Erelidmaatschap

Ik ben erelid.
Ik weet het: dàt klinkt niet slecht.
En betekent het misschien niet zoveel bij 'leven' - bij zeer velen is hèt toch iets dat op hun doodbrief vermeld wordt.

Hoe geraakt een mens aan een erelidmaatschap?
Ik moet toegeven dat ik daarvoor geen halsbrekende toeren heb moeten uithalen.
Ik heb zelfs geen unieke én volhardende prestatie moeten leveren.
Werd ik erelid wegens jarenlange bewezen diensten?
Helaas voor mijn zelfbeeld is het antwoord op deze vraag ook negatief - want enkele jaren door een 2de of 3de Bugel blazen, is niet meteen de muzikale prestatie van de eeuw.

De enige reden waarom ik erelid ben én ik ook in bezit ben van ... jawel ... een 'Erelidkaart' is dat ik wat geld overschreef op een rekeningnummer van de Koninklijke Fanfare Sint-Cecilia.
Dat klinkt kapitalistisch.
Dat klinkt zelfs heel gewoontjes.
En het moge gezegd: ik zou heel goed kunnen begrijpen dat lezers - die omwille van hun inzet, talent, prestatie ... een eretitel kregen - mij beschouwen als 'onterechte' bezitter van de titel 'Erelid'.

Maar ter mijner verdediging wil ik twee zaken aanbrengen
- via het erelidmaatschap - verleen ik steun aan het (Westvlaams) cultuurgoed (zoals vermeld staat in kleine lettertjes op mijn lidkaart).
- een mens zou het mij niet altijd aangeven maar mijn steun is een weloverwogen keuze. Ik schrijf geen geld over voor 'Het leger des Heils', 'De Erdalzoektocht' of 'Red de zeepaling' - maar voor een stukje nostalgie, een beetje roots, een vleugje hemel én een snuifje familiegeschiedenis.

Beste lezer: ik beloof dan ook op mijn communiezieltje uiterste zorg te dragen voor mijn 'Erelidkaart' én te proberen waardige uitdrager te zijn van waarden, die geassocieerd worden met het Erelidschap: zijnde bescheidenheid, muzikaal vertrouwen én eeuwige trouw.

Ik begin aan die belangeloze missie.
Vanavond om 20 u ben ik enthousiaste toehoorder op het 31ste concert van dè fanfare.
Benieuwd of ik aan een eretafel zal zitten!