Met de deur in huis vallen

Jan en Pascale zitten wat in de put.

Nochtans is hun huwelijk begonnen als een sprookje: prachtig weer, veel volk, toffe cadeaus. En tante Jeanne heeft zich tijdens het feest koest gehouden.

Maar op de tweede ochtend na de huwelijksnacht begint het jonge koppel enige nattigheid te voelen.

Pascale vindt het vreemd dat de postbode nog steeds geen stapel brieven en cadeaus is komen afgeven. Is hij teveel afgeweken van zijn georoute? Jan vindt het nog raarder dat zijn schoonmoeder (die de weken voor het huwelijk niet uit de buurt van zijn schatje te slaan was) nog geen kik van leven heeft gegeven. Er is duidelijk iets aan de hand.

Vandaag is het precies een week geleden dat ze in het huwelijksbootje zijn gestapt. Nog steeds is er geen mens, zelfs geen kat aan hun voordeur geweest.
Waar blijven hun vrienden die beloofd hebben hen eens te verrassen met een brunch? En waar blijft de bakker met het klein gesneden brood?

Na het bekijken van de laatste aflevering van 'Samson en Gert' (een mens moet nu eenmaal iets doen) denken ze de reden van het wegblijven van volk te kennen. Misschien doet de bel het niet? Helaas, toch wel.

Zo zitten ze nu elke avond met zijn tweetjes in de zetel, haar handje in zijn hand, te wachten en te wachten.
Hun oren gespitst, hopend ergens het geluid van naderende voetstappen te horen.
Te wachten op iemand die met de deur in huis valt.
Al is het een meneer samen met een klein jongetje, die een Wachttoren komt afgeven bij het verkondigen van één of andere blije boodschap.
Maar niets daarvan.

Als je het mij vraagt, ik vrees dat Jan en Pascale de eerstkomende dagen ook niemand aan de deur zullen krijgen!