Amerika moeit zich met mijn gemeente.

Mijn gemeente haalt even het wereldnieuws. Al 20 jaar vindt er tweejaarlijks op het Donkmeer een groot muzikaal spektakel door. Zo passeerden reeds My fair lady, Annie, The sound of music, De vogelhandelaar ... de revue. Telkens kon het organiserend team rekenen op massale belangstelling (keer op keer ongeveer 30.000 toeschouwers).

Dit jaar staat de opvoering van West Side Story op het programma. De regisseur is niet van de minste, namelijk Frank Van Laecke - die al heel veel bewezen heeft in de theater-, opera- en musicalwereld).

Op de muziekband vertolken Chris Van Tongelen, Ann Van den Broeck, Hilde Norga en WIm Van den Driessche de hoofdrollen.

13 avonden brengt een grote groep acteurs, figuranten het massaspektakel in open lucht. Wekenlange repetities gaan de voorstellingen vooraf.

Deze week moesten de voorstellingen echter stilgelegd worden omdat het auteursbureau ALMO en de Amerikaanse eigenaars van de musical niet akkoord gaan met de versie die Van Laecke bracht.
50 jaar geleden vertelde West Side Story het verhaal van twee leden van rivaliserende bendes, een Puertoricaanse en een Amerikaanse. Van Laecke belichtte in zijn versie de Vlaams-Marokkaanse strubbelingen in een fictieve stad. Zo maakte hij van Maria nu een Aisha."















Twee avonden lang bleef het dan ook heel stil aan het Donkmeer. Grote ontgoocheling zowel bij de medewerkers, als bij de toeschouwers die maanden geleden hun kaartje voor de voorstelling al hadden gekocht.

Twee dagen en twee nachten lang is er gewerkt om een nieuwe versie van West Side Story in te studeren en op te nemen. Alle Marokkaanse namen verdwijnen. Aisha wordt Maria. De vlaggen van de twee clans worden aangepast. Extra dansnummers worden ingestudeerd.

De voorstellingen mogen enkel doorgaan, op voorwaarde dat de enige toegelaten vertaling gebruikt wordt.

Frank Van Laecke, zwaar ontgoocheld door de 'censuur', zet een stapje achteruit en neemt ontslag als regisseur van de productie. De opvoering van WSS - zoals Amerika die wenst - is niet de zijne meer.















Of hoe de States niet alleen op wereldvlak, maar ook op cultureel vlak zich steeds bemoeit met anderen. Zelfs met een klein landje als België. Zelfs met een klein meertje, zoals het Donkmeer.

Maar de enthousiaste medewerkers, zowel acteurs, figuranten, technisch team, backstage crew als organisatiemedewerkers laten niet op hun kop zitten.
Vandaag zullen ze er weer staan.
Op het grote podium, daar op het water.

En tot aan mijn bed zal ik ze horen zingen: "Tonight, tonight. The world is full of light. With suns and moons all over the place. Tonight, tonight. The world is wild and bright. Going mad, shooting sparks into space. Today, the world was just an address. A place for me to live in. No better than all right. But here you are. And what was just a world is a star tonight".