Zuster Ludwina en de toren

In de lessen catechese vertelde zuster Ludwina ons in de jaren zestig prachtige verhalen aan mij en aan mijn drieëntwintig andere klasgenootjes.

Aan de muren van de kille klassen hingen de fascinerende posters met taferelen uit het Oud en Nieuw testament. Juist boven die posters hing de foto van Paus Paulus VI, de paus die geen aspiraties had om wereldreizen te maken. Op veilige afstand van die goddelijke taferelen hielden koning Boudewijn en zijn eega Fabiola een oogje in het zeil.

Zuster Ludwina bracht haar versie van het verhaal van de Barmhartige Samaritaan. Verder liet ze er geen gras over groeien om ons de tien geboden én alle aktes van buiten te leren. Je bent nu eenmaal katholiek, of niet soms? En als je eens katholieker wou zijn dan de paus, dan zag zuster Ludwina dat door de vingers.

Ik herinner me nog dat ze het had over een verhaal uit Genesis. De zuster blonk uit in het verkeerd leggen van de klemtonen in woorden. Zo dacht ik dat ze het had over een verhaal uit ‘Genees eens’.
Enfin, ze bracht een boeiend verhaal over een volk dat één taal sprak. Iedereen begreep iedereen. Zoiets als het West-Vlaams?

Op zekere dag kreeg één van die burgers het in zijn hoofd een plan van een toren te tekenen. Een toren die zou reiken tot de hemel. Met man en macht, zonder kraan- of takelwagen begon de ganse gemeenschap aan de onderneming. Er was toen nog geen sprake van deeltijds werken of landingsbanen. En van vakbonden én veiligheidscomités was er nog niets te bespeuren. Dus werkte iedereen van ’s morgens vroeg tot midden de nacht mee aan de toren.
Correctie: iedereen behalve de meestergast en de toekomstige eigenaar van het gebouw, deden hun duit in het werkzakje.

De werken schoten goed op. De winter was zacht. Vrieskou én zware regenbuien waren er niet. Er kon naarstig verdergewerkt worden. Af en toe kwamen er wel eens politiekers langs, die het volk met één stem achter zich wilden krijgen. Elke stem telt immers voor de politieke mens.

Kwam het nu door die politiekers, of door een misverstand, of door wat de meesten beweren een uitgesproken straf van God de Vader?

Eén ding werd duidelijk toen het gebouw af was én de festiviteiten voor de officiële opening ervan in aantocht kwamen. Niemand leek elkaar nog te verstaan. Het volk met één stem werd een volk met duizenden en nog eens duizenden stemmen. Nog interessanter voor de politici, maar dit terzijde.
Spraakverwarring troef. Verwarring die leidde tot zware misverstanden én tot slaande ruzies. De openingsreceptie liep helemaal in het honderd. Het optreden van de plaatselijke turnclub werd afgelast.
Dit alles leidde tot zeer negatieve publiciteit wat op zijn beurt weer tot gevolg had dat alle flats, studio’s en kantoren niet verkocht geraakten.
Einde toren van Babel.

Ik moest vandaag aan die Babylonische spraakverwarring denken toen ik hoorde dat Martin, de computerman van een nabijgelegen fabriek een telefoontje had gekregen van een sollicitant die reageerde op de advertentie, verschenen in de Passe-Partout: ‘Gezocht: een creatieve, katholieke webstekmaker’.

Martin, nog niet helemaal uitgeslapen, was wat verrast geweest door de vraag: ‘In welke taal de website moest geschreven worden?’
Martin legde met handen en voeten én ook met een beetje met zijn stem uit dat het fabriekje in kwestie, slechts een regionale afzetmarkt had. Dus in het Nederlands was ruim voldoende. De site moest niet in alle Europese staten begrepen kunnen worden. Dus geen Lets, Maltees of Cyprioots.

De sollicitant slaagde erin, nadat Martin slechts zeer aarzelend alle lidstaten kon opnoemen, hem de mond te snoeren door zijn pertinente vraag te verduidelijken: ‘Meneer, ik bedoel in welke computertaal moet de website geschreven worden?’

Martin was van zijn melk. Je zou voor minder!

Trompe d'oeil langs Vlaamse wegen

Ik moet bekennen dat ik al mijn hele leven gefascineerd ben door 'illusies'. Het hoeft dan ook geen verrassing te zijn dat genieën (of gekken?) als Salvator Dali en David Copperfield tot 'my favourites' behoren. Het is gewoon super te ervaren dat 'de werkelijkheid' die je ziet, vaak niet is wat het schijnt te zijn. Beste lezers, wees niet ongerust ... dit is geen begin van een filosofische verhandeling.

Eén aspect uit de 'illusiewetenschap' zijn de 'trompe d'oeils'. Reeds vermelde Dali was een meester in deze techniek. Meer dan 20 meesterwerken tonen je 'zwart op wit' (en in kleur) dat je niet altijd je ogen mag geloven. Even bekend én fascinerend zijn die tekeningen die je vaak in de lessen 'psychologie' te zien kreeg.

Toen ik voorbije week met mijn Citroën langs de Vlaamse autowegen reed, had ik een fascinerende 'trompe d'oeil' ervaring.

Zoals vaak het geval is met 'illusies' vraagt een mens zich eerst af of hij wel goed uitgeslapen is, of hij niet in dromenland vertoeft.

Maar toen ik mijn 'gezichtsbedrog'-ervaring vertelde aan vrienden,gebeurde het verrassende: zij namen terug contact met mij op om door te geven dat ook zij 'dingen' (in feite vogels) zagen die er niet waren.

Genoeg geheimzinnigheid. Ik nodig iedereen van het Struikgewas uit tot een 'illusionistisch' experiment.

Neem op deze Open Monumentendag de auto (het mag ook nog wel de komende dagen zijn:)

Zeker en vast zal je dan (vooral langs de autosnelwegen) de grote affichecampagne van de overheid zien: 'Het verkeersinfarct aanpakken? Neem het openbaar vervoer.'

Op het eerste zicht zie je enkel en alleen een dokter (recht uit de ziekenhuisserie E.R. gehaald) met 'reanimatie-materiaal' in beide handen.

MAAR het verrassende is dat je op welbepaalde afstand (en dat is voor elke chauffeur een beetje anders ... dus probeer een aantal van die verkeersborden te passeren) de indruk krijgt dat er twee grote ... grasparkieten opstaan. Tip: fixeer je op de armen van de chirurg. Tweede belangrijke tip: blijf oog hebben voor het verkeer!

U gelooft me niet? Probeer het uit. Voor alle duidelijkheid het werkt in principe enkel op die grote afficheborden. En niet op de foto die hierbij gevoegd is. (heeft m.i. te maken met de afstand die er moet zijn tussen de foto en je ogen).

Ben benieuwd of ' de club van de Parkieten-zieners' (momenteel 3 man en 1 vrouw) zich kan uitbreiden.

Een tennisbal vóór de zon

Vannacht kon Kim weer enkele tienduizende euro's op haar spaarboekje zetten, na winst tegen éne Williams uit de USA. Die tennisclash tussen twee groten deed me terug denken aan wat Jef meemaakte op die dag waarop het zonlicht (eventjes) niet meer scheen.

Jef had in de krant gelezen dat Venus zou zorgen voor een mini-zonsverduistering. Hij wou dat voor geen haar missen, hoewel Jef al vele jaren met een kale knikker door het leven ging.
Hij nam een extra dagje onbetaald verlof én trok met pak en zak naar de Hoge Venen. Daar was immers de plaats die weerman De Boosere had aangeduid als ideale uitkijkpost om het spektakel bij te wonen.

Jef arriveerde er omstreeks vijf voor twaalf. Hij nam alle tijd om zich goed te installeren. Een klapstoeltje, een klein tafeltje, een tafelkleedje, een beker, een flesje rosé, een picknickmand, .. niets zou hem weerhouden om van hèt evenement volop te genieten. Pas in 2012 én voor wie die kans zou missen, is het wachten op 2125 om weer eens Venus te zien passeren voorbij de zon.

Jef snapte dat laatste niet erg goed, maar met zijn simpel boerenverstand vond hij dat hij ook niet alles moest weten. Kortom hij was tevreden met wat hij van God via zijn vader en moeder had gekregen.

Het moment van de waarheid naderde. Rond één uur zou de act zich in de beste omstandigheden voltrekken. Jef was al wat verbaasd dat de meute die zich rondom zijn afgebakend picknickterrein had verzameld, er stoïcijns kalm bij bleef. Hij had toch wat meer emoties én initiatieven verwacht. Zouden ze zich allen in de luren laten leggen? Waarom komen ze niet op voor het eigen volk? Allemaal vragen die in zijn hoofd ronddwaalden én waarop hij geen antwoord kreeg.

Dit deed hem bijzonder veel aarzelen.
Zou hij durven? Zou hij niet belachelijk gemaakt worden?
Vanuit zijn rechterooghoek zag hij een filmploeg van de VTM staan die druk aan het filmen was.
Dàt was zijn kans. Bij de familiezender zou hij wel aan zijn trekken kunnen komen. Vele gewone burgers hadden in de loop van de VTM-geschiedenis al heel wat faam gekend: boer Charel, de familie Planckaert, de Sam én de Kelly, …

Die gedachte trok hem over de schreef.
Terwijl Jan en Alleman én ook Mieke met eclipsbrilletje naar de zon keken – haalde Jef uit zijn valies een groot spandoek.
Hij plantte dat in de relatief drassige wei.
Een mens – en mogelijk ook een zon – kon er niet naast kijken.
Jef bracht zijn boodschap aan het kijkend Vlaams publiek.
“Kim is de allerbeste én kan veel meer dan Venus!!’

Pas vele uren later begon zijn euro te vallen.
De Venus die vandaag voor een wetenschappelijk opschudding zorgde – was niet kort gerokt én had geen serene zus.
Zou Jefs moeder dan toch gelijk gehad hebben toen ze tegen de pastoor had gezegd dat haar zoon bezeten was door de tennis?