Hoe meer clichés, hoe minder tijd
De tijd loopt als zand door je handen.
Dat gevoel overkomt me meer en meer.
Onlangs zag ik enkele oude schoolkameraden terug. Het was méér dan 25 jaar geleden. Een kwarteeuw, mannen toch. Het gaf zo’n raar gevoel van tijd en bracht een vorm van shock teweeg.
Vijfentwintig jaar waarin de haartjes bij de één wat dunner, bij de ander wat grijzer zijn geworden.
En op dergelijke ontmoetingen staan de conversaties bol van wazigheid, algemeenheden en helaas ook van clichés: ‘Wat vliegt de tijd toch!’, ‘Ge moet niet slim zijn als ge maar gezond zijt’, ‘Geld (zelfs zwart geld) maakt niet gelukkig.’
Ik haat clichés.
Ze zijn een hedendaagse uitdrukking van levenloze gevoelens.
Van buiten geleerde semi-waarheden, die mooi klinken – zeker wanneer er een cameraploeg in de buurt is.
Ze drukken iets uit waarop geen tegenspraak geduld wordt.
Een cliché is doordacht door gladde reclamejongens en marketingdames.
Neem nu de lijfspreuk van elke niet-jongere.
‘De tijd vliegt toch snel. Hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd gaat’.
En dan?
Mag dat niet misschien?
Wat me meer benieuwd zijn prangende vragen als: ‘Kan iemand me eens een foto laten zien van het vliegensvlug tijdstoestel? Of ‘Welke snelheid haalt de tijd? Komt het in de buurt van het oud werelduurrecord van Eddy Merckx?’
En verder kan ik me toch moeilijk voorstellen dat de Baby Shock van mijn buurmeisje trager tikt dan de Festina van mijn echtgenote.
Ik ga dus de strijd aan tegen de clichés.
Ik ga deur aan deur met pamfletten.
Ik eis zendtijd op de regionale televisie.
Daarin breng ik een portret van honderden hoogbejaarden, die nog niet in een faillissements-bedreigend rusthuis vertoeven.
En geloof me, de tijd gaat er ontzettend traag voorbij.
De topmomenten van de dag is de koffie met speculoos om 10 uur stipt in de refter, de koffie met koekje om 14 uur stipt in de refter én de gemixte boterham met hesp om 16 uur in de gang.
Tussenin gebeurt er niets, zeggen ze niets, is er enkel het eeuwigdurend getik van het uurwerk boven de refter.
De dagen gaan slenterend voorbij.
Hier is time allang geen money meer.
Ondertussen wandel ik in gedachten op de maan (klik op foto)
en wandelt deze legale buitenlander met een wandelstok in New York (klik op foto)
posted by Cursief Huigje @ 8:18 p.m.
9 comments
9 Reacties
Geen onderwerp met meer cliches dan Tijd. Maar niemand kan tijd vangen of precies definieren.
Maar aktie tegen cliches zou geen kwaad kunnen.
succes ermee! :-)
Toch is er vreemde ontwikkeling aan de hand ! Toen ik tiener was kroop de tijd, de week lag op maandag voor me als onoverkomelijk lang en zo voelde het ook. Wanneer het dan eindelijk weer tijd was om uit te gaan in het weekend lag er een lange week achter mij. Mijn kinderen en hun vrienden daarentegen vinden ook dat de week voorbijvliegt. Komt dat misschien omdat ze het veel drukker hebben dan wij vroeger ?
Hm, er schijnt een theorie te zijn, dat de tijd inderdaad aan het versnellen is. Mwoah, ik weet niet exact wat ik daar mee aanmoet. Einstein echter, bewees, dat tijd niet altijd, in elke omstandigheid, met dezelfde snelheid verloopt, dus...er is nog veel te beleven aan tijd ;-)
(Eh, verdere uitleg heb ik niet, hoor...mijn jongste maakt een werkstuk over Einstein, en ik pik slechts een paar woordjes links en rechts op...)
Mooie tekst. daar heb je ongetwijfeld even over nagedacht. ofwel ergerde je je al langer aan clichés.
En het is waar ook. Ik krijg zelf de kriebels van mensen die complexe materies in een ontegensprekelijk cliché proberen te gieten.
Nou ja, je onderwerp sluit in ieder geval naadloos aan bij de kijkersgroep van een gemiddelde regionale omroep in Nederland.
...en mijn moeder, die 86 is en al enkele jaren in een "rusthuis" verblijft hoor ik regelmatig zeggen, tegen de andere bewoners én tegen mij, dat de tijd 'voorbijvliégt'. Als ik haar eens zei dat dat 'cliché is', antwoordde ze me: "weet ge wat clichés zijn, manneke, dat zijn universele, menselijke waarheden...,is daar iets verkeerds aan misschien...?"
Ze bekeek me even, glimlachte en zei: "en nu wil ik naar 'Thuis' kijken, kijkt ge mee?"
Natuurlijk...
Soms overkomt het je, dan hoor je uit je eigen mond ineens een gruwelijk cliché, maar het is op dat moment zo ontzettend wáár. Dat is het probleem juist, het zijn niet voor niks clichés.
Ik ben het absoluut eens met de moeder van nagolore en ik begrijp niet waar die afkeer voor clichés eigenlijk vandaan komt. Ik gebruik die, en niet enkel als stijlfiguur, en ik zal die ook blijven gebruiken. Ieder spreekwoord en elke zegswijze van onze taal is immers een levensgroot cliché.
time is money; dat is zon hedendaagse uitdrukking van levenloze gevoelens.
Een van buiten geleerde semi-waarheid die mooi klinkt.
Een reactie posten
<< Home