De indiaan wijst de weg

Een mens staat er niet zo bij stil. Het feit dat ik nagenoeg vlekkeloos Nederlands spreek, weliswaar met West-Vlaams accent én met de ultieme verwarring tussen g en h – is geen evidentie.

Tot dàt inzicht kwam ik dankzij Radio 1. Laat het voor de lezer duidelijk zijn, ik ben geen fan van Studio Brussel (té lawaaierig), Radio Donna (te flitsend), Radio 2 (te veel Jo Vally, Dana Winner en Guy Deprez’s). Een vleugje Klara kan er nog net in, al is dat wat minder geworden sinds Fred Brouwer zijn brouwerijen definitief begraven heeft). Tussen al het CD-geweld door is Radio 1 voor mij (zelfs na de totale reorganisatie) dan wel eens een verademing.
En in die rustige sfeer kunnen er inzichten groeien. Neem dat van mij aan.

Eén of andere professor had een paar jaar vertoefd bij de Navajo-indianen. Vraag me niet hoe die er uit zien, en of ze afstammelingen zijn van Winnetoe of van Ottorongo, een indiaan uit onze streek. De prof zei, én wie ben ik om een geleerde professor tegen te spreken, dat die indianen namelijk een heel aparte taal hebben.

OK dàt is geen wereldnieuws. Als ik naar de supermarkt ga in Schellebelle, en vraag aan de verkoopster waar ik een reep chocolade kan vinden, staart die me gegarandeerd erg verbaasd aan. Pas na tussenkomst van een regionale tolk, blijkt het dat ik in feite 'seklaod' wens aan te kopen. Dus elke burger van dit kleine landje heeft al zijn eigen taaltje, dat zal al niet anders zijn bij de indianen.

Het frappante echter van de taal der Navajo’s is dat het enkel bestaat uit werkwoorden. Geen zelfstandig naamwoord, voegwoord en zelfs geen lijdend voorwerp is te vinden in hun dikke van Dale of zou hun woordenboek genoemd zijn naar het opperhoofd Walking Standing Buffalo, zijnde de dikke Buffalo?

Alleen werkwoorden. Dat doet me denken aan één of ander boek dat enige jaren furore maakte, ‘Liefde is een werkwoord’ – geschreven door éne Vansteenwegen. Hij zal mogelijks roots hebben in Alaska.

Wij Vlamingen behelpen ons voortdurend om voor alles en nog wat zelfstandige naamwoorden uit te denken. Er gaat nauwelijks een dag voorbij of we proberen de wereld te vatten door alles een naam te geven. Wat een naam heeft, is bekend én daardoor ook beheersbaar, is vermoedelijk de achterliggende gedachte.

Wij Vlamingen mogen er niet aan denken dat er niets anders zou bestaan dan werkwoorden. In deze tijden van brugpensioenen, deeltijdse jobs, regeringscrississen nochtans zou het misschien zinvol zijn wat meer werkende woorden uit te vinden.

Ik probeer eens dat gegeven ten volle te laten bezinken.
De wereld ziet er opeens anders uit.

Ik praat in termen van dingen (naamwoorden) én processen (werkwoorden).

Mijn collega-mens, vele kilometers verderop, beschrijft de wereld in processen.

Ik bevind me in de toren van Babel.
Naast mij staat de Sterke Krijger.
We kijken beiden naar de hemel. We zeggen geen woord.
In die stilte begrijpen we elkaar uiteindelijk.