maandag, september 10, 2007

Verloren voorwerpen (1)

U kon hier vrijdag vernemen dat ons fototoestel dankzij tussenkomst van de Heilige Antonius teruggevonden werd op een boemeltrein tussen de stad waarin Manneke Pis haast staat te bevriezen én de stad waar Louis Neefs zaliger destijds zijn Benjamin zich liet vangen aan een liter wijn.
Maar er is
een wereld van verschil tussen iets terugvinden én iets terugkrijgen: mijn kennismaking met de dienst 'verloren voorwerpen' van de NMBS.

Voor wie het nog niet zou weten, al wie 'iets verliest' of 'iets vindt' op de trein moet slechts één adres onthouden: station Gent Sint-Pieters. The place to be.

Het station zelf is een makkie om te vinden. De ietwat scheve toren kan je reeds van een eind ver zien, maar waar de 'verloren voorwerpen' liggen - is niet zo goed aangeduid. Ik ben zelf wat verloren gelopen.

Maar nadat ik de weg twee keer gevraagd had, kwam ik aan 'aan een balie'.
In de verte stond een goeie vijftiger achter een bureauke. Hij bladerde in een boek. Maar vooral hij zuchtte. En bleef zuchten.

Even later passeerde een collega-nmbs-ist in zijn buurt. Dit gaf aanleiding tot nog meer gezucht én tot de memorabele uitspraak: "'t Is niet te doen deze week. Echt waar, 't is nie te doen!" - gevolgd door een extra diepe zucht.

Even twijfelde ik of ik een volgende actie zou ondernemen, maar beseffende dat ik maar 15 minuten op het parkeerplaatsje vóór de toren mocht staan - waagde ik me om zo lichtjes te hoesten.
Geen reactie.
Pas nadat ik
een zware hoestbui ensceneerde, keek de zuchter op én riep met diepe stem: "Ja, waarvoor ist?".

"Ewel, ik heb getelefoneerd én ze hebben gezegd dat mijn fototoestel gevonden is op de trein".

Die zin deed de zuchter bewegen. Al is bewegen misschien een té actief woord. Het was eerder zich verderslepen. Slof slof slof.

"Op welke trein was het?".
Gelukkig wist ik dat het op de trein was die van Brussel naar Gent reed, ook had ik een nummer bestaande uit zes cijfers op geschreven. En kon dat met zekere trots meedelen.
Helaas, de zuchter bleek er niet erg gelukkig mee.
"Maar meneer, het nummer dat je me zegt, kan niet het lijnnummer zijn. Want dat bestaat uit maximum 4 cijfers".
Enfin, terug met beide voetjes op de stationsgrond.

Twee andere voeten begonnen te sloffen, richting 'grijze kast' - die me deed denken aan het specimen dat ik tien maand lang vervloekte tijdens mijn legerdienst.
Met extra gezucht haalde de stationsbediende een groot schrift met lijntjes te voorschijn, om vervolgens met extra peptalk (ach, meneer ... 't is niet te doen van de week) blad per blad om te draaien.

Hoe het uiteindelijk afloopt, kan je donderdag lezen op deze blog.

Eind goed al goed? Misschien wel, misschien niet.

Labels:

17 Reacties

At maandag, september 10, 2007, Anonymous Anoniem said...

Dit doet mij wel heel erg denken aan een paarse krokodil.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Paarse_krokodil

 
At maandag, september 10, 2007, Anonymous Anoniem said...

Dat het maar rap donderdag is... :)

 
At maandag, september 10, 2007, Blogger Nagolore said...

Wat kunnen mensen toch nieuwsgierig zijn....!..ik òòk!
Nu nog drie keer slapen...goh...da's lang.

 
At maandag, september 10, 2007, Anonymous Anoniem said...

Dit is zowaar een serie! Jeuj!

 
At dinsdag, september 11, 2007, Anonymous Anoniem said...

Zoals aarh zei, ik dacht ook gelijk aan de paarse krokodil.
Wat kan geduld soms irritant op de proef gesteld worden.
En nu wachten op het vervolg.

 
At dinsdag, september 11, 2007, Anonymous Anoniem said...

ook hier die paarse krokodil.. goeie reclame dus, alhoewel, waar was 't eigenlijk reclame voor ? denk ik nu... hahaha

ik denk dat het goed afloopt. als ik de sfeer van dit logje zo proef...

 
At dinsdag, september 11, 2007, Blogger Blue said...

hier nog een cerjeuzeneus!
nog maar twee keer slapen nu!

 
At dinsdag, september 11, 2007, Blogger esther maria said...

Gezien de plaatsing onder 'humor' heb ik de hoop
op een goede afloop.

 
At dinsdag, september 11, 2007, Blogger Cursief Huigje said...

die paarse krokodil was mij onbekend ... maar bij nader inzien zou het kunnen plaatsgevonden hebben in het Gentse station!
En dierbare bloggers: geduld is een schone deugd!
Slof slof slof:)

 
At dinsdag, september 11, 2007, Anonymous Anoniem said...

't Zjn volgens mij altijd uitgerangeerde 50-ers die zulke functies bekleden. Ik kan niet wachten op het vervolg.

 
At dinsdag, september 11, 2007, Blogger Chantal said...

Ik kan niet wachten tot donderdag

 
At dinsdag, september 11, 2007, Anonymous Anoniem said...

Ik ben er heilig (Antonius weet je wel) van overtuigd dat het goed komt.

 
At dinsdag, september 11, 2007, Anonymous Anoniem said...

heilige antonius:-))
moeder maria hellup het is niet te doen met jou...
wachten tot donderdag :-)
neeeeeeeeeeeeeeeeeee niet te doen :-)

 
At woensdag, september 12, 2007, Blogger Maxentia de Beauvais said...

Ik begrijp niet waarover iedereen verwonderd is. De meneer achter de balie heeft je zelf verschillende keren gewaarschuwd dat het "niet te doen" is.

 
At woensdag, september 12, 2007, Anonymous Anoniem said...

Allé komaan vertel vertel vertel! Plaagstok!

 
At woensdag, september 12, 2007, Blogger Julia said...

Ja zeg !! nou ik wacht af maar ik denk dat je het weer terug hebt want deze blogpost van jou is onder label Humor en anders zou het lachen je wel zijn vergaan :):):)

inderdaad doet mij ook denken aan die paarse krikodil reclame !:)

 
At woensdag, september 12, 2007, Blogger Julia said...

Krokodil bedoel ik , hoewel krikodil ook leuk is :)

 

Een reactie posten

<< Home