Een uurtje minder

Je hebt zo van die dagen dat er geen 24 uur tijd is om alles te doen wat moet gedaan worden. Het is weliswaar zeldzaam, maar toch.
Gisteren was het zo ver. Mijn zaterdagplannen moesten gerealiseerd worden in een tijdsbestek van 23 uur. Geen seconde langer. En dat vond ik niet leuk.

Tijdens één of ander oliecrisis in langvervlogen tijden kregen energiebewuste politici (al is dat een contradictie in terminis) het in hun hoofd om een zomertijd in te voeren. Erger nog, zij bepaalden zelfs dat de wekker precies om 2 uur ’s nachts één uurtje moet doorgedraaid worden.

Ik ben al geen echt fervente fan van politici. En hun zomeruurbeslissing maakt me kwaad.

Ik ben namelijk geen avondmens. Tijdig de bedstede opzoeken is een dagelijks ritueel. Rituelen zijn nu eenmaal belangrijk in het leven, niet waar?
Mijn grootouders zaliger hebben me steeds duidelijk wijs gemaakt dat de uren slaap vóór middernacht driedubbel tellen en de uren na middernacht dubbel.

Wie haalt het in zijn hoofd om mij te gaan verplichten om op een zaterdagnacht mijn wekker te laten aflopen omstreeks 1 u 55, waardoor ik nog net de tijd heb mijn ogen uit te wrijven, te beseffen dat de nacht heel kort was en de wijzers van de wekker een uurtje verder te laten stilvallen?

Elk jaar is dàt voor mij een marteling. Het duurt meestal nog een tweetal uur vooraleer ik weer in slaap ben gevallen.

En eenmaal terug wakker, is het een speurtocht naar alle wekkers en toestellen die het vertikten om spontaan een sprongetje van één uur te maken: het autoklokje, de videorecorder, de microgolf, de gewone golf, de polshorloges, de thermostaat …

Misschien opper jij dat een mens nu toch ’s avonds wat langer profiteren van het daglicht – maar ook dat is voor mij godgeklaagd. Als vroege slaper kan ik nu niet meer in slaap geraken omdat er teveel daglicht in de slaapkamer binnendringt.

Dat het maar vlug 26 oktober wordt!