Leven met een hersenletsel

Hij was jong. Hij wist wat hij wou.
Hij keek AVRO. Hij was gelukkig.
Een goede student en muzikant.
Het leven kwam hem tegemoet.

Toen werd hij in één moment oud. Hij weet niet meer wat hij wil.
Hij kijkt nog AVRO maar beseft niet goed wat hij ziet.
Is hij gelukkig?
Nooit kunnen afstuderen én nooit meer fanfare.
De dood kwam hem tegemoet – een zaterdagavond in januari.

De dood heeft hem niet ingehaald.
Het leven kreeg weer voorrang.
Maanden complete stilte én ver weg van onze realiteit.
Geen oog die verpinkte. Geen klank die sprak.

Een lichaam van amper 45 kg lag gewoon te liggen.
Twintig jaar voorgeschiedenis volledig weg.
Een goede jongen en muzikant.
De hel was dichtbij.

Nu is het zijn verjaardag. Hij voelt dat papa er is.
Hij roept als mama hem aanraakt.
Hij kijkt niet meer langer meer AVRO, uitsluitend VTM.
Muziek brengt klanken in zijn lichaam tot leven.
Het vagevuur is dichtbij.

Vandaag lukt het voor het eerst in al die tijd
om hem rechtop te laten staan tegen een muur.
Hij lacht.
Papa en mama wenen.
De hemel is eventjes dichtbij.