Ze staan er weer

Ze staan er weer.
Elke morgen.
Aan de bushaltes.
Al zijn het dezelfde passagiers als altijd, toch zijn ze anders.
Ze staan niet meer met elkaar te palaveren.
Geen tijd meer voor een hartstochtelijke zoen, hoogstens een moment voor iets vluchtigs.

Ze staan er weer.
De jongens en meisjes van 5EcWi, 4 LaWi en 2c.
Geen gegiechel, geen geflirt, geen gepest.
Geen experimenten met sigaretjes, cocaïne of waterpijp.
Zelfs geen tijd voor Joepie of iets meer ondeugends.

Ze staan er weer.
Met de papieren in de hand.
De lijst met definities of de kaart van het vernieuwde Europa.
Een nagenoeg eindeloze reeks vertalingen van het Nederlands via het Frans naar het Engels.
Ze willen hun onzekerheid sussen door steeds opnieuw te herhalen.
Hopend dat ze het juiste blad nu voor zich hebben.

Ze staan er weer.
De jongens en meisjes van 3 EcMT, 6 WiMT en 2c
Ze zijn omringd door enkele dertigers én zelfs een zestiger.
Die hebben tijd voor een krantje, een sigaretje en zelfs een glimlachje.
Maar het regelmatig kijken op hun polshorloge verraadt zekere nervositeit.
Hun kinderen én zelfs een kleinkind staan ergens te wachten op een bus.
Met een bang hart én een blad papier met een ingewikkelde Mindmapping.

Ze staan er weer.
Overal te lande.
Op drukke kruispunten en nagenoeg verlaten veldweggetjes.
Ze worden één voor één opgeslorpt door de lijnbus die hen daarna één voor één uitspuwt aan de poorten van de school;
De papieren verdwijnen in de rugzak.

Ze staan er weer.
Vier uur later.
Terug met papieren in de hand.
Nerveus zoeken naar de juiste antwoorden.
Het ‘Yes’-gevoel afgewisseld met het besef dat vraag 6 totaal de mist is ingegaan.

Nog even én dan is het voorbij.
Althans voor even.