Niet cursief, wel doorstreept

Het leven is niet altijd cursief geschreven. Soms zijn er enkel harde letters. Of staat alles vol met vraagtekens. En heel af en toe wordt alles doorstreept.

Vandaag is een stukje jeugd in mij gestorven.
In Dilbeek namen we afscheid van Lorine, 42 jaar, moeder van twee jonge kinderen.
In amper een paar weken ontglipte het leven haar.
Nu is haar leven doorstreept.
Mysterie en vragen blijven achter.
Vragen waar ik geen weg mee kan.
Vragen die geen antwoord vinden, hoeveel bijbelse teksten er ook aangebracht worden.

Elk afscheid houdt een spiegel voor.
'Heb ik je ooit gezegd dat ik je lief heb?' is de openingszin uitgesproken voor het graf.
Wie het uitspreekt, zegt: 'Het is een zin van een misschien te banaal lied. Maar vandaag moet ik jou, Lorine, zeggen dat ik het je nooit gezegd heb. Daar heb ik nu spijt van.'
Elk afscheid is een les voor degenen die achterblijven. Waarom is het zo moeilijk om tegen iemand de woorden 'Ik heb je graag of ik hou van jou' uit te spreken?

Dit vandaag is niet wezenlijk. Het is niet anders.
Als in een mens een stukje jeugd sterft, dan sterft die mens ook een beetje.

Ik leg een rode roos op de kist waarop haar twee kinderen hun hartskreet met een onuitwisbare stift neerpenden: "Ik vergeet je nooit. Ik mis je. Ik hou van jou."

A Dieu