Verloren voorwerpen (1)

U kon hier vrijdag vernemen dat ons fototoestel dankzij tussenkomst van de Heilige Antonius teruggevonden werd op een boemeltrein tussen de stad waarin Manneke Pis haast staat te bevriezen én de stad waar Louis Neefs zaliger destijds zijn Benjamin zich liet vangen aan een liter wijn.
Maar er is een wereld van verschil tussen iets terugvinden én iets terugkrijgen: mijn kennismaking met de dienst 'verloren voorwerpen' van de NMBS.

Voor wie het nog niet zou weten, al wie 'iets verliest' of 'iets vindt' op de trein moet slechts één adres onthouden: station Gent Sint-Pieters. The place to be.

Het station zelf is een makkie om te vinden. De ietwat scheve toren kan je reeds van een eind ver zien, maar waar de 'verloren voorwerpen' liggen - is niet zo goed aangeduid. Ik ben zelf wat verloren gelopen.

Maar nadat ik de weg twee keer gevraagd had, kwam ik aan 'aan een balie'.
In de verte stond een goeie vijftiger achter een bureauke. Hij bladerde in een boek. Maar vooral hij zuchtte. En bleef zuchten.

Even later passeerde een collega-nmbs-ist in zijn buurt. Dit gaf aanleiding tot nog meer gezucht én tot de memorabele uitspraak: "'t Is niet te doen deze week. Echt waar, 't is nie te doen!" - gevolgd door een extra diepe zucht.

Even twijfelde ik of ik een volgende actie zou ondernemen, maar beseffende dat ik maar 15 minuten op het parkeerplaatsje vóór de toren mocht staan - waagde ik me om zo lichtjes te hoesten.
Geen reactie.
Pas nadat ik een zware hoestbui ensceneerde, keek de zuchter op én riep met diepe stem: "Ja, waarvoor ist?".

"Ewel, ik heb getelefoneerd én ze hebben gezegd dat mijn fototoestel gevonden is op de trein".

Die zin deed de zuchter bewegen. Al is bewegen misschien een té actief woord. Het was eerder zich verderslepen. Slof slof slof.

"Op welke trein was het?".
Gelukkig wist ik dat het op de trein was die van Brussel naar Gent reed, ook had ik een nummer bestaande uit zes cijfers op geschreven. En kon dat met zekere trots meedelen.
Helaas, de zuchter bleek er niet erg gelukkig mee.
"Maar meneer, het nummer dat je me zegt, kan niet het lijnnummer zijn. Want dat bestaat uit maximum 4 cijfers".
Enfin, terug met beide voetjes op de stationsgrond.

Twee andere voeten begonnen te sloffen, richting 'grijze kast' - die me deed denken aan het specimen dat ik tien maand lang vervloekte tijdens mijn legerdienst.
Met extra gezucht haalde de stationsbediende een groot schrift met lijntjes te voorschijn, om vervolgens met extra peptalk (ach, meneer ... 't is niet te doen van de week) blad per blad om te draaien.

Hoe het uiteindelijk afloopt, kan je donderdag lezen op deze blog.
Eind goed al goed? Misschien wel, misschien niet.