Leverlijstje

Een kennis van mij is onlangs opgenomen in het stedelijk ziekenhuis. Het moest er wel eens van komen, want de hoeveelheid drank die hij kan verorberen, grenst aan het onwaarschijnlijke.

Een modale burger drinkt in de ochtendstond een kopje koffie of een thee natuur. Een uitzondering zou er een cappuccino van maken.
Eduard begint de dag met een lach, veroorzaakt door drie amaretto’s en een Hasseltse koffie.
’s Morgens hoeft hij dus geen wekker om toch al opgewekt rond te lopen.

In een goede stemming trekt hij vervolgens richting werkplaats. Daar staat een koffiemachine reeds te pruttelen, dankzij het instellen van de tijdsschakelaar. Hoewel hij niet echt een Vlaams Blokker is, vindt hij zwart toch maar wat zwartjes. Daarom giet hij elke morgen bij zijn koffie een scheut jenever.
Overdag slaagt hij er wel eens in een glas water in zich op te nemen, maar zodra de poorten van de fabriek zich weer achter hem sluiten, begeeft hij zich richting Amoroza.
Dit is het baancafé waar hij bij een glaasje sprankelende champagne een fantastische glimlach in zich opneemt. Een glimlach naar hem toegeworpen door een blonde dertiger.

Eduard dacht dat het leven niet stuk kon. Tot eergisteren.

Na het avondmaal, of liever de avonddronk viel hij van zijn stoel. Het had iets van een grap, maar de MUG had daar een ander mening over.

Hij werd met loeiende sirenes overgebracht naar de intensive care van het universitair ziekenhuis. Eduard werd gedecoreerd met allerlei draden en maskers.
Sondevoeding zorgde voor alcoholvrij vocht naar zijn lichaam.
En zo lag hij uren lang te staren naar het plafond. Hij meende roze olifantjes te zien lopen langs de muren.
Naast zijn bed stond er een opvallende kan. Die kwam van pas. Want de kan bevatte zeker nogal wat wijsheid, zeker wanneer voor de rest er heel wat drank in de man aanwezig was.

Eduard kreeg verder allerlei hallucinaties.
De nachtverpleegsters hoorden hem de ganse nacht door roepen. ‘Enfin, wie het laatst drinkt, lacht het best – was zijn motto.

In afwachting van een zoveelste rontgenfoto van zijn lever, werd hij in wachtzaal 4 AA gezet. Het volgende halfuur werd hij vergast met een medley, uitgezonden door de universitaire ziekenradio.

I’ll never drink again (Alexander curly)
Do you like beer or sangria (Circus)
Wat zullen we drinken zeven dagen lang (Bots)
Je hoeft niet naar huis vannacht (Marco Borsato)
Wodka (Stef Bos)
Vanavond ben ik Bob (Clouseau)
Laatste ronde (Blof)
Bijna requiem (Benny Neyman)
Bar Tropical (Johan Verminnen)
Trop is trop (Bob Savenberg)

Hij ontvluchtte de wachtzaal.
Hij dook het eerste cafeetje voorbij de uitgang van het UZ in en bestelde een heerlijk koele Duvel.

Home sweet home!