maandag, augustus 27, 2007

Drie jaar geleden

Je zat daar.
Elke week op dezelfde plaats.
Een beetje uit de kring te kijken naar wat er allemaal om je heen gebeurde.
Niets ontging je.

Wat jij zag, zag ik niet - hoe zeer ik mijn best deed.
Je vertelde over de geur van het verse stro, waarop je elke avond sliep.
ik wou het ook ruiken, maar ik slaagde er niet in.
Uit je mond kwamen vele woorden die nauwelijks zinnen werden.
Je zocht woorden maar vond ze niet altijd.

Je sprak een andere taal
in een andere tijd dan de mijne.

Soms zag ik je sloffen door de lange gang.
En zag ik een wirwar van voetstappen, in alle richtingen.
Nooit ver weg.
Eindeloos door elkaar.

In ons herkende je soms een andere, soms ook niet.
En dat verwarde ons méér dan het jou verwarde.

Je was nooit uit onze gedachten.
We kenden jouw gedachten niet en geraakten steeds verder weg van jou.

Vaak vroegen we ons af of jouw gedachten ook droomden van weleer
toen alles nog goed was, toen alles nog duidelijk was, toen alles nog alles was.

We zien je in de verte.
Het hoofd gebogen.
Kijkend naar de zachte aarde.
Dan kijk je plots schichtig om.
We zien even een glimlach om je mond.
Je rechterhand zwaait heel even naar ons.
Dag droom.
Dag gisteren.
Dag wereld.

Dag opa

Labels:

26 Reacties

At zondag, juli 24, 2005, Anonymous Anoniem said...

Ontroerend mooi

 
At woensdag, juli 27, 2005, Anonymous Anoniem said...

prachtig. ontroerend.

 
At dinsdag, augustus 28, 2007, Blogger Spontanity said...

Hoe mooi geschreven!!!

 
At dinsdag, augustus 28, 2007, Anonymous Anoniem said...

pijn om een verlies vervaagt met de tijd, zegt men. toch blijft het verlies van "opa's" iedere dag sluimeren in onze gedachten....

 
At dinsdag, augustus 28, 2007, Blogger Nagolore said...

Ik vind geen woorden om te zeggen hoe mooi en ontroerend dit gedicht is; dat hoeft ook niet, en toch...

 
At dinsdag, augustus 28, 2007, Anonymous Anoniem said...

kippevel.

 
At dinsdag, augustus 28, 2007, Anonymous Anoniem said...

mooi, zo dromerig mooi

 
At dinsdag, augustus 28, 2007, Anonymous Anoniem said...

Woorden schieten te kort! Prachtig maat.

 
At dinsdag, augustus 28, 2007, Anonymous Anoniem said...

Je schrijven voelt aan zoals het is...

 
At dinsdag, augustus 28, 2007, Anonymous Anoniem said...

Mijn opa heeft ook alzheimer gehad en dat is helemaal niet gemakkelijk voor de familie.

Ik voel met je mee!

 
At dinsdag, augustus 28, 2007, Anonymous Anoniem said...

Pakkend.

 
At dinsdag, augustus 28, 2007, Anonymous Anoniem said...

prachtig en droevig tegelijk. sterk geschreven bart.

 
At woensdag, augustus 29, 2007, Anonymous Anoniem said...

Mooi, mooi, kippenvel-overweldigend-mooi!

 
At woensdag, augustus 29, 2007, Blogger Maurice said...

Zo, rillingen over mijn rug, mooi !

 
At woensdag, augustus 29, 2007, Anonymous Anoniem said...

Mooie memorie...

 
At woensdag, augustus 29, 2007, Anonymous Anoniem said...

Formidabel mooi opgeschreven. En zo herkenbaar! (helaas)

 
At woensdag, augustus 29, 2007, Blogger Luc Callemeyn said...

Ontroerend mooi.
Commentaar lijkt overbodig.

 
At woensdag, augustus 29, 2007, Anonymous Anoniem said...

Kippenvel. Heel erg teder beschreven.

 
At woensdag, augustus 29, 2007, Anonymous Anoniem said...

Inspirerend.

 
At woensdag, augustus 29, 2007, Anonymous Anoniem said...

eventjes slikken ... en verder: zonder woorden ...

 
At woensdag, augustus 29, 2007, Anonymous Anoniem said...

mooi...

 
At woensdag, augustus 29, 2007, Blogger Cursief Huigje said...

@iedereen: bedankt voor de vele reacties, voor de woorden ... Ik heb nu ook even geen woorden meer.

 
At woensdag, augustus 29, 2007, Blogger Maxentia de Beauvais said...

verdwaald zijn in je eigen leven, je eigen geschiedenis; ik blijf het vreselijk vinden.

 
At donderdag, augustus 30, 2007, Blogger Julia said...

Ook kippevel hier bij mij Bart! Mijn moeder gaat ook vergeten ,steeds meer . Moeilijk !! Heel mooi beschreven hier !

 
At donderdag, augustus 30, 2007, Blogger Blue said...

heel mooi geschreven. Ik ben er zelf nog nooit in mijn dichte omgeving mee geconfronteerd.. het lijkt me zo moeilijk!

 
At vrijdag, september 07, 2007, Blogger Ingelien said...

jammergenoeg zéér herkenbare emoties

 

Een reactie posten

<< Home