Gluren naar de trein

Basiel, eigenaar van ‘De Bareel’ – het café gelegen naast het station van een piepkleine Oost-Vlaamse gemeente slaakt een zucht van verlichting. Zijn jarenlang strijd tegen de logge Brusselse administratie heeft eindelijk zijn vruchten afgeworpen.

Tussen pot en kriek heeft hij het mij uit de doeken gedaan.

De Bareel is sinds jaar en dag "the place to be". Dit is de verdienste van de familie Vandegeneugte – die reeds drie generaties lang de zuchtende of de klagende treinreiziger een moment van rust aanbiedt in de vorm van dranken als ‘Delirium Tremens’ en ‘Duvel’. Wat de caféganger en soms ook wel eens cafégangster wellicht niet weet, dat Basiel ook al sinds jaar en dag elk jaar een speciale taks moet betalen.

Telkens er een trein langs de achtertuin van de Bareel passeert, moet Basiel één euro taks betalen. Hoewel het niet direct gaat om een overdrukke lijn à la Gent-Brussel, zijn er toch naar schatting een 23-tal treinen die per dag niet alleen de gesprekken in het café doen verstommen – maar ook aardig het taksbedrag doen oplopen.
Voor alle duidelijkheid: de taks geldt enkel voor de treinen met passagiers.
In de tuin, achter de appelboom is een vernuftig apparaatje met webcam geïnstalleerd. Via een directe lijn naar het hoofdkantoor van de NMBS worden alle nodige gegevens doorgegeven.

Basiel begon zijn strijd in 1986, het jaar van Tjernobyl. Hij vond de taks belachelijk, vooral nog omdat hij nimmer de tijd heeft om eens een blik te werpen naar de voorbijrijdende trein. De taks was er immers gekomen omdat wel eens de privacy van de treinreiziger gestoord kan worden.

Basiel lanceerde in 1988 een handtekeningactie. En op zijn wekelijkse rustdag trok hij, mét de trein naar Brussel om de petitielijst met 36 handtekeningen af te geven. Er veranderde niets aan de zaak.

Basiel haalde in 1994 het nieuws. Weliswaar als item in Afrit 9, maar toch. Daar demonstreerde hij hoe hij het telapparaat in zijn tuin regelmatig boycotte. Gevolg: kort na de uitzending kreeg hij een extra boete.

Tot slotte herbegon hij de strijd in 2001 door een proces aan te spannen en daarbij aantonend dat niet de privacy van de treinreiziger in het gevaar kwam, maar vooral zijn eigen privacy én die van zijn vrouwtje Laurette die niet meer kon zonnebaden tussen 14 uur en 16 uur omdat ze niet kon verdragen dat de passagiers van zes voorbijrazende treinen haar monokini zouden opmerken. Laurette werd in 2003 opgenomen in een psychiatrische instelling én zou, naar verluid, erg agressief reageren op ‘tjoek tjoek’-geluiden én op personen met achternaam Schouppe, Heinzmann of Vinck..

Vanmorgen kwam de bevoegde minister Van Brempt met de trein afgezakt naar de Bareel, vergezeld van een horde fotografen. Zij gaf er een paar tournées générales en kondigde triomfantelijk aan dat Basiel in de toekomst de taks niet meer zal moeten betalen.

Basiel kon het niet laten even stevig door te rekenen. En toen bleek dat er een onverwachte staking bij het NMBS-personeel was uitgebroken én dus de minister gestrand was in zijn Bareel, kon de dag van Basiel helemaal niet meer stuk.