vrijdag, mei 25, 2007

Menselijk drama

Menselijk drama in Halle. Een moeder bracht haar twee zonen naar de school, reed dan naar het werk ... en vergat haar 5 maand oude baby af te zetten bij de onthaalmoeder. Om 16 uur trok ze naar de onthaalmoeder in de veronderstelling dat ze 's morgens haar kind daar had naar toe gebracht. Neen dus. Het kindje was nog in de auto. Maar wellicht door de hitte is het bezweken.

Zonet zag ik het Nieuws. Uiteraard werd de man in de straat de mening over dit voorval gevraagd. In scherpe woorden werd de moeder veroordeeld. Ook op de forums - te vinden op het internet - wordt heel scherp gereageerd.

Hoe is het mogelijk dat een moeder haar kind vergeet?

Het doet me denken aan twintig jaar geleden. We waren met ons baby (enkele maanden oud) op bezoek bij familie. Er werd veel gebabbeld en gelachen. De baby werd veilig en wel boven op de kinderkamer gelegd. Hij sliep als een roos.
Rond 22 uur was het familiefeest voorbij. Iedereen trok huiswaarts toe. Ook wij. Toen we een kilometertje gereden hadden, viel onze (toen nog) frank: we misten iemand. Met rooie kaken reden we terug om onze lieveling op te halen.

Hoe is het mogelijk?

Het doet me denken aan vijftien jaar geleden. Dochterlief, toen nog met pamper én zich vooral voortbewegend op haar zitvlak is boven op de slaapkamer aan het 'kruipen. Ze is er niet alleen: naarstig wordt er immers gestreken. Ikzelf ben beneden in de living. Plots hoor ik een 'bonk' op het raam van de serre. Ik kijk opzij én zie mijn dochter - vanop de eerste verdieping - neervallen op het gras. Ik loop naar buiten. Mijn hart staat stil. Gelukkig is de 'schade' beperkt tot lichte hersenschudding. Wat was er gebeurd? Het grote raam in de slaapkamer moet niet helemaal dicht geweest zijn. En de baby had tijdens haar wereldverkenning het raam geopend, met alle gevolgen van dien.

OK, dit alles mocht niet gebeuren. Maar het heeft ons één ding toch geleerd: zeg nooit nooit.

Labels:

16 Reacties

At zaterdag, mei 26, 2007, Anonymous Anoniem said...

Kan een moeder iets ergers overkomen dan dat ? Zij moet zo moe en uitgeput zijn geweest om haar baby te hebben vergeten.

Hilde

 
At zaterdag, mei 26, 2007, Blogger Nagolore said...

Zoiets in je leven moeten meedragen...

 
At zaterdag, mei 26, 2007, Anonymous Anoniem said...

Inderdaad, ik weiger die moeder te veroordelen of een straf te eisen.

Haar ergste straf draagt ze nu al met zich mee en die gaat nooit voorbij.

 
At zaterdag, mei 26, 2007, Blogger Maxentia de Beauvais said...

Je hebt gelijk. Met drie kleine kinderen en een job kun je zo veel aan je hoofd hebben dat je verschrikkelijk verstrooid raakt. Vreselijke straf kreeg die moeder daarvoor.

 
At zaterdag, mei 26, 2007, Blogger Julia said...

O ik heb zo'n medelijden met die moeder . Het komt door ons jachtige leven van tegenwoordig !Ze was vast al druk in haar hoofd met haar werk ! O ik vind het zo erg voor haar want het is iets wat ons ieder kan overkomen en mij zeker omdat ik zo'n chaoot ben !!

 
At zaterdag, mei 26, 2007, Blogger pierre du coin said...

Ik dacht ook meteen aan hoe verschrikkelijk het moet zijn voor die moeder. Die moet gek zijn van de schuldgevoelens.
De perfecte ouders bestaan niet. Waar halen wij dan het recht vandaan om die vrouw te veroordelen.

 
At zaterdag, mei 26, 2007, Blogger Cherry Blossom Girl said...

Veroordeling maakt haar verdriet nog een stuk groter, als dat al kan...
Ik geloof ook dat de moeder in kwestie vroeger wat medicijnen moest nemen tegen depressie. Ooit vernam ik van een vriendin dat zulke medicatie later je geheugen wat kan aantasten. Wie weet heeft dat ook wel meegespeeld. Dit zonder een verwijtende vinger naar de moeder uiteraard...

 
At zaterdag, mei 26, 2007, Blogger Bert said...

Wie wil wél in de schoenen van die ouders staan?
Wie zijn wij om te oordelen.
'Erg' is een onderschatting, een drama!

 
At zondag, mei 27, 2007, Blogger tantieris said...

Ook ik werd misselijk toen ik dat las. Maar het kan iedereen overkomen die in deze maatschappij een drukke veeleisende job heeft en de zorg voor een gezin. Die vrouw en haar familie zijn getekend voor het leven. Elke steun kunnen ze nu gebruiken !

 
At zondag, mei 27, 2007, Anonymous Anoniem said...

Het heeft ook zo weinig zin om zo iemand te veroordelen. Die heeft van zichzelf toch al levenslang.

 
At zondag, mei 27, 2007, Anonymous Anoniem said...

het lijkt mij de ergste straf die een mens kan overkomen..

ik heb erg met de moeder te doen.

dank je wel voor je vriendelijke
reactie,

groetjes
dienie

 
At zondag, mei 27, 2007, Anonymous Anoniem said...

bedankt voor je reactie op mijn weblog
Groetjes
MJ

 
At maandag, mei 28, 2007, Blogger Linn said...

Ik verschiet ook van al de veroordelende reacties. Mij zal je niet horen roepen dat het mij nooit zou overkomen.

Wat moet die baby afgezien hebben en wat gaat die moeder haar hele leven nog blijven afzien. Hoe kan je überhaupt nog een normaal leven leiden nadat dit je overkomen is. Ik mag er niet aan denken...

 
At dinsdag, mei 29, 2007, Anonymous Anoniem said...

Héél herkenbaar! Ook ik heb iets dergelijks voorgehad toen zoonlief nog in de pampers zat. Niet die valpartij, maar wel ff vergeten hem op te halen. Dus het kàn, en oordeel nooit te vlug...

 
At dinsdag, mei 29, 2007, Anonymous Anoniem said...

.. vreselijk als dit soort dingen gebeuren...

 
At vrijdag, juni 01, 2007, Blogger Spontanity said...

Ook ik veroordeel niemand.
Al erg genoeg dit je verdere leven met je mee te moetden dragen.....

 

Een reactie posten

<< Home