Een uurtje minder

Je hebt zo van die dagen dat er geen 24 uur tijd is om alles te doen wat moet gedaan worden. Het is weliswaar zeldzaam, maar toch.
Gisteren was het zo ver. Mijn zaterdagplannen moesten gerealiseerd worden in een tijdsbestek van 23 uur. Geen seconde langer. En dat vond ik niet leuk.

Tijdens één of ander oliecrisis in langvervlogen tijden kregen energiebewuste politici (al is dat een contradictie in terminis) het in hun hoofd om een zomertijd in te voeren. Erger nog, zij bepaalden zelfs dat de wekker precies om 2 uur ’s nachts één uurtje moet doorgedraaid worden.

Ik ben al geen echt fervente fan van politici. En hun zomeruurbeslissing maakt me kwaad.

Ik ben namelijk geen avondmens. Tijdig de bedstede opzoeken is een dagelijks ritueel. Rituelen zijn nu eenmaal belangrijk in het leven, niet waar?
Mijn grootouders zaliger hebben me steeds duidelijk wijs gemaakt dat de uren slaap vóór middernacht driedubbel tellen en de uren na middernacht dubbel.

Wie haalt het in zijn hoofd om mij te gaan verplichten om op een zaterdagnacht mijn wekker te laten aflopen omstreeks 1 u 55, waardoor ik nog net de tijd heb mijn ogen uit te wrijven, te beseffen dat de nacht heel kort was en de wijzers van de wekker een uurtje verder te laten stilvallen?

Elk jaar is dàt voor mij een marteling. Het duurt meestal nog een tweetal uur vooraleer ik weer in slaap ben gevallen.

En eenmaal terug wakker, is het een speurtocht naar alle wekkers en toestellen die het vertikten om spontaan een sprongetje van één uur te maken: het autoklokje, de videorecorder, de microgolf, de gewone golf, de polshorloges, de thermostaat …

Misschien opper jij dat een mens nu toch ’s avonds wat langer profiteren van het daglicht – maar ook dat is voor mij godgeklaagd. Als vroege slaper kan ik nu niet meer in slaap geraken omdat er teveel daglicht in de slaapkamer binnendringt.

Dat het maar vlug 26 oktober wordt!

Een verdwaalde klok

Reeds eeuwen lang vertrekken de klokken, alom ten lande, richting Rome op Witte Donderdag. Ze hadden eergisteren weinig geluk. De weersomstandigheden waren niet perfect: nat, een sterke tegenwind. Gelukkig ook weinig luchtverkeer.
Daar de klokken sinds gisteren onderweg zijn, heerst in alle kerktorens ten lande complete stilte.
De kerkuilen, de duiven en de vleermuisjes weten niet wat er gebeurt. Ze kunnen hun oren niet geloven: want in alle kerkelijke gebouwen zwijgen ook de orgels en de harmoniums. De mannen van het vrouwenkoor en de vrouwen van het mannenkoor doen meer dan 48 uur hun best om a capella de mooiste klanken uit hun kelen te produceren.

Soms schrikken de tortelduifjes zich een aap, terwijl de kerkuiltjes zich een hoedje schrikken wanneer ver beneden hen zwaar kattegejank de eucharistieviering om zeven uur 's morgens opluistert.

Vele parochianen hopen dan ook dat het vlug weer paaszaterdag is. Nà het credo tijdens de avondmis kan immers het leven weer haar eigen gang gaan. De organist ontbindt dan zijn duivels op het toetsenbord. Het moge duidelijk zijn: de klokken van Rome zijn dan terug in hun vertrouwde kerktoren.
De rooms-katholieke klokkenprocedure is simpel.
Of liever, het lijkt simpel.

Maar in het kleine dorp aan de Leie heeft er zich een klein paasdrama afgespeeld.
Was het jonge klokje in de war door de nakende overschakeling naar het zomeruur?
Misschien vond hij het niet de moeite waard om naar Rome af te zakken nu de paus van zijn dromen er niet meer is.

Eén ding is zeker.
Om klokslag 6 uur werden vandaag de paar honderd parochianen uit hun slaap gewekt én werd een eeuwenoude Goede vrijdag-stilte doorbroken.
Het klokje had immers de weg teruggevonden naar zijn kerkje.
Van pure blijdschap liet hij zes keer na elkaar de klepel slaan.

Het wordt een Pasen als geen ander!

De Westvloamink

West-Vlamingen zijn té bescheiden.
Dat stond gisteren in het Nieuwsblad te lezen.
Vier inwoners van Menen hebben een nieuwe partij opgericht, de TWV oftewel de Trotse West-Vlamingen.
Zij zijn van mening dat West-Vlamingen al heel veel bereikt hebben, maar toch altijd wat te bescheiden zijn.

Ik moest meteen denken aan Gerrit Callewaert uit Bavikhove.
Hij verkondigde enkele jaren geleden via het programma 'In de gloria' reeds dat West-Vlamingen heel wat te bieden hebben.
Ik vermoed dat Gerrit binnenkort ere-lid wordt van de TWV.

Verkeerd verkeer

Ik zie vandaag
vijf chauffeurs die drukke gesprekken voeren
met de gsm in de hand

Ik zie vandaag
één chauffeur die op een druk kruispunt
moeilijke manoevers doet
met de gsm in de hand.

Ik zie vandaag
een vrachtwagenchauffeur
die geïnteresseerd zijn krant leest
die rust op het stuur.

Ik zie vandaag
een kind op de schoot van de mama
terwijl vader zich een weg zoekt
in de Kerkstraat.

Ik zie vandaag
een oude meneer aan het stuur,
hij wordt daarbij geassisteerd
door zijn kleine hond
die op de schoot mee helpt sturen.

Ik denk
aan An, Madeline, Tosca en Camila.
Aan de witte ballonnen die een weg zoeken
naar de hemel.

Obstakel op de weg

Het was op de radio.

Even voor 18 uur onderbrak de verkeersredactie het programma op radio 1 met de melding:"Er is een obstakel gesignaleerd op de E17 ter hoogte van kilometerpaal 41. Op het linkerrijvak ligt er een kist."

Twee uur later rijdt Frankie de garage binnen.

Hij opent de koffer.

En merkt tot zijn grote ontstentenis dat er geen kist meer in ligt.

Frankie ziet de bui al hangen.

Bevend telefoneert hij naar zijn werkgever.

Even later neemt die op

én zegt: 'Goeienavond, met begrafenissen Verkest. Wat kan ik voor u doen?'

Liefde

Ze heffen het glas op de toekomst.
Zijn glimlach verankert zich in de hare.
Traagjes en lichtjes bevend tikken ze de fluitglaasjes tegen elkaar.
om vervolgens elk op hun eigen tempo de godendrank te proeven.

Zij krijgt algauw een blosje op de wangen.
Hij krijgt meer en meer pretoogjes.

Zij nemen elk een verschillend voorgerecht.
Hij lust wel een groen slaatje.
Zij geniet van de zes oesters die haar voorgeschoteld worden.
Halverwege echter ruilen ze hun bord.
Hij krijgt zo ook zijn portie afrodisiaca
Zij lust ook wel een groen blaadje.

Hetzelfde scenario speelt zich af tijdens het hoofdgerecht.
De borden verwisselen in een vloeiend, maar toch ook iewat beverig tempo.
Hij haakt echter vroegtijdig af.
Enough is enough.
Geen nood, zij krijgt haar oorspronkelijk bord terug om het vijf minuten later leeg terug te geven.

Veel zeggen ze niet.
Ze kijken.
Ze genieten.

Hij haalt haar sjaal en jas.
Helpt haar die aandoen.
Zij haakt haar arm in zijn arm.
De andere hand houdt de wandelstok vast.

Voetje per voetje schuifelen ze richting uitgang.
Ze geven nog een complimentje aan de kok.
En dan zijn ze weer weg.

Hij, een opa van 76 jaar.
Zij, een oma van 82 jaar.

Arm in arm
Richting toekomst.