Zo vader, zo zoon niet
In 'Man bijt hond' werden een eind geleden een aantal vaders voor de microfoon gehaald die ervan droomden dat hun zoon of dochter in hun voetsporen zouden stappen.
Een amateur-boogschutter, lid van de Sint Sebastiaansgilde én ooit derde in het kampioenschap 'staande wip', zag zijn kleuter van 4 jaar al staan op het podium tijdens de Olympische Spelen anno 2020.
Een tennisvader, die in een ver verleden erin geslaagd was om een wedstrijdje te winnen tegen de nonkel van de buurman van de vader van Kim Clijsters, hoopte dat zijn dochter - een nogal mollig uitgevallen tiener voorzien van vier piercings én zestien tatoeages, ooit eens hem zou opvolgen én zelfs mogelijks op een groot WTA-tornooi kon schitteren.
Ik zal vermoedelijk niet tot de gemiddelde man en vader behoren.
Een amateur-boogschutter, lid van de Sint Sebastiaansgilde én ooit derde in het kampioenschap 'staande wip', zag zijn kleuter van 4 jaar al staan op het podium tijdens de Olympische Spelen anno 2020.
Een tennisvader, die in een ver verleden erin geslaagd was om een wedstrijdje te winnen tegen de nonkel van de buurman van de vader van Kim Clijsters, hoopte dat zijn dochter - een nogal mollig uitgevallen tiener voorzien van vier piercings én zestien tatoeages, ooit eens hem zou opvolgen én zelfs mogelijks op een groot WTA-tornooi kon schitteren.
Ik zal vermoedelijk niet tot de gemiddelde man en vader behoren.
Want ik krijg de kriebels van de dromen van zovele vaders, die wat zij niet konden verwezenlijken, door hun nageslacht wel willen bereiken.
De wens is de vader van de gedachte.
En laten we het ons daarbij houden.
Trouwens, ik mag het niet gedroomd hebben dat zoon of dochter in mijn voetsporen stapt.
Ik heb al een schoenmaat 47 én het lijkt me toch echt niet aangewezen een dochter te hebben met dezelfde grootte van voeten.
Ik mag het verder niet gedroomd hebben dat mijn eigen kind later ook cursiefjes zou gaan schrijven over zijn vader. Ik zou archie-jaloers zijn, mocht hij of zij erin slagen een boek op de boekenbeurs te brengen. Dus laat mij gewoon genieten van wie of wat ik ben.
Nee, voor mij hoeft het dus niet. Het is al freaky genoeg om regelmatig te horen, te zien en te ervaren dat zoon/dochter zo erg op mij gelijkt!
In de voetsporen.
Trouwens, ik mag het niet gedroomd hebben dat zoon of dochter in mijn voetsporen stapt.
Ik heb al een schoenmaat 47 én het lijkt me toch echt niet aangewezen een dochter te hebben met dezelfde grootte van voeten.
Ik mag het verder niet gedroomd hebben dat mijn eigen kind later ook cursiefjes zou gaan schrijven over zijn vader. Ik zou archie-jaloers zijn, mocht hij of zij erin slagen een boek op de boekenbeurs te brengen. Dus laat mij gewoon genieten van wie of wat ik ben.
Nee, voor mij hoeft het dus niet. Het is al freaky genoeg om regelmatig te horen, te zien en te ervaren dat zoon/dochter zo erg op mij gelijkt!
In de voetsporen.
Doe dat niemand aan! En zeker je kind niet!
Ik zie het al voor mij: de volgende generatie zit nog steeds postzegels, sigarenbandjes, flippo's, champagnecapsules, doodsprentjes, bierviltjes en postkaarten te verzamelen - allemaal omdat één of andere vader daarmee ooit begonnen was én zijn kinderen 'pushte' om dat ook te doen.
Ik ben er zeker van dat er ook huwelijken zullen sneuvelen, omdat de partner het niet meer ziet zitten in een slaapkamer te vertoeven waar de muren volhangen met postzegels over vogels.
Kortom 't is er om trauma's van over te houden.
Maar geachte lezer, niets moet u weerhouden om mij jouw visie op 'zo vader, zo zoon' of 'zo moeder, zo dochter' te laten weten.
posted by Cursief Huigje @ 11:14 a.m.
17 comments
17 Reacties
een variatie op dit thema is misschien dat zoon/dochter zou kunnen doen wat de papa allemaal nog niet heeft verwezenlijkt! ze zouden zich nooit meer vervelen......
Laat kinderen ZELF ontwikkelen en kiezen wat ze willen is mijn motto.....
Ik ben als enige van de drie zoons van mijn vader geen postbode geworden. En het gaat goed met me . . .
Zou je graag een boek willen schrijven?
Vroeger zat er bij ons op de volleybal ook een kerel die de dromen van zijn vader moest waarmaken.
Dat pushen is toch niet altijd even gezond, vind ik.
Er is een verschil tussen aanmoedigen en druk leggen.
Laat iedereen zijn eigen keuzes maar maken denk ik dan maar
Kinderen pushen helpt toch niet. Hoe meer je hen dwingt iets te doen, hoe meer ze je het net niet zullen doen om zich af te zetten.
Ach ja, ik had het leuk gevonden als er een de verpleging in gegaan zou hebben, gepusht nee dat niet,ze hebben hun eigen wel doordachte keuze gemaakt en ik vind het prachtig als ze bereiken wat ze van plan zijn, de tijd zal het uitwijzen :-)
stel je voor dat ik had moeten worden wat mijn vader wilde...
Heidi, je maakt me nu wel benieuwd.
Bij het lezen van dit stukje zingt Stef Bos in mijn achterhoofd "papa, ik lijk steeds meer op jou..."
Ik ben zelf in de voetsporen van mijn vader en moeder getreden, maar bij mij is dat allemaal heel natuurlijk gebeurd, ze hebben mij nooit in hun richting gepusht.
Ik hoop dat mijn kinderen later vooral hun eigen dromen waarmaken, dan maken ze mijn grootste droom, een stel gelukkige kinderen, vanzelf waar.
Als ik naar mijn dochter kijk kan ik niet geloven dat ze uit mij komt !! Compleet anders en dat is geweldig !!
Het enige waarin ik nu nog op mijn ouders lijk is mijn interesse voor basket.
Verder vind ik inderdaad ook dat kinderen zelf hun weg mogen kiezen - en als dat dan betekent dat ze doen wat hun ouders doen dan is het maar zo :)
En toch heb je heel veel mee van thuis. Niet letterlijk hetzelfde beroep of dezelfde hobby, maar de interesse, hoe je tegen de wereld aankijkt.... Dat merk ik alleszins bij mezelf.
Wat een geinig liedje trouwens > Over die grote voeten :):)
Ik tennis tamelijk veel en dat zie je op het sportcicrcuit ook vaak. Ouders die het erger vinden dan hun kinderen als deze verliezen.
Een reactie posten
<< Home