Alzheimer
Mijn tong
volgt de woorden niet meer.
Klanken vormen
onbegrijpbare taal voor jou.
Ze schreien.
Ze schreien.
Ik wil bij jou zijn
en duw je weg
steeds
opnieuw.
Ik wil je omhelzen
en sla je
met verkrampte handen.
Ik wil je zoenen
en smaak
onze tranen.
Ik wil vragen
en verstar steeds
in antwoorden.
Ik wil leven
en sterf elke hartslag
een beetje meer.
Labels: gedicht
posted by Cursief Huigje @ 7:38 p.m.
14 comments
14 Reacties
Zou ik dit mogen overnemen (ergens volgend jaar) op www.tenderfeelings.be (uiteraard met vermelding van jou auteursnaam/naam/whatever je ook maar wil)
Dit is zeer indringend mooi, het blijft nazinderen! Chapeau.
Hoe zal ik 't zeggen...
tragisch mooi...
en ook wel indrukwekkend...
Vanuit 'nabijheid'...,
dat is wel zeker.
Prachtig verwoord, met de juiste emotionele toon.
Knap werk!
Bedankt voor dit voor my heel ontroerende gedicht xxx
ontzettend raak.
maar (daarom) ook ontzettend mooi.
Die komt binnen. Hagelhard, bitterscherp. Mooi.
Prachtig gedicht Bart. Om stil van te worden... Ik heb al veel mooie gedichten van je gelezen, maar dit is toch wel het sterkst geschreven!
Fijne kerst voor jou en je dierbaren !
Kom jou,
en de mensen die bij je horen,
een fijne kerst wensen.
supermooi!
mooi gedicht!
Heel herkenbaar, mooi
Dit is werkelijk heel mooi verwoord. Ontroerend en teder
Een reactie posten
<< Home