Straffe vrouwen

Ze zaten in Café Terminus.
Drie halfbelegen wezens van het mannelijk geslacht.
Drie flessen wijn stonden treurig leeg temidden de tafel.

Luc: ge moet nu eens horen. Mijn vrouw is architecte. En ik zal het geweten hebben: telkens als ik voor mijn zoontje Luca (3 jaar) een huisje help tekenen - maakt ze serieuse opmerkingen: 'Luc, zo moet je dat niet tekenen. De schoorsteen staat verkeerd op het dak, en de dakgoot hangt helemaal niet juist!"

Marc: ge moet niet klagen. Wat ik meemaak, is nog een portie erger. Louise, mijn vrouw, is vestiaire-verantwoordelijke in een gerenommeerd hotel. En elke avond, wanneer ik thuis kom na het werk, controleert ze of ik mijn jas wel op de correcte manier aan de kapstok gehangen heb.

Yves: dàt is allemaal maar peanuts vergeleken met wat ik meemaak! Laura is licentiaat Nederlands. Ik herinner me nog altijd heel goed wat er 25 jaar geleden gebeurde: ik had haar voor het eerst een mooie liefdesbrief geschreven. Ongeduldig wachtte ik op haar antwoord. Drie dagen later viel er een omslag in de brievenbus. Ik herkende haar geschrift, mijn hartje begon ietwat rapper te slaan.
Ik opende de omslag én wat zat er in?
Geloven of niet, mijn liefdesbrief ... waar Laura met rode balpen alle taalfouten had aangeduid én verbeterd!