Proclamatie

Mijlpalen in het leven.
Je herkent ze wanneer je ze ontmoet. Daar ben ik van overtuigd.
Gisteren was het wéér eens zo ver.

"Ik stond erbij, ik keek ernaar en ik zag dat het goed was" zou een uitspraak van God kunnen zijn, maar dat is het niet. Het ontstond in het brein van Cursief Huigje.

Nee, ik heb het niet over Harriet die op 176-jarige leeftijd eindelijk in de eeuwige jachtvelden terecht is gekomen.
Ook niet over de uitschuiver van het Vlaamse maandblad dat 'per abuis' een uitvoerig reisverslag van ons Filip en ons Mathilde publiceerde ... een verslag van een reis die nog moet plaatsvinden.

Ik was samen met vele tientallen andere papa's ('Zie ik er echt ook zo oud uit?') en andere mama's ('Of waren het grootmoeders?) te gast in de feestzaal van een Vlaamse secundaire school.
Daar vond de 'proclamatie' plaats. Een plechtig woord voor iets eenvoudigs: het aflezen van de namen van de leerlingen én het aflezen van 'voldoende', 'onderscheiding' of 'grote onderscheiding'.
Net als bij de Oscaruitreiking én bij de Eurosong-afleveringen wordt echter de spanning opgebouwd. Een speechke, een muzikaal intermezzo van fluitist en pianist, een ander speechke, een muzikaal optreden van zanger en fluitist, een bezinning, ... en zo ging het nog een eindje door.

Dus voldoende tijd om herinneringen binnen te laten.
Op slag bevond ik me weer in een oude parkzaal van een kleine gemeente in de Westhoek.
Beginjaren70.
De laatste schooldag is een feit.
Iedereen wordt verwacht voor de prijsuitreiking, zoals het toen nog heette.

De zaal zit afgeladen vol. Mémé Jeanne had zoveel mogelijk 'sacoches' meegebracht om op de stoelen te leggen - kwestie om zeker plaatsen te reserveren voor pépé, nonkel Louis en tante Angèle - die allemaal opgetrommeld waren om het resultaat van hun Marcelleke (12 jaar) te vernemen.
De spanning was te snijden.

Op de eerste rij, geen 'sacoches' maar papierkes met daarop in perfect D'haese-geschrift: 'Voorbehouden'. En daar zaten ze dan: eerwaarde zuster Francine, de schepen van Landbouw en Onderwijs, de ere-burgemeester, de burgemeester, meneer pastoor én de schooldirecteur.

Achter de coulissen stonden alle leerlingen van het zesde leerjaar opgesteld.
Netjes op een rij. Volgens behaalde punten.
Netjes aangekleed.
Enkelen met hun plechtig communie-kostuumpje, een uitzondering met een strikje.
Marcelleke stond er maar wat stillekes bij. Hij zag de bui al wat hangen.
Hij stond op één na laatste in de rij.

Dan was het moment suprême aangebroken.
De prijsuitreiking.
"Eerste met 84%: Tom die eveneens de eerste prijs Godsdienst krijgt".
Daverend applaus in de zaal.
Tom daalt af van de trap. Geeft elke mans- en vrouwpersoon op de eerste rij een hand.
En ontvangt uit de handen van de bewierookte meneer pastoor een nieuwe catechismus.

"Tweede met 82%: Wim."
"Derde met 75 % en met een eerste prijs Nederlands: Donald".

Ondertussen zit tante Angèle al halsreikend uit te zien waar hare 'Marcel' staat in de rij.

Na zeven en een halve minuut is het eindelijk zo ver.
"Tweeëntwintigste met 48% ... Marcel".

In de zaal klapt enkel nonkel Louis enthousiast in zijn handen. Pas nadat hij van tante Angèle een duw in zijn zij krijgt, stopt hij. Achteraf blijkt dat hij had verstaan dat Marcelleke 98% had.

Anno 2006 word ik tijdig gewekt door een 'wulps optreden' van drie studentinnen. Ze brengen een dance-act. Ik vermoed dat de aanwezige zusters al stillekes hun akte van berouw begonnen te fezelen. Hoe gaan ze dat moeten uitleggen aan de hemelpoort?

Proclamatie.
Een mijlpaal in een leven.
In het leven van de dochter.
In het leven van een trotse papa.
Vast en zeker.


Ps: op mijn fotoblog zijn ondertussen al 8 foto's te zien die 45 reacties uitlokten.