woensdag, april 16, 2008

Zo maar

Ik herinner me nog levendig scénes uit mijn jeugd waarbij ik vol verwachting uitkeek tot de postbode ons huis naderde. In principe was dat steeds rond 9 uur. Erg klokvast reed hij echter niet met zijn fiets. In de vakantie – wanneer de zon al in de voormiddag voor menig zweetdruppels zorgde - kon dat wel eens 11 uur worden vooraleer ik met succes de brievenbus kon openen.
Het hek was helemaal van de dam op de dagen dat de pensioenen uitbetaald moesten worden. Dan was het zelfs na de middag vooraleer de rooduitziende postman onze straat betrad.

Mede door het internet is het werk van de modale postman en postvrouw wat geslonken. Nu worden er per seconde duizenden e-mails verstuurd over gans de wereld. Daardoor is mijn actiegebied, dertig jaar na mijn jongste jeugd, verlegd van ‘de groene brievenbus’ naar het ‘Postvak in’ van de computer.

Kom ik na een weekje afwezigheid terug op mijn werk, dan staan er tientallen e-mailberichten op mij te wachten. Nee, veel fanmail zit er niet. Het blijft grotendeels beperkt tot werkopdrachten, waardoor ik regelmatig zin krijg om gans die outlook van mijn computer te verwijderen.

De computer thuis heeft het grote rustgevende voordeel dat in principe enkel die mensen, die je nauw aan het hart liggen, beschikken over het juiste e-mailadres. Dit is, en dat weet ik wel, echter een grote onwaarheid.. De grote hoeveelheid onnozelheid, spam en andere monsters die dagelijks mijn elektronische brievenbus bezoedelen, neemt angstwekkend toe. Geen virus- of spamscanner is er tegen bestand.

En toch kijk ik, inderdaad soms als een kind uit naar wat er op me afkomt. De hedendaagse techniek zorgt ervoor dat ik niet enkel meer ’s morgens maar ook de ganse dag door post kan ontvangen.

Je hebt de mailkes van de jongeren. Direct herkenbaar door de turbulente directe stijl waarin ze schrijven. Het AN (Algemeen Nederlands) heeft plaatsgemaakt voor ET (eigen taaltje) in de stijl van ‘Oe ist? Keb nen sjieke kado gekregen? Maf!’.

Vervolgens heb je de plechtstatige berichten, verstuurd vanuit één of ander deftig etablissement.. De stijl à la ‘Geachte Heer, we hebben vernomen dat u interesse hebt in ons product.’

Maar meestal vind ik er gewone, vriendschappelijke, humoristische, lieve berichtjes. Het maakt de dag meteen een beetje goed. Soms valt echter wel eens een stilte wanneer ik een emailke open. Dat overkwam me vandaag.

De outlook express gaf aan dat er een bericht op komst was. In tegenstelling met een gewone brief kan je nu perfect weten waarover het bericht gaat, nog voor je het gelezen hebt. In het vakje ‘onderwerp’ lees ik ‘zomaar’. Dus zo perfect is het ook niet.

Zomaar is echter niet zomaar als ik de volgende zinnen lees: ‘Drie weken geleden heeft een goede vriend van ons zelfmoord gepleegd. Het was een grote schok. We wisten dat hij wat problemen had, maar dat ze zo diep zaten om tot zo iets definitiefs te komen, daar stonden we paf van. We proberen de draad weer wat op te pakken, maar het is nog maar een nylondraadje.”

Het wordt stil in huis. Stil in mij.
Ik zoek woorden om te schrijven.
Ik vind er geen en toch schrijf ik er.
Ik voel dat de andere kant wacht op een woord.
Een reeks woorden kunnen dankzij de computertechniek stante pede teruggestuurd worden.
Geen zoektocht meer naar postzegels, geen brieven die enkele dagen onderweg zijn
Gewoon verwoorden wat je wil, en dan op de knop ‘verzenden’ drukken.
Slechts een paar minuten later krijg ik de elektronische bevestiging dat de andere kant het bericht gelezen heeft.
Ik hoop dat ‘er zijn’ een beetje troost kan geven.
Zomaar.

14 Reacties

At woensdag, april 16, 2008, Blogger Linn said...

Mooie post en ik denk dat je mailtje sowieso wel deugd zal gedaan hebben.

 
At woensdag, april 16, 2008, Anonymous Anoniem said...

Wat moeilijk ... fijn dat je hen iets stuurt. Niet alle mensen durven dat aan. Alle steun is troostend.

 
At woensdag, april 16, 2008, Anonymous Anoniem said...

Dat is niet zo maar, dat is heel belangrijk.

 
At woensdag, april 16, 2008, Blogger Pink Lady said...

Ik denk dat de verzenders ook niet meer van je verwachten dan te tonen dat je "er bent"

Mooi geschreven! En erg pakkend, ben er ook even stil van...

 
At woensdag, april 16, 2008, Blogger Elsje said...

Toeval bestaat niet. Heb zojuist gehoord dat een vriendin bij wie twee jaar geleden borstkanker geconstateerd en benandeld was leveruitzaaiingen zijn geconstateerd vandaag. Je blogje troost ook mij. Gek eigenlijk. Maar: bedankt!

 
At donderdag, april 17, 2008, Anonymous Anoniem said...

Contact kan zoveel goeds doen, ook la is het electronisch.
Maar inderdaad een triestig bericht om zo te ontvangen. Word je inderdaad even stil van.

 
At donderdag, april 17, 2008, Anonymous Anoniem said...

een briefje ontvangen met die woorden is fijn om bij te houden, maar is soms te lang onderweg. Dus een mailtje met die woorden doet zeker iemand deugd, neem dat van me aan!!

 
At zaterdag, april 19, 2008, Anonymous Anoniem said...

treffend stukje
woorden van troost
en moed
even stilstaan
en dan gelukkig weer verdergaan
groetjes
Hilde
blauw.skynetblogs.be

 
At zaterdag, april 19, 2008, Blogger Ingelien said...

Troostende woorden kunnen goed doen.
Had er onlangs ook mee te maken.
Ik kreeg troost op kaartjes in brieven en e-mails.
Allemaal even waardevol en deugddoend.
Dus ik vermoed dat je vrienden je begrijpende woorden wel geapprecieerd zullen hebben...en ze zullen lezen en herlezen...

 
At zaterdag, april 19, 2008, Blogger Julia said...

Wanneer het leven pijn doet ....ze zullen blij zijn geweest met je mail Bart . Dat doet een mens goed !

 
At zaterdag, april 19, 2008, Anonymous Anoniem said...

En toch, ik vind een echte brief of kaart nog altijd iets hebben. Het aantal verjaardagskaarten voor de kinderen wordt vervangen door sms of mail... jammer.

 
At zondag, april 20, 2008, Anonymous Anoniem said...

Dit is inderdaad een heel interessant onderwerp om over te reflecteren.
Dat de afzender dit berichtje naar jou persoonlijk stuurde (en geen gepaste omschrijving voor het onderwerp vond). In de hoop van jou een antwood te krijgen.
Een telefoontje, een brief, het zou een barrière zijn geweest.
Misschien is deze vorm van communicatie minder onpersoonlijk dan we denken.

 
At zondag, april 20, 2008, Blogger Alice van der Plas said...

Ze zullen er vast wel troost van gehad hebben, niets zeggen is echt pijnlijk.

 
At maandag, april 21, 2008, Anonymous Anoniem said...

Brr, triest mailtje. Ik krijg er kippenvel van.

Wat de e-mail betreft: driewerf hoera. Het beperkt het papierverbruik waardoor bomen - en dus ook de natuur - worden gespaard.

 

Een reactie posten

<< Home