Vindt de boer nog een vrouw?

Het gaat niet goed met de Vlaamse boeren. Mogelijks haal jij de schouders op bij het lezen van dit rampbericht én denk je: ‘als een boer niet klaagt, dan wordt het zeker nooit mooi weer’. Maar het moet gezegd en geschreven worden dat deze keer de landbouwer gelijk heeft.

Ik herinner nog mijn vroegste kinderjaren. Geboren en getogen in de Westhoek, hét paradijs voor wie geïnteresseerd was in de boerenstiel. Je kon er kilometers rijden langs oervlaamse kasseiwegen én niets anders dan grote landerijen geflankeerd door prachtige hoeves ontdekken. En voor wie mogelijks wat problemen met het zicht had, kon eveneens de boerderijen ontdekken door zijn neus te volgen. Varkensstallen en de mesthoop wezen de weg. Het was trouwens nog de tijd dat er van mestoverschot geen sprake was.

De boeren waren eveneens een productief volk. Ontelbaar waren de gezinnen waar méér dan vijf boerenzonen- of dochters de toekomst van het ‘hof’ nagenoeg verzekerden.
Helpende handen heb je nooit genoeg, dacht de opperboer én hij keek verliefd in de ogen van zijn vrouw.

Boeren waren toen nog erg belangrijk. Stonden zij aan de klaagmuur, direct zorgde de Boerenbond, geassisteerd door een reeks CVP’ers voor oplossingen. Viel de regen wat te veel uit de lucht én de tractoren konden het veld niet op, geen nood … het Belgisch leger stond dag in dag uit paraat om de patatten op grootvaders wijze te rooien.

Het voorbije decennia echter is het verval van de boerenstiel ingezet. Meer en meer landbouwgrond werd omgetoverd tot bouwgrond. Varkensstallen werden uit de gemeente verbannen.
Maar de doodsteek krijgt de Vlaamse landbouw vermoedelijk door de vrouw.

Jawel. Steeds minder uit de kluiten gewassen boerenzonen geraken aan een lief. En als een erf zonder vrouw is als een kerk zonder priester. Niet te doen, dus.
Vanuit de Boerenbond, die door de zwarte zondagen hun collega’s van de CD&V niet meer konden aanmanen om een sterk CD&V boerenbeleid te voeren – kwam een poging om het tij te doen keren. Eén van de leden van de Raad van bestuur kende Jan Verheyen van de VTM. En na de belofte dat alle medewerkers van de VTM gratis een liter pure koeiemelk alsook een échte biet zouden krijgen, begonnen de opnames van Boer zkt vrouw.
Het werd een kijkcijferkanon, maar met drie boeren die nu een vrouw gevonden hebben – is de neerwaartse spiraal nog geen halt geroepen.

Het feit wil namelijk dat meer dan de helft van alle Vlaamse landbouwers geen opvolgers heeft.
Dus het is niet alleen een kwestie van een vrouw, maar ook van de vermenigvuldiging van het boerengeslacht.
De boerinnen uit de vorige eeuwen waren meteen ook de moeders van een ferme kroost. Het waren de tijden dat de pil én andere anticonceptiemiddelen totaal uit de boze waren. En dat werd hen elke zondag tijdens de preek door de pastoor nog eens benadrukt.

Dus misschien ligt de oplossing voor het opvolgingsprobleem bij de Vlaamse boer bij de paus?
Als die er in zou slagen om ten eerste meer priesters aan te werven voor de parochiekerken in Vlaanderen, en ten tweede alle landbouwersfamilies een voorbehouden plaats te geven in de kerk, dan wordt de kans groot dat boer Theun en boerin Olivia het katholieke wetboek strikt zullen volgen.
Voortplanting komt dan weer helemaal bovenaan het lijstje te staan.

Misschien kan de Gezinsbond overwegen om driedubbele zegels te geven bij de aankoop van zwangerschapskledij, wiegen en papflessen.
Dat moet de laatste aarzelende boerin over de schreef halen.

Maar eerst zullen de paus én de gezinsbond een verpletterende informatiecampagne moeten houden, want wat de boer niet kent, dat eet hij niet