Italiaans cliché (3)

Italianen zijn grote verleiders.

Met dit cliché in het achterhoofd trok Luc onlangs samen met zijn vriendin Genevieve naar La bella Italia. Hij was er niet gerust in. Zijn vrienden hadden hem immers verwittigd dat menig Italiaanse man zou proberen om Genevieve, een blonde twintiger te verleiden. Dàt zou hij niet laten gebeuren. Dàt wist Luc zeker.

In Italië gearriveerd hield hij elke Italiaanse bonk extra goed in de gaten, die - al was het maar heel even - zijn blik liet rusten op zijn vrouw. Even was Luc zelfs de kluts helemaal kwijt toen éne Pietro, een stevig gespierde macho een knipoogje in zijn richting verstuurde.

Cursief Huigje was gefascineerd door het verhaal van Luc. Hij vroeg zich nu dan ook af wat een Italiaanse man nu meer in petto heeft dan bijvoorbeeld een Westvlaming of een Limburger. Voor wat soort volk laat menig vrouw zich verleiden?
Hij trok veertien dagen rond in Italië om een beeld te krijgen van die grote verleiders.

De resultaten van dit onderzoek waren onthutsend.
Cursief Huigje legde het prototype van de grote Italiaanse verleiders vast op beeld.

De boom

Terwijl kabouter Plop zijn huisje leegpompt na de zondvloed in Plopsaland, droomt Cursief Huigje van de deugddoende schaduw van de Toscaanse boom die in Lucca stond te zweten bij een temperatuur van ruim 35°.

(klik op de foto)

Het kind in elke volwassene

Klik op de foto om te zien wat een mens eeuwig jong maakt. De kunst om als volwassene nog voldoende 'kind' te zijn in je gedachten, in je daden, in je dromen.

Cappuccino in Siena!

Klik op de foto én je leest welke delicatesse(!:)) we in Siëna voorgeschoteld kregen!

Toscaanse vreugde

klik op de foto

Italiaans cliché (1)

Net als vorig jaar vertoefde ik twee weken lang in Italië. Iedereen heeft zo zijn mening over dat land én vooral over de inwoners. Italianen zijn grote verleiders. Gevaren op de weg. Toscane is overroepen. Het leven is er zeer duur. Welnu, ook op reis deed Cursief Huigje aan onderzoeksjournalistiek. De komende periode zal hij dan ook via deze blog een aantal Italiaanse clichés ontkrachten!

"Met de auto in Italië gaan rijden, is gekkenwerk. De Italiaanse chauffeurs doen niets anders dan toeteren, roepen, vloeken achter het stuur. Italianen zien het allemaal wel wat groots. En de kans dat ze je van de weg rijden, is relatief groot."

Dit veelgehoord cliché wekte niet direct geruststellende gevoelens op toen ik veertien dagen geleden in een Hertz-wagen stapte om uiteindelijk een 1 300 kilometer te rijden langs de Toscaanse autostrades, wegen en weggetjes.

Maar Cursief Huigje wil men klem hét cliché tegenspreken. Als toerist heb ik vermoedelijk menig maal op de zenuwen gewerkt van de inlandse bevolking - zeker wanneer ik na elke bocht even adem moest happen om het adembenemende landschap te aanschouwen. Maar nimmer gaf dit aanleiding tot Vlaamse toestanden zoals: met de lichten beginnen knipperen, toeteren of met de middelste vinger begroet worden.

En waar 50 km per uur mocht gereden worden (en het moge gezegd: dàt is het geval op zeer veel plaatsen) houdt iedereen (inclusief de uitzondering bij de regel) zich daaraan. Ik was amper een half uur op Belgische grond of nagenoeg iedereen zoefde mij voorbij wanneer ik op de autostrade 120 km per uur reed.

Ze zeggen: "Italianen.Ze zien het allemaal groots. Ze willen pronken met hun auto's, met de Ferrari, Alfa Romeo of de Ducati.

Ik ben zo vrij geweest om van het Italiaanse verkeer enkele foto's te nemen. Graag maak ik jullie deelgenoot van het Italiaanse wagenpark.

Een bakje troost

Cursief Huigje is 'back in town'. Helaas.
'Het' mocht voor mij nog weken geduurd hebben ... het leven op het Toscaanse platteland.
Weg van alles ... televisie, kranten, beslommeringen, computers, getuigen van Jehovah, regenbuien en stress.
De komende periode kan je op deze stek af en toe wel iets lezen over wat er daar te beleven viel.
Onze huurwagen zie je hiernaast al, het landschap waar we veertien dagen lang doorslenterden is hier te bewonderen.

Vooralsnog wil ik het Belgisch ritme nog niet aannemen, straks neem ik een siësta. Eerst zoek ik wat troost bij een lekkere Senseo - die helaas niet kan nippen aan de Italiaanse espresso.


Heb je ook af en toe zin in een kopje koffie?
En juist op dat moment is er geen Douwe Egberts, Jacqmotte in de buurt.
Of de Senseomachien heeft het begeven?
Vanaf heden krijg je van mij af en toe een bakje troost.
Niet bij Cursief Huigje, maar wel op een andere stek op het internet.

Mijn eerste kopjes zijn ondertussen gepubliceerd: een guitig kopje, een Leplubo-kopje , een feestmengeling bij Bakkerij Lowie.

Maar ook de overheerlijke espresso in Lucca heeft een plaatsje verworven.

Dus deze stek zal je ongetwijfeld troost brengen op momenten dat jij het hard nodig hebt! Dus zet hem niet te ver uit de buurt!:)

Toscane

In het glooiende landschap
van cipressen en olijfbomen
slingert de tijd langzaam
vertragend bij elke bocht
speurend naar herinneringen uit het verleden.

Ik vecht tegen de tijd,
geef me over en word zijn reisgenoot
die wegglijdt van verstand naar hart.

Ik laat me meeslepen langs dorre velden
in het gezelschap van krekels en een enkele Vlaamse gaai.

Mijn ziel herbergt Toscaanse indrukken,
ogen-blikken van verwondering en bewondering,
aroma's van wijn, calzones en pasta's,
magische momenten waarop ziel en hart elkaar ontmoeten,
het gevoel dat 1400 km van thuis
een andere thuis
mij
omarmt.