De rooms katholieke postzegel

Het is wat komkommertijd bij Cursief Huigje. Tijd om even in een ver verleden te duiken én zo een cursiefje van ruim twee jaar geleden te ontstoffen.

"Je kan van nonnen zeggen wat je wilt, maar het staat buiten kijf dat ze katholiek zijn. Meer nog – ze dragen alle tekenen van roomse gelovigheid. Al is er in de loop der jaren ook wel een beetje verval te bespeuren: de kappen, die niet over de haag gegooid werden, zijn toch ook bij echte believers achterwege gelaten. De zwarte pij heeft plaatsgemaakt voor een sober grijs ensemble. Vaak is een klein zilveren kruisje het enige uiterlijk teken van hun huwelijk met de Kerk en met God.

In een puur christelijke instelling voor bejaarden of in rooms katholieke ziekenhuizen waren destijds de zusters aan de macht.

Ze hielden nauwlettend in het oog hoe de christelijke waarden beleefd werden.

Patiënten die een rood mutualiteitklevertje hadden, werden met zeker argwaan bekeken.

De kledij van het personeel mocht niet te veel blootgeven.

Zelfs bij helse temperaturen moest alles zo volledig mogelijk bedekt worden. Posters die een plaats kregen in de kamers hadden best een religieus tintje.

Het was in die sfeer dat op zekere dag de dienst administratie voor een immens plooi- en plakopdracht stonden.

In allerijl moesten meer dan 400 brieven gekopieerd, geplooid en in enveloppes gestopt.

De bureauchef trok, terwijl zijn medewerkers aan het werk waren, naar het postkantoor om er 400 postzegels te halen.

De klok wees reeds halfvijf aan, toen de eerste postzegels op de witte enveloppes gekleefd werden.

Het weekend kwam er met rasse schreden aan,.

Marc en Carine probeerden er daarom bij het saaie beschuttende werkplaats-werk de moed erin te houden.

Maar dat buiten de waard gerekend.

De waard op die dag was de algemeen overste, die traditioneel op vrijdag haar toer deed.
Ze kwam overal de lucht opsnuiven (kwestie om alcohollucht bijtijds te ontdekken), de netheid controleren (al wat geen cactus was, mocht niet op de vensterbank staan) en traagwerkenden tot meer spoed aanmoedigen.

Zo kwam ze ook op de bureau terecht van Marc en Carine.
Ze keek toe hoe Marc zijn vijfenzeventigse postzegel in de rechterbovenhoek van de enveloppe kleefde.
En precies op dat moment werd de non-baas bleek, daarna rood.
Haar gezicht verstrakte.
Ze begon warempel te beven.
Ze riep Maxim, de bureauchef bij haar.
Die kreeg de opdracht om onmiddellijk de resterende postzegels naar het postkantoor terug te brengen én te ruilen voor andere.
Ze kon niet aanvaarden dat op de brieven van haar instelling postzegels met afbeelding van de liberale krant Het Laatste Nieuws stonden. Dat was eerder heidens. De katholieke sfeer moest reeds van bij het bekijken van de briefomslag voelbaar zijn.

Het werd overwerken voor de ganse dienst. Alle reeds gekleefde postzegels moesten eerst op grootmoeders wijze verwijderd worden. Daarna gedroogd én dan weer naar het postkantoor gevoerd.

Ondertussen was Maxim terug gearriveerd.
Tot 18u30 hebben ze nog werk gehad aan het kleven van de Turdus Pilaris-zegels.

Voor alle zekerheid maakte Maxim de overste wijs dat het hier ging om een zeer katholiek vogeltje. "