Verloren voorwerpen (2)

Wanneer ik de reacties lees op de vorige post, stel ik vast dat er heel veel ongeduldigen onder de bloglezers zijn. Nochtans dierbaren, geduld is een zeer mooie deugd. Maar ik wil het noodlot niet tarten door nog een dag langer dan afgesproken het vervolg van 'de fototoestel-story' op jullie los te laten. Integendeel ... ik offreer het jullie gratis voor niets een dagje eerder!

"Ondertussen zag ik in gedachten al de parkeermeter op het alarmpeil staan.
Dus wou ik een handje (en een oogje) toesteken. Maar dat kon blijkbaar niet volgens de nmbs-wetgeving.
Toch klonk even later het verlossende: ""Gevonden. Hier staat: Fototoestel in grijs zakje".

De kalvarietocht is bijna ten einde, dacht ik. Maar dat was buiten de waard (=de zuchter) gerekend.
Die zette zich weer in beweging. Hij bleef in 'eerste' versnelling. Hij bereikte een andere kast, helemaal achterin het lokaal.
Daar toverde hij een grijs zakje boven, begon daarmee naar mij te wuiven - terwijl hij de prangende vraag stelde: 'Is het dàt?'
Ik moet toegeven dat mijn gezichtsvermogen niet meer dàt is. Ik zag dus nauwelijks 'iets' dat geleek op een fototoestel.
Maar de 'naderende parkeerboete' indachtig, beaamde ik volmondig dat het 'mijn toestel' wel was.

Slof slof slof.
De zuchter deponeerde het toestel voor mijn neus.
Hij schreef een code op het 'boek der boeken'.
En zei dat ik het moest tekenen.

Ik wou hem én de NMBS al bedanken om het terugvinden van mijn speelgoedje - toen hij zomaar in mijn ogen keek én zei: '3,20 euro'.
Ik had net al mijn kleingeld aan de parkeermeter verspeeld. Dus legde ik een biljet van 5 euro op tafel.
"Maar meneer, heb je niets kleiners?".

Ondertussen was achter mij al een rij van zes 'verloren' of 'gevonden' eigenaars te bespeuren.
Ik werp hen een bemoedigende blik toe.
Ik vrees echter dat de 'zuchter' het niet zal overleven.