Zo maar

Ik herinner me nog levendig scénes uit mijn jeugd waarbij ik vol verwachting uitkeek tot de postbode ons huis naderde. In principe was dat steeds rond 9 uur. Erg klokvast reed hij echter niet met zijn fiets. In de vakantie – wanneer de zon al in de voormiddag voor menig zweetdruppels zorgde - kon dat wel eens 11 uur worden vooraleer ik met succes de brievenbus kon openen.
Het hek was helemaal van de dam op de dagen dat de pensioenen uitbetaald moesten worden. Dan was het zelfs na de middag vooraleer de rooduitziende postman onze straat betrad.

Mede door het internet is het werk van de modale postman en postvrouw wat geslonken. Nu worden er per seconde duizenden e-mails verstuurd over gans de wereld. Daardoor is mijn actiegebied, dertig jaar na mijn jongste jeugd, verlegd van ‘de groene brievenbus’ naar het ‘Postvak in’ van de computer.

Kom ik na een weekje afwezigheid terug op mijn werk, dan staan er tientallen e-mailberichten op mij te wachten. Nee, veel fanmail zit er niet. Het blijft grotendeels beperkt tot werkopdrachten, waardoor ik regelmatig zin krijg om gans die outlook van mijn computer te verwijderen.

De computer thuis heeft het grote rustgevende voordeel dat in principe enkel die mensen, die je nauw aan het hart liggen, beschikken over het juiste e-mailadres. Dit is, en dat weet ik wel, echter een grote onwaarheid.. De grote hoeveelheid onnozelheid, spam en andere monsters die dagelijks mijn elektronische brievenbus bezoedelen, neemt angstwekkend toe. Geen virus- of spamscanner is er tegen bestand.

En toch kijk ik, inderdaad soms als een kind uit naar wat er op me afkomt. De hedendaagse techniek zorgt ervoor dat ik niet enkel meer ’s morgens maar ook de ganse dag door post kan ontvangen.

Je hebt de mailkes van de jongeren. Direct herkenbaar door de turbulente directe stijl waarin ze schrijven. Het AN (Algemeen Nederlands) heeft plaatsgemaakt voor ET (eigen taaltje) in de stijl van ‘Oe ist? Keb nen sjieke kado gekregen? Maf!’.

Vervolgens heb je de plechtstatige berichten, verstuurd vanuit één of ander deftig etablissement.. De stijl à la ‘Geachte Heer, we hebben vernomen dat u interesse hebt in ons product.’

Maar meestal vind ik er gewone, vriendschappelijke, humoristische, lieve berichtjes. Het maakt de dag meteen een beetje goed. Soms valt echter wel eens een stilte wanneer ik een emailke open. Dat overkwam me vandaag.

De outlook express gaf aan dat er een bericht op komst was. In tegenstelling met een gewone brief kan je nu perfect weten waarover het bericht gaat, nog voor je het gelezen hebt. In het vakje ‘onderwerp’ lees ik ‘zomaar’. Dus zo perfect is het ook niet.

Zomaar is echter niet zomaar als ik de volgende zinnen lees: ‘Drie weken geleden heeft een goede vriend van ons zelfmoord gepleegd. Het was een grote schok. We wisten dat hij wat problemen had, maar dat ze zo diep zaten om tot zo iets definitiefs te komen, daar stonden we paf van. We proberen de draad weer wat op te pakken, maar het is nog maar een nylondraadje.”

Het wordt stil in huis. Stil in mij.
Ik zoek woorden om te schrijven.
Ik vind er geen en toch schrijf ik er.
Ik voel dat de andere kant wacht op een woord.
Een reeks woorden kunnen dankzij de computertechniek stante pede teruggestuurd worden.
Geen zoektocht meer naar postzegels, geen brieven die enkele dagen onderweg zijn
Gewoon verwoorden wat je wil, en dan op de knop ‘verzenden’ drukken.
Slechts een paar minuten later krijg ik de elektronische bevestiging dat de andere kant het bericht gelezen heeft.
Ik hoop dat ‘er zijn’ een beetje troost kan geven.
Zomaar.