Papa

Precies negen jaar geleden begon één van de droevigste weken uit mijn levensgeschiedenis.
Onverwacht moeten afscheid nemen. Dat wou ik niet. Dat kon ik niet.
Weken van verdriet en verwarring volgden elkaar op.
Alles was onwezenlijk én toch zo keihard realiteit.

Op één van die donkere avonden schreef ik:

Jij bent.
Jij bent niet.
Jij bent niet meer.
Jij bent
méér
dan
ooit
voorheen.

Negen jaar later is de pijn anders, het verdriet zachter.
Negen jaar is een periode waar o zo veel gebeurd is.
Zoveel dat hij ook had moeten kunnen meemaken.
Negen jaar lang heb ik heel wat verloren
maar evenveel weer opnieuw herwonnen.

Ik ben een deeltje van hem.
Onuitwisbaar.

Ik weet in godsnaam niet waar je nu bent.
Ik weet niet of jij er nog bent.
Mijn verstand vecht voortdurend met mijn ziel.
Mijn hart weet dat jij er nog bent.

Mijn ogen blijven je zoeken.
En vinden jou in de ogen van wie jij liefhad.