldvlak, maar ook op cultureel vlak zich steeds bemoeit met anderen. Zelfs met een klein landje als België. Zelfs met een klein meertje, zoals het Donkmeer.

Maar de enthousiaste medewerkers, zowel acteurs, figuranten, technisch team, backstage crew als organisatiemedewerkers laten niet op hun kop zitten.
Vandaag zullen ze er weer staan.
Op het grote podium, daar op het water.

En tot aan mijn bed zal ik ze horen zingen: "Tonight, tonight. The world is full of light. With suns and moons all over the place. Tonight, tonight. The world is wild and bright. Going mad, shooting sparks into space. Today, the world was just an address. A place for me to live in. No better than all right. But here you are. And what was just a world is a star tonight".

Het staat in de krant op pagina 9

Het Nieuwsblad, woensdag 22 augustus

op pag 3: 316 woorden over Andrea Croonenberghs die terug flik Britt zal spelen in een Nederlandse politieserie. (+ foto op de voorpagina)

op pag 5: 259 woorden over de nieuwe Europese normen waardoor de gleuf van nieuwe brievenbussen vanaf nieuwjaar 23 cm breed en 3 cm hoog moet zijn.

op pag 7: 302 woorden over de duurste koffie ter wereld, die nu ook voor 12 euro te drinken is in ons dierbaar Vlaanderen

op pag 9: volgend artikel dat precies 76 woorden telt:

Het tellen van de woorden én het schrijven van deze blog kost mij zes minuten.

48 mensenlevens.

Ik kan er met mijn verstand en gevoel niet bij.

Ik blijf staren naar die 76 woorden.

Ik voel de tranen van de moeders en de vaders.

Ik hoor het gehuil in de nacht.

Ik zie de machteloosheid van de zorgverleners.

Het glaasje wijn naast mij laat ik onaangeroerd.

Save the last dance

Sophie begrijpt er geen snars van.

Jarenlang zaagde ze Wim, haar man de oren van het lijf om danslessen te volgen.
Telkens weer kreeg ze een njet.
Dat kon ze moeilijk verkroppen. De enkele verplichte danspasjes (op huwelijksfeesten en verjaardagsfeestjes) met Wim leverden immers steevast een resem blauwe plekken op. En dan nog maar te zwijgen over de tenen die regelmatig kennis moesten maken met schoenmaat 46, waarop een lijf van ongeveer 85 kg vasthing.

Drie weken geleden echter komt Sofie omstreeks 18 uur thuis na een drukke werkdag. Ze opent de voordeur. En hoort in de living een Paso Doble weergalmen. Daar gearriveerd nodigt Wim haar uit voor de dans. Gevolg: één verstuikte teen.
Maar dat neemm de danslust bij Wim niet weg, integendeel.
Elke avond opnieuw staat hij uren op de keukenvloer, die omgetoverd werd tot een dansvloer.

Sofie, totaal ondersteboven van Wims nieuwe hobby, stelt voor om naar een dansschool te gaan, teneinde toch eens een dansje te kunnen doen waarbij Wim goed in de maat meedanst.
Wim haalt weer zijn njet naar boven.

En vandaag tijdens het middageten zegt Wim: 'Schatteke. Doe maar je mooiste danskostuumke aan. Morgenavond is het zo ver! We worden wereldkampioen!"
Sofie vreest dat Wim een klop van de hamer heeft gekregen, of een aanval van shizofrenie!
En dan ziet ze de krant liggen, naast haar bord.
Dàn wordt alles duidelijk.
Denkend aan de pijnlijke tenen en de hopeloze danspasjes, gelooft ze voor één keer haar man.
Hij wordt wereldkampioen. Zonder twijfel.

Tussen de soep en de patatten

"Mama, wat zou er gebeuren met een meisje van zes jaar wanneer zij met een mes het hart van iemand anders uitsnijdt? Zou ze dan in de gevangenis moeten?"
Deze vraag werd tussen de soep en de patatten gesteld door Veerle, het zesjarig dochtertje van vrienden.
Het spreekt vanzelf dat bij het aanhoren van deze vraag het stil werd aan tafel.
De mama slikte eerst én probeerde dan duidelijk te maken dat een kind van zes jaar nooit de gevangenis inmoet, maar wel naar een verbeteringsgesticht zal moeten.
Met deze uitleg leek Veerle wel tevreden.

Cindy, de mama echter wou nog toch weten hoe ze in haar hoofd kreeg om die vraag te stellen.
Het vlugge, maar even verrassende antwoord uit de kindermond was: 'Door K3'.
K3 zijn toch die brave zangeresjes Karen, Kathleen en Kristel. Wat hebben die in godsnaam te maken met de moordgedachten in het hoofd van mijn dochtertje, moet Cindy gedacht hebben.

Veerle moet wellicht het zeer verbaasde gezicht van haar mama gezien hebben. En nog vooraleer de ultieme vraag gesteld kon worden, kwam het antwoord.
'Ewel, mama. In het laatste liedje van K3 zingen ze toch: 'Je hebt mijn hart gestolen'.

Gelinkt (3)

Heeft het met de opwarming van de aarde te maken? Maar het is een feit dat de voorbije weken fantastische bloggers er de brui aan geven.
Zo is mijn blogroll uitgedund door het vertrek van Smiling Cobra, Dieu toch en Menck. Ook Filia Solis, Het land van Nick, laten al enkele maanden niets meer 'lezen'.

Maar gelukkig ontdekte ik de voorbije weken weer enkele andere bloggers:

1. Life is a dance
   
2. Yet another part of me (vol prachtige proza en poëzie)
   
3. Blue
   
4. Franks blogje (hersenspinsels, pennevruchten, meningen en observaties)
   
5. Vrouwenliefhebster (de avonturen van een jonge vrouwenliefhebster op verkenning in de holebiwereld)
   
6. Keklog (een verzameling opstelletjes van de mama!?!)

Beste bloggers, wie ontbreekt volgens jou nog op mijn blogroll?

Gods wegen zijn ondoorgrondelijk

Terwijl in Lucca (Italië) de nonnekes rustig onder de boom zitten te brevieren ... speelt God en de Kerk een belangrijke rol in Irak en in Bree.

(klik op de foto)

In Irak

Een Amerikaanse soldaat heeft zijn leven te danken aan de Bijbel. Hij was in Irak bezig met het repareren van een tank toen hij beschoten werd. De kogel ging dwars door zijn kogelvrije vest, maar bleef steken in het zakbijbeltje dat hij in zijn borstzak droeg.

In Bree

In juli werd het nieuws in Vlaanderen beheerst door het nakend huwelijk van tennister Kim Clijsters met Brian Lynch. Dagenlang werd er op televisie en in de kranten geleuterd: kortom komkommernieuws. Maar nu het komkommerseizoen naar zijn einde loopt, pakt Kerk en Leven, het weekblad van de Vlaamse kerkgemeenschap uit met een vernietigend rapport over het gesloten huwelijk van Kim en Brian!

Met enig leedvermaak komt Erik De Smet tot de conclusie dat er geen volwaardig kerkelijk huwelijk heeft plaatsgevonden.

Ik citeer:

'Enkele maanden geleden vroegen onze tennister en haar partner of het huwelijk in een tuin mocht plaatsvinden, kwestie van het intieme karakter te garanderen. Na overleg tussen de pastoor van Opitter, de deken en het bisdom werd gesteld dat een huwelijk in de tuin niet kon. Achteraf bleek dat het jonge stel hun huwelijk had laten inzegenen door een voorganger van de gemeenschap De Goede Herder, verbonden met Rent-a-Priest, die tegen betaling vieringen op maat verzorgt. (...) Betrokken voorganger staat evenwel buiten de ambtsstructuren van de rooms-katholieke Kerk. Bijgevolg kan het huwelijk waarvan hier sprake dus ook geen kerkelijk erkend rooms-katholiek huwelijk heten. Wat niet wegneemt dat we van harte hopen dat betrokkenen gelukkig mogen zijn in hun nieuw aangegaan levensverbond. O, ja, de richtprijzen van de Goede herder zijn merkelijk hoger dan in een reguliere parochie."

Moederdag ... geen dag als een ander

In Antwerpen vierde men op 15 augustus moederdag. Cursief Huigje trok vandaag naar het strand van Sint-Anneke én ontmoette daar Jos, een dertiger die nog aan het bekomen was van die bewuste woensdag.

Wat was er die dag gebeurd?

Jos kwam die dag doodop de oprit opgereden. Een godganse dag had hij met zijn C3'ke rondgesjoold, winkel in winkel uit.'

Hij was nog maar net uitgestapt of zijn Angèleke riep al vanuit het venster: 'Jossssssss, je schoonmoeder is hier. 'k Heb haar gebeld om te zeggen dat je vandaag haar moederdag zou meebrengen.'

Jos, niet van de allerslimste op deze aardkluit, mompelde wat binnensmonds én hoopte dat de schoonmoeder er vlug weer vandoor zou gaan. Al weken lang zaagde ze zijn oren van zijnen kop. Ze zou én ze moest het cadeau voor moederdag krijgen dat zij wou.
Anders zou ze de Jos schrappen uit haar testament.

Enfin, een mens doet soms wel eens iets tegen zijn goesting. En wie doet er al eens niets voor geld?

Jos slenterde richting koffer waar hij het cadeau gedeponeerd had.
Hij opende de koffer én oeps, er lag niets in.
Jos kreeg alle kleuren van de regenboog (met uitzondering van het oranje) en zag de grote bui al hangen.

Net wanneer hij de living wou binnenstappen waar vrouw en schoonmoeder zaten te wachten op het 'moment supreme', hoorde hij de verkeersinformatie op de radio.

'Op de E17 ter hoogte van Zele ligt een obstakel. Autobestuurders worden aangemaand om er uiterst voorzichtig te zijn. Op de rechterrijstrook ligt er immers een opgerold tapijt.'

Jos verdween met rode kaken door de achterdeur.

Het is nooit meer goed gekomen tussen hem en zijn schoonmoeder!

De bokser en de legende

wat heeft een bokser te maken met een cactus?

Antwoord vind je door op de foto te klikken.

Met duizenden en duizenden waren ze er: gisteren in Memphis. Voor hem.

Klik op de foto voor het beluisteren van 'In the ghetto'.

En wil je weten vanwaar de gevleugde uitspraak 'Elvis has left the building' vandaan komt? Lees het hier.

Cursief Huigje vraagt zich af voor welke idool jij een verre verplaatsing zou maken?

Het begin (1)

Ik vermoed dat de meeste filmkijkers zich meteen afvragen hoe een film zal eindigen. Wie een boek in zijn handen neemt, wil weten hoe het eindigt. Happy of not happy.
Cursief Huigje behoort echter niet tot die groep van de 'meesten'.

Zo ga ik vaak bij het ontdekken van een blog op zoek naar de allereerste 'post'. Of wanneer ik een boek ter hand neem, zijn de eerste alinea's voor mij van groot belang. Die bepalen immers of het boek voldoende kansen krijgt om uitgelezen te geraken.

Daarom beste literaire bloggers, af en toe laat ik de eerste alinea van een boek op jullie los. Wie weet, zet het jullie aan om het ook te lezen. Trouwens, als ver familielid van Guido Gezelle en dus ook van Stijn Streuvels wil ik een kleine bijdrage leveren om het lezen te bevorderen!

"Wanneer begint moord? Wanneer de trekker wordt overgehaald? Wanneer het motief ontstaat? Of begint het al veel eerder, wanneer een kind meer verdriet dan liefde te verwerken krijgt en daardoor voor altijd een ander mens wordt? Misschien maakt het niet uit. Of misschien maakt het juist meer uit dan al het andere.

We oordelen en straffen op basis van feiten, maar feiten zijn de waarheid niet. Feiten zijn als een begraven skelet dat lang na de dood wordt opgegraven. De waarheid is vloeibaar. De waarheid leeft. Om de waarheid te kennen, is begrip nodig, een kunst die maar zeer weinig mensen verstaan. Je moet alles in één keer kunnen overzien, vooruit en achteruit, zoals God dingen ziet."

Uit 'Profiel in bloed' van Greg Iles.

Verleiders

kleurrijk samenspel van papiertjes, aroma's, bewaarmiddelen en kleurstoffen ... wie kan aan de verleiding weerstaan?

(klik op de foto)

Erotiek legt bom onder het formatieberaad

Via heel officieuze bron heeft Cursief Huigje vernomen dat eerstdaags Bart Somers (voorzitter Open VLD), Didier Reynders (minister van Financien) en Mieke Vogels (Groen) zullen moeten verschijnen voor de rechtbank.
Dit zou wel eens verstrekkende gevolgen kunnen hebben voor het formatieberaad.

Aanleiding was een klacht ingediend door twee belangrijke postorderbedrijven bij het Vlaams Commissariaat voor de media omdat politici de reclameregels zouden overtreden hebben.

Bart Somers stak het vuur aan de lont door in de aanloop van de federale verkiezingen het volgende over de Open VLD-programmatekst te zeggen: "Geen 3 Suisses-catalogus van ideetjes, maar een visietekst over waar we met onze samenleving naartoe willen", dixit Somers. (18 april)
Een paar maand later vond groene Mieke Vogels dat de beleidsverklaring van minister-president Peeters ook al leek op 3-suisses catalogus, voor elk wat wils. (29 juni)
Onlangs kon ook de Waalse politici niet achterblijven en vergeleek Didier Reynders de informatienota van Leterme ook met een catalogus (23 juli).

Terwijl 3 Suisses zijn verkoopcijfers de hoogte zag ingaan, was er topoverleg tussen de managers van Neckermann en Pabo.
Zij eisen nu via de rechtbank dat in de komende week minstens drie politici hun catalogus zou vernoemen tijdens interviews.

Uit betrouwbare bron zou Morelleke (Vlaams Belang) de spits afbijten door Letermes nota over de staatshervorming te vergelijken met een Pabo-catalogus, ook weinig om het lijf.

Wie kan andere politici een handje toesteken?
Stuur jouw catalogus-quote op naar Cursief Huigje.

Italiaans cliché (3)

Italianen zijn grote verleiders.

Met dit cliché in het achterhoofd trok Luc onlangs samen met zijn vriendin Genevieve naar La bella Italia. Hij was er niet gerust in. Zijn vrienden hadden hem immers verwittigd dat menig Italiaanse man zou proberen om Genevieve, een blonde twintiger te verleiden. Dàt zou hij niet laten gebeuren. Dàt wist Luc zeker.

In Italië gearriveerd hield hij elke Italiaanse bonk extra goed in de gaten, die - al was het maar heel even - zijn blik liet rusten op zijn vrouw. Even was Luc zelfs de kluts helemaal kwijt toen éne Pietro, een stevig gespierde macho een knipoogje in zijn richting verstuurde.

Cursief Huigje was gefascineerd door het verhaal van Luc. Hij vroeg zich nu dan ook af wat een Italiaanse man nu meer in petto heeft dan bijvoorbeeld een Westvlaming of een Limburger. Voor wat soort volk laat menig vrouw zich verleiden?
Hij trok veertien dagen rond in Italië om een beeld te krijgen van die grote verleiders.

De resultaten van dit onderzoek waren onthutsend.
Cursief Huigje legde het prototype van de grote Italiaanse verleiders vast op beeld.

De boom

Terwijl kabouter Plop zijn huisje leegpompt na de zondvloed in Plopsaland, droomt Cursief Huigje van de deugddoende schaduw van de Toscaanse boom die in Lucca stond te zweten bij een temperatuur van ruim 35°.

(klik op de foto)

Italiaans cliché (2)

Had ik het vorige keer over de prestaties van de Italianen op de weg, nu verklaart Cursief Huigje de oorlog aan volgend cliché:

Toscane is overroepen. Het is nu eenmaal 'in' om te kunnen zeggen dat je in Toscane vertoeft hebt. Maar wat je in die streek ziet, zie je ook op veel andere plaatsen in Europa.

Ik moet het toegeven: twee jaar geleden trok ik ook met die gedachten richting Toscane. Tot dan wist ik enkel dat onze ex-premier Guy en ex-VU-voorzitter Bert er hun vakantie doorbrengen. Niet samen, voor alle politieke duidelijkheid.

Maar één ding is duidelijk: je moet 'het' gezien hebben om te geloven: na elke bocht krijg je ander stukje Toscane te zien, de wondermooie cipressenrijen, de olijven, de wijngaarden, de heuvels, de kleine dorpjes, de middeleeuwse stadjes, de Etruskische restanten ... voeg daarbij de zon, de stilte, het lekkere eten, de briljante ijsjes, de autovrije stadjes ... en je ontdekt er de ideale mix van prachtige natuur en cultuur. Ondertussen zwierven we al één maand rond in Siena, Firenze, Volterra, San Gimignano, Pistoia, Lucca, Pisa, Montipulciano, de Chianti-streek ... Wat je daar allemaal ontdekt, is onbeschrijflijk mooi.

Zomer in de tuin

De tuin is niet groot, wel hoog.
Geen gras, wel struiken.
En af en toe ruist er iets door het struikgewas.
Gisteren was het een egeltje.
Is het een 'zij'?
Is het een 'hij'?
Wie zal het zeggen?
Eén ding staat vast: het is een fantastisch stekelig dier!

Vrij als een vogel

Klik op de foto.

't Ziet er spectaculair uit, maar toch niet aan mij besteed.

Vindt de boer nog een vrouw?

Het gaat niet goed met de Vlaamse boeren. Mogelijks haal jij de schouders op bij het lezen van dit rampbericht én denk je: ‘als een boer niet klaagt, dan wordt het zeker nooit mooi weer’. Maar het moet gezegd en geschreven worden dat deze keer de landbouwer gelijk heeft.

Ik herinner nog mijn vroegste kinderjaren. Geboren en getogen in de Westhoek, hét paradijs voor wie geïnteresseerd was in de boerenstiel. Je kon er kilometers rijden langs oervlaamse kasseiwegen én niets anders dan grote landerijen geflankeerd door prachtige hoeves ontdekken. En voor wie mogelijks wat problemen met het zicht had, kon eveneens de boerderijen ontdekken door zijn neus te volgen. Varkensstallen en de mesthoop wezen de weg. Het was trouwens nog de tijd dat er van mestoverschot geen sprake was.

De boeren waren eveneens een productief volk. Ontelbaar waren de gezinnen waar méér dan vijf boerenzonen- of dochters de toekomst van het ‘hof’ nagenoeg verzekerden.
Helpende handen heb je nooit genoeg, dacht de opperboer én hij keek verliefd in de ogen van zijn vrouw.

Boeren waren toen nog erg belangrijk. Stonden zij aan de klaagmuur, direct zorgde de Boerenbond, geassisteerd door een reeks CVP’ers voor oplossingen. Viel de regen wat te veel uit de lucht én de tractoren konden het veld niet op, geen nood … het Belgisch leger stond dag in dag uit paraat om de patatten op grootvaders wijze te rooien.

Het voorbije decennia echter is het verval van de boerenstiel ingezet. Meer en meer landbouwgrond werd omgetoverd tot bouwgrond. Varkensstallen werden uit de gemeente verbannen.
Maar de doodsteek krijgt de Vlaamse landbouw vermoedelijk door de vrouw.

Jawel. Steeds minder uit de kluiten gewassen boerenzonen geraken aan een lief. En als een erf zonder vrouw is als een kerk zonder priester. Niet te doen, dus.
Vanuit de Boerenbond, die door de zwarte zondagen hun collega’s van de CD&V niet meer konden aanmanen om een sterk CD&V boerenbeleid te voeren – kwam een poging om het tij te doen keren. Eén van de leden van de Raad van bestuur kende Jan Verheyen van de VTM. En na de belofte dat alle medewerkers van de VTM gratis een liter pure koeiemelk alsook een échte biet zouden krijgen, begonnen de opnames van Boer zkt vrouw.
Het werd een kijkcijferkanon, maar met drie boeren die nu een vrouw gevonden hebben – is de neerwaartse spiraal nog geen halt geroepen.

Het feit wil namelijk dat meer dan de helft van alle Vlaamse landbouwers geen opvolgers heeft.
Dus het is niet alleen een kwestie van een vrouw, maar ook van de vermenigvuldiging van het boerengeslacht.
De boerinnen uit de vorige eeuwen waren meteen ook de moeders van een ferme kroost. Het waren de tijden dat de pil én andere anticonceptiemiddelen totaal uit de boze waren. En dat werd hen elke zondag tijdens de preek door de pastoor nog eens benadrukt.

Dus misschien ligt de oplossing voor het opvolgingsprobleem bij de Vlaamse boer bij de paus?
Als die er in zou slagen om ten eerste meer priesters aan te werven voor de parochiekerken in Vlaanderen, en ten tweede alle landbouwersfamilies een voorbehouden plaats te geven in de kerk, dan wordt de kans groot dat boer Theun en boerin Olivia het katholieke wetboek strikt zullen volgen.
Voortplanting komt dan weer helemaal bovenaan het lijstje te staan.

Misschien kan de Gezinsbond overwegen om driedubbele zegels te geven bij de aankoop van zwangerschapskledij, wiegen en papflessen.
Dat moet de laatste aarzelende boerin over de schreef halen.

Maar eerst zullen de paus én de gezinsbond een verpletterende informatiecampagne moeten houden, want wat de boer niet kent, dat eet hij niet

Sollicitatie

Cursief Huigje ontmoette vandaag Laura, een medewerkster van de VDAB (dienst voor arbeidsbemiddeling). Tussen de soep en de patatten (zoals dat in West-Vlaanderen wordt gezegd) werd er over koetjes en kalfjes gebabbeld.

Zo wist Laura te vertellen dat ze vandaag een heel merkwaardige sollicitatiebrief in handen kreeg. Het ging om een 37-jarige man met een Spaansklinkende achternaam die op zoek was naar een job in het boswezen. In zijn curricilum vitae stond dat hij van 1 juni tot 29 juli gewerkt had op Gran Canaria - maar dat hij het daar een beetje te warm vond.
Hij verkoos daarom om naar een streek te gaan waar hij minder vlug de hete adem in zijn rug voelt. Kwestie ook om zijn gat niet te verbranden, want op de blaren zitten, ziet hij ook niet zitten.

Cursief Huigje is toch wel benieuwd of ie de job van boswachter op de Kalmthoutse heide zal krijgen.

Het kind in elke volwassene

Klik op de foto om te zien wat een mens eeuwig jong maakt. De kunst om als volwassene nog voldoende 'kind' te zijn in je gedachten, in je daden, in je dromen.