Laat je verrassen!

Je woont al decennia lang in hetzelfde dorp.
De inwoners ken je niet. De buren een beetje.
Maar in alle straatjes, steegjes en laantjes heb je al vele keren gefietst of gewandeld.
Het dorp kent geen geheimen meer.
Dus de wereld moet verder verkend worden.
Zo kom je terecht in het dorp naast je dorp.
En daarna het dorp naast het dorp naast je dorp.
Stilaan kent je streek geen geheimen meer.

Tot op zekere dag je je op weg begeeft – en je terecht komt op een nieuw ingewijde wandelroute.
Je kan trouwens geen gehucht passeren of de wegwijzertjes in alle kleuren vechten om de aandacht van de toevallige wandelaar of fietser. Elke route wil immers zoveel mogelijk bezoekers tellen.

Een wandelroute in je dorp, dàt kan toch geen verrassingen inhouden.
Met dat idee vertrok ik deze middag … speurend naar de juiste bordjes langs de wegen.
Vlak na de start leek het al mis te gaan.
Ofwel had ik een afslag gemist, ofwel had de gemeente-arbeider er de brui aan gegeven én zelfstandig beslist om de keuze aan de wandelaar over te laten.
Even overwoog ik een protestactie, maar de collega-wandelaars zagen dat niet zitten.
Dus bond ik maar in.

Achteraf gezien was dit een goeie beslissing.
Ik werd immers in eigen dorp verrast.
Ik kwam in straatjes, bosjes, weilanden die tot van morgen nog onbekend waren.
En het mag gezegd worden: hèt viel meer dan mee.

Had Nietsche, Freud of Father Damiaan nog geleefd, ze zouden er heel waarschijnlijk in geslaagd zijn om van die ervaring een levensles te formuleren.
Mogelijk zelfs zou één van hun citaten de tand des tijds doorstaan.
Een citaat dat later door menig student zou gebruikt worden in een eindwerk.
Een citaat over hoe een mens moet waken dat hij attent blijft.
Dat hij nimmer moet denken dat hij alles kent of alles weet.
En dat een verrassing voor een wondermooi gevoel kan zorgen.

Ik ben echter geen citatenschrijver.
Dus hou ik het maar op die levenservaring:
‘De Kriek St-Louis én de pannenkoek met bruine suiker’ op het einde van mijn wandeltocht smaakte beter dan ooit.

“Met een Kriek in de hand, ontdek ik de nieuwe plekjes op mijn land”.

Kent dat citaat een lang leven?