Een verdwaalde klok

Reeds eeuwen lang vertrekken de klokken, alom ten lande, richting Rome op Witte Donderdag. Ze hadden eergisteren weinig geluk. De weersomstandigheden waren niet perfect: nat, een sterke tegenwind. Gelukkig ook weinig luchtverkeer.
Daar de klokken sinds gisteren onderweg zijn, heerst in alle kerktorens ten lande complete stilte.
De kerkuilen, de duiven en de vleermuisjes weten niet wat er gebeurt. Ze kunnen hun oren niet geloven: want in alle kerkelijke gebouwen zwijgen ook de orgels en de harmoniums. De mannen van het vrouwenkoor en de vrouwen van het mannenkoor doen meer dan 48 uur hun best om a capella de mooiste klanken uit hun kelen te produceren.

Soms schrikken de tortelduifjes zich een aap, terwijl de kerkuiltjes zich een hoedje schrikken wanneer ver beneden hen zwaar kattegejank de eucharistieviering om zeven uur 's morgens opluistert.

Vele parochianen hopen dan ook dat het vlug weer paaszaterdag is. Nà het credo tijdens de avondmis kan immers het leven weer haar eigen gang gaan. De organist ontbindt dan zijn duivels op het toetsenbord. Het moge duidelijk zijn: de klokken van Rome zijn dan terug in hun vertrouwde kerktoren.
De rooms-katholieke klokkenprocedure is simpel.
Of liever, het lijkt simpel.

Maar in het kleine dorp aan de Leie heeft er zich een klein paasdrama afgespeeld.
Was het jonge klokje in de war door de nakende overschakeling naar het zomeruur?
Misschien vond hij het niet de moeite waard om naar Rome af te zakken nu de paus van zijn dromen er niet meer is.

Eén ding is zeker.
Om klokslag 6 uur werden vandaag de paar honderd parochianen uit hun slaap gewekt én werd een eeuwenoude Goede vrijdag-stilte doorbroken.
Het klokje had immers de weg teruggevonden naar zijn kerkje.
Van pure blijdschap liet hij zes keer na elkaar de klepel slaan.

Het wordt een Pasen als geen ander!