Music was her first love

Wat 2007 zal brengen, weet ik niet. Maar de kans dat Debby de hitlijsten zal veroveren, is relatief groot.

Debby, die zondag laatstleden de drie kaarsjes op de chocoladetaart op eigen kracht uitblies, is door de muziekmicrobe gebeten.

Het was al duidelijk toen ze nog in de buik van haar moeder zat. Telkens Radio 2 een song van Willy Sommers de ether instuurde (én geloof me, dat gebeurt heel frequent) begon dochter-in-spe wild te schoppen met de beentjes.
Op de echografie kon je zelfs zien dat haar hartje sneller klopte wanneer André Rieu weer aan het walsen geraakte.
Muisstil echter werd het wanneer de cd van Britney gestart werd. Dus goeie smaak had ze dan ook al.

De geboorte-arbeid, die via het intern videokanaal op alle kamers van de materniteit gevolgd kon worden, gebeurde op de tonen van Vivaldi’s jaargetijde ‘de Lente’. Dat het die memorabele dag al volop zomer was, kon vader John noch moeder Melanie deren. Debby kwam opgewekt de wereld binnengedanst.

Zoals het voor elk kindertalent hoort, schreven de ouders haar in voor Eurosong, waar ze op tweejarige leeftijd een prachtprestatie leverde met ‘Hé lekker beest’. Doordat de voorzitter van de jury, éne Marcel V.T. echter de zoon van de vriend van de dochter van Louise die de moeder kent van Nicole die getrouwd is met Hugo – verloor ze heel nipt de finale.

Nu is ze drie jaar geworden.
Als trotse ouder vinden John en Melanie het dan ook logisch dat Debby een volgende stap zet in haar ontwikkeling en haar carrière.
En die stap kan niet anders zijn dan richting zaal Edelweis, uitgebaat door ons nonkel Roger.
In die zaal is er elke vrijdagavond vanaf 22 uur grote ambiance.
Party time!

John brengt zijn dochter er naar toe met de wagen.
Maakt de afspraak dat hij omstreeks 2 uur haar komt oppikken aan de bar, derde stoel van rechts. Als hij vertrekt én haar achterlaat in het muziekpaleis hoort hij reeds de harde engelachtige bastonen van het toepasselijke ‘Saturday Night’ van de wereldgroep Underdog project.
De avond kan beslist niet stuk.

John wordt uit die stoute droom wakkergebeld.
Hij begeeft zich naar de voordeur.
Daar staan twee stoere agenten.
Tusssen hen beide in staat Debby.

De arm der wet gaat namelijk niet akkoord dat een 3 jarige schat een Redbull gemixed met een beetje weet tot haar heeft genomen.

Weer een typisch voorbeeld van nultolerantie. Hoe is het mogelijk!

Met boze blik zet i John beide agenten aan om zijn domein te verlaten.
Hij troost zijn dierbare schat
met de woorden ‘nog even geduld, straks word je vier jaar
En dan mag je naar de Bocaccio’

Met een stralende glimlach geeft ze haar papa een kus
en trekt gezwind naar haar kamer.


ondertussen hoor je hier mijn wens voor het volgende jaar
(klik op foto)