Zuster Ludwina en de toren

In de lessen catechese vertelde zuster Ludwina ons in de jaren zestig prachtige verhalen aan mij en aan mijn drieëntwintig andere klasgenootjes.

Aan de muren van de kille klassen hingen de fascinerende posters met taferelen uit het Oud en Nieuw testament. Juist boven die posters hing de foto van Paus Paulus VI, de paus die geen aspiraties had om wereldreizen te maken. Op veilige afstand van die goddelijke taferelen hielden koning Boudewijn en zijn eega Fabiola een oogje in het zeil.

Zuster Ludwina bracht haar versie van het verhaal van de Barmhartige Samaritaan. Verder liet ze er geen gras over groeien om ons de tien geboden én alle aktes van buiten te leren. Je bent nu eenmaal katholiek, of niet soms? En als je eens katholieker wou zijn dan de paus, dan zag zuster Ludwina dat door de vingers.

Ik herinner me nog dat ze het had over een verhaal uit Genesis. De zuster blonk uit in het verkeerd leggen van de klemtonen in woorden. Zo dacht ik dat ze het had over een verhaal uit ‘Genees eens’.
Enfin, ze bracht een boeiend verhaal over een volk dat één taal sprak. Iedereen begreep iedereen. Zoiets als het West-Vlaams?

Op zekere dag kreeg één van die burgers het in zijn hoofd een plan van een toren te tekenen. Een toren die zou reiken tot de hemel. Met man en macht, zonder kraan- of takelwagen begon de ganse gemeenschap aan de onderneming. Er was toen nog geen sprake van deeltijds werken of landingsbanen. En van vakbonden én veiligheidscomités was er nog niets te bespeuren. Dus werkte iedereen van ’s morgens vroeg tot midden de nacht mee aan de toren.
Correctie: iedereen behalve de meestergast en de toekomstige eigenaar van het gebouw, deden hun duit in het werkzakje.

De werken schoten goed op. De winter was zacht. Vrieskou én zware regenbuien waren er niet. Er kon naarstig verdergewerkt worden. Af en toe kwamen er wel eens politiekers langs, die het volk met één stem achter zich wilden krijgen. Elke stem telt immers voor de politieke mens.

Kwam het nu door die politiekers, of door een misverstand, of door wat de meesten beweren een uitgesproken straf van God de Vader?

Eén ding werd duidelijk toen het gebouw af was én de festiviteiten voor de officiële opening ervan in aantocht kwamen. Niemand leek elkaar nog te verstaan. Het volk met één stem werd een volk met duizenden en nog eens duizenden stemmen. Nog interessanter voor de politici, maar dit terzijde.
Spraakverwarring troef. Verwarring die leidde tot zware misverstanden én tot slaande ruzies. De openingsreceptie liep helemaal in het honderd. Het optreden van de plaatselijke turnclub werd afgelast.
Dit alles leidde tot zeer negatieve publiciteit wat op zijn beurt weer tot gevolg had dat alle flats, studio’s en kantoren niet verkocht geraakten.
Einde toren van Babel.

Ik moest vandaag aan die Babylonische spraakverwarring denken toen ik hoorde dat Martin, de computerman van een nabijgelegen fabriek een telefoontje had gekregen van een sollicitant die reageerde op de advertentie, verschenen in de Passe-Partout: ‘Gezocht: een creatieve, katholieke webstekmaker’.

Martin, nog niet helemaal uitgeslapen, was wat verrast geweest door de vraag: ‘In welke taal de website moest geschreven worden?’
Martin legde met handen en voeten én ook met een beetje met zijn stem uit dat het fabriekje in kwestie, slechts een regionale afzetmarkt had. Dus in het Nederlands was ruim voldoende. De site moest niet in alle Europese staten begrepen kunnen worden. Dus geen Lets, Maltees of Cyprioots.

De sollicitant slaagde erin, nadat Martin slechts zeer aarzelend alle lidstaten kon opnoemen, hem de mond te snoeren door zijn pertinente vraag te verduidelijken: ‘Meneer, ik bedoel in welke computertaal moet de website geschreven worden?’

Martin was van zijn melk. Je zou voor minder!