Opschuiven

Ik ben aan het opschuiven.

Veertig jaar geleden zat ik bij het familiefeest nog helemaal links.
Ver weg van de ouderdomsdekens van de familie.
Vóór mij een glas cola.
Sprankelend.
Lekker. Zonder twijfel.

Twintig jaar geleden begonnen nieuwe kleine mannen en vrouwen hun ontdekkingstocht aan de familietafel.

En zo kon ik stilaan opschuiven naar het midden.
Dat gaf toch een zekere kick. Weg van het 'grut' en dichterbij de 'wijsheid'!
Nog voldoende invloed van het jeugdig geweld, maar toch ook al met een half been of halve arm op de rechterkant van de tafel.
Vóór mij een glas champagne.
Sprankelend.
Niet lekker. Maar dit uiteraard niet toegeven!

Tien jaar geleden … de kleinmannen zijn groot geworden én houden stevig de plaatsen aan de linkerkant van de tafel bezet. Ze hebben de toekomst in zich.
Ik zit bijna helemaal rechts aan tafel.
Aan de uiteinde van de tafel is een plaats vrijgekomen. De tafel straalt een leegte uit.

Enkele dagen geleden ... van kleinmannen is al lang geen sprake meer. Ook nieuw volk aan tafel: de liefde is immers van alle tijden.
Drie kwart van de tafel is door de jeugd bezet.
En moeder is de brug tussen linker- en rechterkant.

Ik zit helemaal rechts aan tafel, dichtbij het uiteinde van de tafel.
Ik wil niet de oude wijze nonkel zijn, die ik echter wel ben.
Vóór mij een glas Saint-Emillion.
Niet sprankelend, wel verdomd lekker. Dat geef ik grif toe.

Ooit komt de dag dat ik het verleden, het heden en de toekomst naast mijn bord neerleg.
Ik zal dan nog even omkijken:
de 'kleinmannen van weleer' zien, die dan al bijna volledig aan de rechterkant van de tafel zullen zitten.
Helemaal aan de overkant zal de nieuwe generatie zijn weg zoeken naar de rechterkant.

Ik zal glimlachen
en
zeggen:
"a dieu".



ondertussen mijmert ze over een nieuwe mooie wereld?
(klik op de foto)

ondertussen staat Cursief Huigje op plaats 80 bij deze 'bwards' én laat 256 andere blogs achter zich. Je hebt nog tot 31 december de tijd om een stem uit te brengen. (klik op foto)