Met dank aan Antonius

Het zal je maar overkomen.
Je neemt welgemutst de trein. Je portefeuille veilig in de vestzak.
In je boekentas nestelen zich vier cursussen, drie stylo's, een chocoladekoek, twee zuurtjes en een verfrommeld liefdesbriefje. En o ja, ook een digitaal fototoestel waarmee je een week lang kiekjes nam in de multiculturele binnenstad.
Je arriveert vervolgens in één of ander klein stationnetje (niet 's morgens in de vroegte).

'Moe en tevreden' kom je thuis. Je ploft je neer in de stressless zetel - niet voor je de boekentas met één forse beweging deponeert in de linkerhoek van de leefkuil.
Yes, het weekend mag beginnen.

Tot zover ... inderdaad een haast vlekkeloos verhaal. Totdat je je herinnert dat je foto's genomen hebt, die je graag eens wil bekijken.
Ondertussen is het al 21.35. Slof slof richting linkerhoek.
Boekentas open: de geur van chocolade stijgt op. Je ontdekt zelfs nog een briefje van 20 euro. Maar er is geen spoor te bekennen van een fototoestel.
De eerste lichte paniekgolf maakt meester van je lichaam.
De eerste zweetdruppels zijn reeds te zien op je voorhoofd.

Je wil niet betrapt worden. Dus ga je zo nonchalant mogelijk de living uit. Je draait op je kamer de boekentas binnenste buiten. En by the way, je ontdekt er ook nog een factuur met vervaldatum 12/10/2005.
Maar geen digitaal toestel.
Tijd voor paniekgolf nummer 2.

Tijd dus om de heilige Antonius te alarmeren. Je kent hem wel, die heilige die steeds afgebeeld wordt met een bijbelboek in zijn hand. De Portugees Antoon was immers eens zijn bijbel kwijtgeraakt én gelukkig bracht iemand met medewerking van God de Vader hem het boek der boeken terug. Meteen het sein voor de katholieke kerk om hem te promoveren tot 'de patroon van de verloren voorwerpen'.
Dus ... heilige Antonius ... waar is in 'gods'naam de kodak naartoe?
En kwestie om een beetje druk uit te oefenen op die brave man, voeg je drie weesgegroetjes en vier onze vaders toe aan je verzoek.
Tijdens die gebedssessie doe je je ogen dicht én hoopt dat op het moment dat je ogen weer opengaan ... voor je neus het verloren voorwerp zal liggen.
Niet dus.

Ondertussen is je ganse familie (zus, oma, tante, pa en ma alsook suikernonkel Louis) druk bezig het huis van boven tot beneden uit te kammen. Er is zelfs iemand die in de kachel én in de diepvries een kijkje neemt.
Tevergeefs.

Maar waar de nood het hoogst is, is de redding dichtbij.
En de reddende engel (waarschijnlijk dankzij bemiddeling van den Antonius) komt uit onverwachte NMBS-hoek.

Want wat doe je? Ten einde raad (én net voor je een spaarvarken kapot wil slaan) bel je naar het treinhuis. Je gelooft je eigen oren niet wanneer blijkt dat er op de trein, waar je enige tijd op vertoefde, een fototoestel gevonden is.

Nadat je een extra grote paaskaars (bij gebrek aan een kerstkaars) ontstoken hebt, dank je op blote knieën de patroon van de reizigers. Dat blijkt eveneens onze reeds vermelde Antonius te zijn.
Dus in de heiligenwereld is er ook volop sprake van cumuls.

Eind goed, al goed?
Dat zal er vanaf hangen hoe je kalvarietocht naar de 'dienst verloren voorwerpen' in het Gentse Sint-Pietersstation zal verlopen.
Maar om dat verhaal te vernemen, mag je nog eventjes geduld hebben.

PS: zeg tegen nonkel Louis dat hij niet langer meer moet duiken in je zwembad op zoek naar je fototoestel.