Wees te vertrouwen, maar vertrouw niemand!

De bevolking van een klein dorpje, ergens in de Westhoek, is in shock.

Nochtans begon deze dag net als alle andere dagen. Voor dag en dauw waren Eulalie en Frans wakker: de koeien moesten nog met de hand gemolken worden. César liet zijn hond uit. En Magdalena maakte zich al klaar om naar de 9 uur-mis te vertrekken.
Net als 70% van de 68-plussers uit de gemeente was zij grote fan van priester P. Een zachtaardige man, die nooit één woord luider dan het andere sprak. Dat had wel eens tot gevolg dat zuster Eufraie in slaap viel tijdens één van zijn preken.
Niets leek priester P. uit evenwicht te halen. Met engelengeduld probeerde hij iedereen te overtuigen van Gods goedheid.
Het kleine dorp kende het woord 'misdaad' niet. De afgelopen 50 jaar was er nimmer een moord gepleegd, neen zelfs inbrekers vonden het blijkbaar de moeite niet om er eens op zoek te gaan naar de goedgevulde kousen onder het bed van Eulalie & Frans.
Het dorp leek dus eerder op een hemel, dan op de hel. Toch schoven elke week weer, voor het begin van de avondmis op zondag tientallen burgers aan om plaats te nemen in de biechtstoel. Priester P. luisterde, gaf de zegen én de opdracht voor het lezen van 5 weesgegroetjes en 2 onzevaders.

Geen vuiltje aan de lucht ... tot vandaag.

Het was Magdalena die alarm sloeg. In een mum van tijd ging het nieuws de ronde. César haastte zich naar het dichtst bijzijnde café, bestelde een grote cognac om van de shock te bekomen. En Eulalie en Frans begonnen aan het lezen van de paternoster.

Aanleiding tot dit alles was de open brief van Priester P. in Kerk en Leven. Geen zachtaardige brief, geen verheerlijking van de hemelse bevolking.

Wees te vertrouwen, maar vertrouw niemand!
Er zijn heuse dieven en dievegges onder ons!!!

Veel meer dan de 'stellingen' van de lessen moderne wiskunde waarmee ik doorheen de jaren van mijn middelbare schooltijd worstelde, onthield ik van mijn voormalige leraar wiskunde bovenstaande woorden. Zijn boutade werd voor mij andermaal brandend actueel nadat, begin vorige week, de houten legerkoffer werd gestolen die ik pas enkele dagen voordien met de beste bedoelingen, plaatste ter hoogte van de garagepoort van de pastorie.
Bewuste koffer diende voor het deponeren van oude palmtakken (die er naar aanleiding van de diefstal werden uitgehaald en opzij gelegd)

Voortaan is mijn stelregel dat de 'anonieme' mens (lees: 'al wie je niet in de gaten houdt') niet te vertrouwen is. Er lopen onder ons dan ook heel wat mensen rond die schijnbaar niets anders ten doen hebben dan uitkijken naar wat te zwaar en niet te warm is ...
Zij beschamen ons aller vertrouwen!
Of is de mens dan toch van nature slecht?
Moge elke dader, van om het even welke diefstal, branden in de hel ... hoe eerder, hoe liever.

Pastoor P

Vermoedelijk zal het nog een hele tijd duren vooraleer de innerlijke rust in de kleine gemeente weer hersteld is.

ps: dank aan Marc uit Sint-Niklaas voor dze cursiefje-tip!