Overspel

Onlangs had ik de eer en het genoegen een uitvoerig gesprek te hebben met een socioloog, die in zijn vrije tijd ook nog politoloog is. Meer nog, in de weekends oefende hij het vak van seksuoloog ook nog uit. Dan vertoeft hij zeer regelmatig in het buitenland, in opdracht van zijn werkgever. Een ideale omgeving om alle opgedane kennis in praktijk te brengen, aldus één van zijn bekendste uitspraken.

Een mens heeft niet elke dag de gelegenheid een kleurrijk figuur te ontmoeten die van diverse walletjes eet. De journalist in mij ging dan ook meteen op zoek naar de mens achter de man.

Na enkele Mort-Subites verliep het gesprek wat vlotter. Wat ongeremder. Meteen greep ik de kans om wat kennis uit zijn brein te ontfutselen.

Hij had recentelijk een sociologisch onderzoek opgestart die zocht naar de uiterlijke kenmerken van monogame en polygame mannen en vrouwen.
Hij legde in geuren (de zoete geur van krieken) en kleuren (zijn wangen kregen dezelfde kleur als de krieken) uit hoe je een overspelige man of vrouw kunt herkennen.
Het leek allemaal vrij complex.

Deze week ging ik zelf op onderzoek.

Zou het mij lukken om een overspelig mens te ontdekken - enkel en alleen op basis van zijn fysionomie?
Van een uitdaging gesproken.
Ik combineerde het nuttige (het onderzoek) met het aangename (een cafébezoek).

Urenlang zat ik er te turen door het raam.
De felle regenbuien zorgden ervoor dat haast geen kat (en dus zeker geen mens) de straat opkwam.

Maar net voor de cafebaas mij zou buitenzetten, was het zo ver, althans volgens mijn bescheiden mening.

In de verte zag ik een vijftiger.
De handen in de broekzakken.
De klak scheef op zijn haast kale kop.
Hij waggelde wat van links naar rechts.

Ik wist ineens zeker dat die man een scheve schaats reed.
Waarom was ik zo zeker?
Noem het intuïtie, maar toch liever 'professionele deskundigheid'
... al vanaf het moment dat ik hem in het oog had - kwam in mij die éne allesverklarende gedachte op:

'Wat gaat die man vreemd!'