Operatie Santa Claus

Nog net voor alle kerstkitch uit het straatbeeld is verdwenen, wil ik jullie graag nog op de valreep een 'oudejaarsavondverhaal' over de Antwerpse politie vertellen.

Goede voornemens. Daar gaat het over op 1 januari. De Antwerpse politie wil dan ook het komende jaar werk maken om het slecht imago in één vloeiende beweging van de geheugenkaart der mensen weg te vegen. Alles wordt op alles gezet om ‘rijkswacht, uw vriend’ dé slogan van 2006 te laten worden.

In een stad waar een andere huidskleur voor heel wat commotie kan zorgen, zwaaien de oppositiepartijen volop met cijfers. Onweerlegbare cijfers. Cijfers over de misdaad die tiert in de grootstad. Dan hebben we het niet over het achtergelaten sluikafval of het voortdurend fout parkeren in de Italiëlei. Wel over de inbraakcijfers.

Dus trommelde de korpschef, die net een bezoekje had gebracht aan zijn overste in de plaatselijke gevangenis, zijn troepen bijeen. En op deze reünie nodigde hij tevens de plaatselijke pers uit, kwestie om de wereld deelgenoot te maken van de op-til-staande operatie tegen de misdaad. Operatie Santa Claus.

Het moet gezegd – hét heeft wel iets. Na ‘Desert Storm’ valt ‘Santa Claus’ zeker niet uit de toon. Het begin van het offensief is bepaald op 01.01 om 1u01 én wordt vanuit de commandopost, naast de ingang van de Zoo geleid.
Doel is binnen de 24 uur de in-allerijl-leeggemaakte gevangenis (een onverwachte amnestiemaatregel naar aanleiding van de geboorte van de Emeric en Nicolas én dat op voorstel van de niet-aflatende Antwerps gemeentelid met baard) tegen 01.01.2006 om 7u01 weer proppensvol te krijgen met inbrekers. Het wordt alvast geen sinecure.

Er werd niet gekeken op een euro om deze operatie een zo groot mogelijke kans tot slagen te geven. De federale politie werd voor de gelegenheid in een nieuw pak gestoken. In feite was het de bedoeling om incognito te gaan infiltreren in het misdaadmilieu. Daarom moet het de lezer alvast niet verrassen te vernemen dat de keuze gevallen is op de kerstman-outfit. Vandaar dus de evenmin verrassende naam van de operatie.

Per twee zwermden ze uit én verspreiden zich binnen het half uur in de volledige binnenstad. In hun muts was een gesofisticeerd cameraatje geplaatst die elke beweging nauwgezet registreerden. Via een microfoontje verstopt in de witte baard stonden ze voortdurend in contact met de commandopost. Erg vernieuwend was het feit dat de korpschef expliciet gekozen heeft om zijn manschappen op weg te laten gaan zonder dienstwapen. Op de vraag of dit in mogelijke confrontaties met inbrekers niet zuur zou opbreken, antwoordde hij laconiek: ‘WIJ weten dat er geen dienstwapen is, maar de inbrekers toch NIET!!’.

Opmerkelijk is het ook dat alle misdaadbestrijdende kerstmannen een pak grijze vuilniszakken van de stad Antwerpen bij zich hadden. Op de vraag waarvoor die in godsnaam zullen dienen tijdens deze niet-zonder-gevaren operatie, bleef de korpschef in dezelfde stijl verkondigen ‘We willen kandidaat-inbrekers van hun melk brengen.’

En het moet gezegd en geschreven worden. Operatie Santa Claus werd een spectaculair succes. Het begon om 3u15 toen de commandopost (die zich vermomd had als rendier) een eerste oproep kreeg van het duo, vertoevend in de Kelderstraat. ‘We’ve got him!’. De kerstmannen ter hoogte van de Mc Donalds meldden omstreeks 3u33 dat ze reeds veertien (jawel veertien!) inbrekers bij de kraag hadden gevat.

Om 2u01 werd de volledige operatie afgeblazen. De gevangenis sloot zijn deuren. In totaal werden er op die bewuste nieuwjaarsnacht driehonderdenvijftig inbrekers op heterdaad betrapt. Ze werden in de boeien geslagen en met de politiecombi’s, die voor de gelegenheid waren voorzien van luidsprekers die continu kerstmuziek verspreiden over de stad, die een poging deed te rusten.

De journalisten die de ganse nacht door zich hadden gebivakeerd vóór de poorten van de gevangenis, hadden de muziek tot vervelens toe wel gehoord – maar een glimp opvangen van – al was het maar van één simpele inbreker – lukt niemand.

Toen kwam de korpschef tot het lumineuze idee om de fotografen de kans te geven een groepsfoto te laten nemen. Een groepsfoto waar alle betrokken kerstmannen, euh politie-agenten én alle gekliste inbrekers samen broederlijk naar hetzelfde vogeltje kijken.

Tevens werd terzelfdertijd de CNN en El Jazera gecontacteerd om dat uniek wereldfeit live in de ether te werpen.

Plaats van het gebeuren was de feestzaal van de gevangenis.
Achter het gordijn (en dus buiten het gezichsveld van de in-grote-groep aanwezige prominenten, journalisten en fotografen, de gemeenteraad, enkele échte kerstmannen) werd onder leiding van een befaamde regisseur alles in scene gebracht. Kiezen voor de juiste belichting. De kerstmannen gerangschikt volgens graad (zo komt het dat de gewone agent helemaal op de laatste rijen kwam te staan) en volgens grootte. En vóór, achter en naast elke agent werden telkens één of meerdere inbrekers gepost.

En toen kwam het moment suprême.

Eén van de cipiers draaide tergend traag het immense toneelgordijn open.

De Canons, Minoltas en andere Nicons werden scherpgesteld.
De TL-lampen van de feestzaal werden gedoofd. Lichten uit. Spots aan.

Gedurende enkele seconden was er niets anders te horen en te zien dan ‘geflits, geklik’.

Iedereen wou het beste beeld. En merkwaardig iedereen lukte hierin.

Het is dan ook daarom dat op die memorabele nieuwjaarsdag 2004 de ganse wereld – dus ook Saddam in zijn celletje, de George in zijn ovalen kamer, Johan die met een ongesneden brood voor de tv zat én de miljoenen andere kijkers – meteen hét beeld van 2006 zagen.

Een foto met … niets anders dan … kerstmannen … 100 grote kerstmannen voorzien van een scheefgezakte muts maar mét dienstwapen … geflankeerd door 350 kleine kerstmannen met een zak op de rug. Deze specimen bengelden aan de gevels van zeer veel huizen én werden door de arm(en) van de wet per abuis aanzien als inbrekers.

Ik vrees dat het politiekorps mét een imagoprobleem blijft zitten..