dinsdag, februari 13, 2007

Leven met een hersenletsel

Hij was jong. Hij wist wat hij wou.
Hij keek AVRO. Hij was gelukkig.
Een goede student en muzikant.
Het leven kwam hem tegemoet.

Toen werd hij in één moment oud. Hij weet niet meer wat hij wil.
Hij kijkt nog AVRO maar beseft niet goed wat hij ziet.
Is hij gelukkig?
Nooit kunnen afstuderen én nooit meer fanfare.
De dood kwam hem tegemoet – een zaterdagavond in januari.

De dood heeft hem niet ingehaald.
Het leven kreeg weer voorrang.
Maanden complete stilte én ver weg van onze realiteit.
Geen oog die verpinkte. Geen klank die sprak.

Een lichaam van amper 45 kg lag gewoon te liggen.
Twintig jaar voorgeschiedenis volledig weg.
Een goede jongen en muzikant.
De hel was dichtbij.

Nu is het zijn verjaardag. Hij voelt dat papa er is.

Hij roept als mama hem aanraakt.
Hij kijkt niet meer langer meer AVRO, uitsluitend VTM.
Muziek brengt klanken in zijn lichaam tot leven.
Het vagevuur is dichtbij.

Vandaag lukt het voor het eerst in al die tijd
om hem rechtop te laten staan tegen een muur.
Hij lacht.
Papa en mama wenen.
De hemel is eventjes dichtbij.

20 Reacties

At maandag, oktober 17, 2005, Anonymous Anoniem said...

mooie tekst om in dit vroege uur toch even bij stil te staan...

 
At donderdag, november 17, 2005, Anonymous Anoniem said...

Zeer mooi stukje proza...

 
At dinsdag, februari 13, 2007, Anonymous Anoniem said...

Dit verhaal is, naar ik vermoed, gebaseerd op feiten die zich in je onmiddellijke omgeving afspelen, anders had je er niet zoveel emotie in kunnen verwerken. Prachtig werkje, en dank dat je dit met ons wil delen.

 
At dinsdag, februari 13, 2007, Anonymous Anoniem said...

Stemt tot nadenken. Het zal je maar overkomen.

 
At woensdag, februari 14, 2007, Anonymous Anoniem said...

prachtig geschreven
je wordt er gewoon stil van

 
At woensdag, februari 14, 2007, Anonymous Anoniem said...

heel mooi, kan me alleen maar bij mijn voorgangers hier scharen.

 
At woensdag, februari 14, 2007, Blogger Julia said...

Prachtig geschreven Bart en zo triest als dat je overkomt! Je hebt er heel veel gevoel in verweven !

 
At woensdag, februari 14, 2007, Anonymous Anoniem said...

Kippenvel.

 
At woensdag, februari 14, 2007, Anonymous Anoniem said...

als er niet meer naar de AVRO gekeken wordt is het goed mis.
helaas.

 
At woensdag, februari 14, 2007, Blogger Sana follia said...

Dagelijks vechten voor een beetje vooruitgang, om dingen te doen die vroeger zo vanzelfsprekend waren. Ook voor de ouders een dagelijkse strijd. Je hebt het mooi verwoord Bart. Ik wens de jongen en de ouders nog vele lichtpuntjes in het leven en vele traantjes van geluk.

 
At woensdag, februari 14, 2007, Anonymous Anoniem said...

Prachtig geschreven. Jij hebt talent.

 
At woensdag, februari 14, 2007, Blogger Michel said...

Triest verhaal met een lichtpuntje..erg mooi..

 
At donderdag, februari 15, 2007, Blogger pierre du coin said...

Zeer pakkend

 
At donderdag, februari 15, 2007, Anonymous Anoniem said...

Heel mooi en vol gevoel beschreven.
Moet heel zwaar zijn zoiets, voor betreffende persoon zelf en direct familie en kenissen.

 
At donderdag, februari 15, 2007, Anonymous Anoniem said...

Om heel stil van te worden.....alweer een stukje wat je teruggooit op de werkelijkheid. Waarom zo'n gemopper alles....dankbaar zijn voor alle gezondheid die we hebben....

 
At donderdag, februari 15, 2007, Anonymous Anoniem said...

Droevig, maar mooi geschreven.

 
At vrijdag, februari 16, 2007, Blogger emiel said...

Heel ontroerend...

 
At zaterdag, februari 17, 2007, Anonymous Anoniem said...

Mooi... om stil van te worden mooi.

 
At maandag, februari 19, 2007, Anonymous Anoniem said...

zo veel gevoel... wel héél triest...

 
At woensdag, februari 21, 2007, Blogger Marleen said...

Ik snap het volkomen, wij maakten hetzelfde mee. Alleen ging het bij ons toch nog mis. Het blijft pijnlijk.

 

Een reactie posten

<< Home