Rimpelloos

Vandaag is ze jarig.
Drieëntachtig lentes en winters.

Nonnen zijn een sterk ras.
Ze hebben iets merkwaardigs.
Als ze semi-jong zijn – zo rond de veertig lijken ze al veel ouder.
Eens ze echter oud zijn – zo rond de zeventig lijken ze een stuk jonger.

Zo is er nauwelijks een rimpel te zien op het gezicht van zuster Cornelia.
Dat is haast al een mirakel, om in de rooms-katholieke sfeer te blijven!
De verklaring is mogelijks eenvoudig:
gehuwd zijn met God de Vader moet zalig zijn:
zo zalig dat enkel lachrimpels te bemerken zijn.

Natuurlijk heeft zij het voordeel dat de huwelijkspartner haar nauwelijks of niet tegenspreekt.
Dat scheelt toch al vlug enkele rimpels.
Een kinderloos huwelijk heeft ook enkele voordelen:
geen nachtelijke uitstappen richting kinderkamer;
geen pubers die de wereld verkennen;
geen slaapkamers omgetoverd tot danszaal of stortplaats.
Terug zes rimpels minder.

Geldzorgen zijn er niet.
Kwellende vragen zijn geweerd.
Dagelijks drie maaltijden in stilte kunnen wonderen doen.
Geen rokers of fervente Big Brotherfans in de buurt.
Geen Blik of P-magazine die het bloed anders doet stromen in de aderen.
Enkel de rustgevende Tertio en Kerk en Leven als nachtlectuur.
Dit alles is verantwoordelijk voor 12 rimpels minder.

Drieëntachtig zomers en herfsten
in een vaste kadans van vespers, lauden, metten en completen.
Dat kan niet anders dan rustgevend zijn.
En een lichaam in rust ontwikkelt geen rimpels.

Ik kijk in de spiegel
en tel 23 kleine en grote rimpels.
Dat wordt het vagevuur,
denk ik.