Het paard in Assisi

Het is altijd meegenomen om iemand mee te hebben op reis die voldoende 'land-kennis' heeft. Zo dacht hij dus.

Zij was dan ook de ideale reispartner. Ze houdt van espresso's. Ze is verzot op cipressen en droomt van een zonnebloemveld rond haar huis. Ze doet verwoede pogingen om 'Italiaans voor beginners' onder de knie te krijgen. Of is het boven de knie?
In lang vervlogen tijden floreerde ze nog als laatstejaarsstudente langs de Venetiaanse wateren, de Romeinse catacomben. En er is haast geen kerk waar ze niet even de afkoeling én de rust vond.
Kortom, de ideale reisgids.
Zo dacht hij dus.

En dat is dus geweldig meegenomen wanneer de reisbestemming toevallig Italië is.
Tien dagen lang werd hij ingewijd in de Italiaanse geschiedenis.

Maar op dag 7 gebeurde iets eigenaardigs.

Hij en zij slenterden doorheen steegjes, langsheen pleintjes en voorbij kerken.
Plots verscheen in de verte een prachtige kerk.
Maar het was niet de kerk die zijn eerste aandacht trok ... maar wel het standbeeld op het plein.
Het leek een paard te zijn met daarop een ruiter.

Wat dan gebeurde, is haast nauwelijks te verklaren.

Had zij misschien juist geslapen toen zuster Hilduarda een paar decennia geleden met ingehouden vurigheid haar vertelde over de man die het had over 'broeder wind en zuster water, broeder vuur en zuster aarde'?
Of was ze beïnvloed door haar voortdurend gevecht tegen de windmolens des levens?

Maar volgend vraaggesprek vond plaats:

Hij (wijzend naar het standbeeld): wie zou dat zijn ginder op dat paard?
Zij: Ja, wie zou dat zijn?
Ondertussen begon waarschijnlijk in haar hoofd de zoektocht naar kennis. Ze wist het antwoord, maar waar was het precies verstopt.
Na enig treuzelen was er echter het a-ha erlebnis.


Zij: Ik weet het. 't Zal wel Don Quichote zijn op zijn paard?
Hij fronste weliswaar even de wenkbrauwen. Don Quichote in Italië? Kan dat wel? Zou de vechter tegen windmolens misschien verbannen zijn uit Spanje?

Hij voelde aan zijn water dat er ergens toch iets niet klopte.
Don Quichote in Assisi?

Alles werd zo klaar als een klontje suiker toen ze oog in oog kwamen te staan met het paard.
Het was de dierbare Franciscus op zijn paard, bij zijn terugkeer in de stad.

Hij overwoog om in de toekomst toch ietwat meer kritisch om te gaan met de historische verhalen die zijn vrouw vertelde.