Keltenstraat nummer 16

Het gebeurde in de donkere dagen na kerstdag.
Op de vooravond van het nieuwe jaar gaf hij de geest.
Een man van vierennegentig.

Het was Herman, zijn zoon die hem vond toen hij naar dagelijkse gewoonte omstreeks 8 uur de rolluiken kwam optrekken in de Keltenstraat nummer 16.
Hij zat scheefgezakt in zijn zetel.
De televisie stond nog aan.
VTM kleurde de nieuwe dag reeds met Nijntje, de voorloper van Kabouter Plop.

Herman nam de afstandsbediening en zette de televisie uit.
Hij nam een stoel, zette zich naast zijn vader.
Hij zei woorden die in het verleden niet konden gezegd worden.

Vijf dagen later hielp Herman de doodskist dragen.
Zijn sterke schouders droegen zijn vader.
Ten paradijze.

Sindsdien gaat Herman elke dag omstreeks 8 uur naar de Keltenstraat.
Hij neemt wat brandhout en steekt de kachel aan.
Morgen laat hij de stookolietank bijvullen.
Uit de kast haalt hij een tas en vult die met de meegebrachte koffie.
Hij neemt een stoel,
zet die naast de zetel.
De postbode brengt nog elke dag de krant.
Herman leest die van a tot z.

Het leven in de Keltenstraat gaat zijn gewone gang.
Een man van zesenzestig
leeft er elke dag van 8 tot 11
samen met herinneringen, beelden, geuren en verlangens uit een lang verleden.