Vaderdag

Misschien zal het je een beetje verbazen. Maar het kàn dat er vanuit de United States of America goede en lovenswaardige initiatieven overgewaaid komen naar het verre Europa. Dankzij éne Mrs Dodd kunnen wij hier vandaag Vaderdag vieren. Dit initiatief, bekrachtigd door de president van dienst Calvin Coolidge, kwam er omdat Mrs Dodds’vader als weduwnaar voor zes kinderen moest zorgen, wat heel veel kracht en doorzettingsvermogen moest gekost hebben. Dat verdient een bloemetje, om het in eigentijdse termen uit te drukken.

Het bloemetje werd een traditie om elke tweede zondag van de junimaand alle vaders ter wereld te vieren. Tevens was het misschien ook een emancipatorische reactie op voorgaande initiatieven om twee moederdagen te lanceren. Een vader wil ook wel eens wat ….

In kleuterklassen heeft dat steeds aanleiding tot ongelofelijke knutselnamiddagen: asbakken, papierklemmen, krantenhouders of een leuk versje geschilderd op roze papier staan steevast in de hitparade van het ideale geschenk voor de jonge vader. Later wijzigt dit (gelukkig) in meer bruikbare én niet recycleerbare materialen zoals een flesje wijn, een cd van the Beatlles of een kistje sigaren.

Op vaderdag denken de vaders aan hun vaders.
Wie zijn ze? Waar zijn ze? Wat betekenen ze?
Op vaderdag denken de kinderen aan hun vaders.
Waarom zijn ze zo? Waarom zijn ze er? Wat kunnen zij voor mij betekenen?

Ik denk aan twaalf jaar geleden.
De laatste vaderdag van mijn vader.
Een week vóór zijn afscheid aan de wereld.
Een onaangekondigd afscheid.
Wat volgde – was een zeer donkere periode, waarin de tijd het cliché niet volgde én dus bijzonder traag voorbij sloop. Een dag, een week, een maand, een jaar …tergend langzaam voortschrijdend. Dit in tegenstelling met de wereld om me heen die het snelle tempo van weleer volgde.
Het verdriet volgde wel het cliché … eerst moeten alle seizoenen minstens één keer aan je voorbijgegaan zijn. De eerste keer zonder …

En dan ineens gaat de tijd op reis met jou. Het tempo verhoogt. De leegte wordt een beetje opgevuld.


Ik ben ondertussen ook al een vader geworden van respectabele leeftijd.


Vaak reken ik uit hoe oud mijn vader was toen ik bijvoorbeeld 18 jaar werd. Hoe dacht hij over opvoeding? Hoe gesloten was zijn openheid? Hoe open was hij in geslotenheid? Hoe dacht hij over het verlies van zijn vader? Welke dromen en teleurstellingen maakten deel uit van zijn bestaan?
Vragen zonder kans tot antwoorden.
Toch is zijn bloed ook een beetje mijn bloed … het zoekt zijn weg in mijn lijf … en in gedachten en daden stuurt ook zijn bloed mij vooruit.

Misschien is alles definitief voorbij. Misschien is hij waar hij dacht te komen. Misschien is hij de ster aan het firmament. Misschien is er enkel duisternis.
Het lichaam is al lang verdwenen. Misschien is er ergens een zielenparadijs. Misschien ook niets.
Een mens is misschien een tijdig fenomeen met opdracht te leven zolang hij leeft. Niet meer en vooral niet minder.
Of zou hij elke dag weer opnieuw waken over al wie hij liefheeft?

Maar hoe het ook moge zijn … vader … gelukkige vaderdag.