Alzheimer

In de weekendeditie van vele kranten kan je halve pagina grote affiche vindenen met volgende tekst: "Paul, 73 jaar. Lijdt aan geheugenverlies. Maar dat is geen reden om hem te vergeten. Paul heeft de ziekte van Alzheimer. Hij verliest langzaamaan zijn geheugen. Hem genezen kunnen we niet. Nog niet. Daarom zoeken we verder. Paul en andere patiënten zijn dit waard". Bij het lezen van deze tekst gingen mijn gedachten naar de brandweerman op kamer 307 van een Rust-en Verzorgingstehuis ergens in Vlaanderen.

Hij is vandaag 72 jaar geworden.
In zijn kamer hangen de muren vol met kaders.
Beelden van branden.
Foto's van brandweerwagens
Foto's van een stoere bink,
trots als een pauw wanneer Koning Boudewijn hem een medaille opspelt.

Hij zit in zijn stoel.
Starend in de verte.
Zijn armen zijn armpjes geworden.
Zijn beentjes kunnen niets meer dragen.
Onafgebroken gaat zijn hoofd van links naar rechts.

Zijn vrouw komt al 12 jaar lang
elke dag hem een kus op het voorhoofd geven.
Ze vertelt van vroeger
en nooit van morgen.

Elke avond brengt ze lepel per lepel het eten naar zijn mond.
Na elke hap veegt ze voorzichtig zijn mond af.

Hij staart in de verte,
hij ziet sinaasappelen aan het plafond.
hij ruikt het verse stro waarop hij elke avond slaapt,
hij hoort de bazige stem van zijn moeder
en voelt de hitte van de uitslaande brand.

Hij wil vluchten en alle deuren sluiten.
Hij wil roepen.
Zijn ogen gaan angstig van links naar rechts..
Zijn vrouw neemt zijn handen in haar handen.
Ze wrijft heel zachtjes en fluistert dan: "Niet bang zijn".