Rijschool

Een ouder krijgt er vroeg of laat mee te maken. Het moment dat zoon- of dochterlief de volwassen leeftijd bereikt én ambities koestert om met papa's wagen rond te tuffen.
Op dat moment moet een mens kalm blijven, nog eens goed de verzekeringspapieren bekijken én de beslissing nemen 'wie' er zal instaan voor de rijlessen.

Na het meemaken van de ruzies tussen vader Johnny en zoon Jozef (in de tv-reeks 'Het leven zoals het is ... de rijschool)' was de knoop vlug doorgehakt. En voor 'Hyacint Bouquet-toestanden' is mijns inziens ook geen enkel 18-jarige te vinden.
Dus al mijn vertrouwen gaf ik aan de rijschool.

Zeg nu zelf, nu nog als ouder op midlife-leeftijd al die theorie ook nog eens leren - en vervolgens de juiste methodiek vinden om een opgroeiende volwassene te begeleiden - dat is niet iedereen gegeven.
De rijschool kostte weliswaar heel wat euro's - maar het bespaarde mij wellicht pillekes van bij de apotheker én hartritmestoornissen.

Maar beste bloglezer, ik sta nu voor een groot dilemma.
Binnenkort stelt zich immers het probleem opnieuw.
Nummer twee wil immers ook wel eens met papa's wagen de baan op.

Tot gisteren was ik ervan overtuigd dat de keuze niet moeilijk zou zijn.
"De rijschool ging er wel voor zorgen.
De instructeurs weten wat ze doen (dat hoop ik althans) én oefenen alle situaties meermaals."

Maar het is nu juist dat laatste, dat me heel wat zorgen baart.

Ik weet namelijk niet of ik mijn dochter kan toevertrouwen aan de rijschool.

Want zeg nu zelf: beeld je in dat het uiteindelijke rij-examen leidt richting Sint-Niklaas én je zoon of dochter komt terecht in de straat met volgend nieuw verkeersbord.
Moet ze dan exact uitvoeren van het verkeersbord voorschrijft - wil ze kans maken om te slagen?

Suggesties zijn altijd welkom!!

De eierkoker

De hitte doet rare dingen met mensen.

Zo las ik vandaag op één of andere weblog het verhaal van een man, die met een verlengdraad moest zeulen - richting tuin - richting plaats waar vrouwlief aan het zonnebaden was.
Niet om ervoor te zorgen dat ze een beetje muziek kon beluisteren, wel om een ventilator te kunnen plaatsen in haar nabijheid?:))

En elders in het warme land moet nonkel Marcel ook een rare opdracht vervullen voor zijn dochter Amanda. Zij heeft haar nieuwste bikini uit de kast gehaald. Vervolgens een fris glaasje sangria uit de frigo gepakt om dan in de zon te gaan liggen. Ze is er nog maar één minuut of ze geeft de opdracht aan nonkel Marcel om naar de keuken te lopen én er een eierkoker te gaan halen.

Nonkel Marcel is al bijna van plan om de huisarts op te bellen, omdat hij vreest dat zijn dochter al een zonneslag heeft - maar doet dat uiteindelijk niet.
Een eierkoker, in godsnaam: waarvoor heeft ze dat nu nodig?

Hij kijkt nog vlug in de frigo én merkt dat er geen enkel ei meer te bekennen is.
Hij vreest al dat hij ook nog in die loden hitte met zijn fietske naar de Aldi zal moeten rijden.

Amanda, die ondertussen al van bikini is overgeschakeld naar monokini - laat zeker niet blijken dat ze kookplannen heeft.
Ze neemt de eierkoker.
Ze zet de koker op 8 minuten.
Ze draait haar op haar rug én laat de zon haar werk doen.
Acht minuten later verstoort de eierkoker de stilte.
Een merel in de buurt schrikt zich een hoedje.
Amanda zet de koker op 6 minuten.
Ze gaat nu op de buik liggen én laat de zon haar werk doen.

Nonkel Marcel zoekt de koelte van het huis op.
Hij zet zich in de zetel.
Niet vooraleer hij de ventilator heeft aangezet.

Muziek verzacht het vooruitzicht op werken!

Stilaan komt het werk weer in zicht ... althans voor eventjes. Kwestie om nu al met de juiste ingesteldheid me voor te bereiden, zocht ik én vond ik het passende videoclipje. Zet de muziek aan, vergeet de hittegolf én laat je brein meedansen op de aanstekelijke tonen!

Gentse Fiesten

De Gentenaars mogen ook tijdens de Gentse fiesten op hun beide oren slapen (althans vanaf het moment dat over de stad alle decibels weer voor enkele uren opgeborgen worden): hun Artevelde blijft waken over al zijn stadsgenoten, vanop zijn troon gelegen op de Vrijdagsmarkt.

En ik was er getuige van: dé Jacob voelt zich bij deze extreme hitte écht in zijn sas.


Ondertussen zijn voor de foto-liefhebbers alweer enkele nieuwe 'pics' te vinden op mijn fotoblog: Ze luisteren naar volgende namen: Heat-wave / Twinkling of an eye / Carnival in summer /Delicious refreshment / The Old fashioned way.

Zij en zij

Zij (een jonge veertiger, doodop na een ganse voormiddag poetsen): "Ik heb je kamer van kop tot teen gekuist! Ongelooflijk hoeveel stof er onder én achter de kasten lag!"

Zij (een bijna-volwassene, eigenares van de kamer): "Cool, dat is een teken dat er geleefd wordt."

Zij (een jonge veertiger) staat met de mond vol tanden.
Zij (een bijna-volwassene) lacht haar tanden bloot.

Modedefilé

Het is komkommertijd in medialand. Op zich niet erg. Een beetje mediavrede kan geen kwaad. Die rust wordt ons echter niet gegund.

Je kan het dagblad niet openslaan of de radioknop niet aanzetten – of je krijgt allerlei bizar, ophefmakend nieuws te verwerken. Niemand die er om vraagt – dus voor één keer is de klant geen koning. Of het zou moeten zijn dat Koning Albert een verzoeknummertje zou aangevraagd hebben. Maar dit terzijde.

Hoewel op de laatste werkdag van de parlementariers de meerderheidspartijen en de oppositie weer eens flink uit de bocht gingen, zijn het toch de groene jongens (en meisjes) die het komkommernieuws haalden.

De studenten van de Antwerpse Modeacademie brachten immers een modedefilé, in de hoop ooit eens opvolger te kunnen worden van Walter Vanbeirendonck, Armani of zelfs een Versace. Wat deze laatste drie reeds durfden op de catwalk tentoonstellen, grenst aan het ongelooflijke. Dus als zij dat zomaar mogen doen, waarom wij niet – moeten de laatstejaarsstudenten gedacht hebben.

Zo had Alexandra het in haar hoofd gekregen om een hypermodern lederen pak te ontwerpen. Accessoires zijn belangrijk, dus had ze er meteen ook een bijhorende helm bijgeknutseld. In de periode dat ze aan dat knutselen bezig was, maakte ze regelmatig een wandeling met haar hondje in het Vierkamerenbos. Kwestie om er inspiratie op te doen of was het toch maar alleen om volop te genieten van de knuffels van Richard? Wie zal het zeggen?

Resultaat was hoedanook dat ze vorige week thuiskwam met een lijk.
Een lijk in een grote schoendoos. Maat 48.
Het dode lichaam van een wellicht verdwaalde kerkuil.

De kerkuil zorgde voor een verlichtend moment bij Alexandra.
Als in een droom zag ze haar wereldcreatie voor zich.
Eén dag en één nacht zette ze zich aan het werk.

En op de modedefilé showde haar vriendin Lena hèt pak.
Voor alle duidelijkheid: het pak zelf viel in de smaak van menig toeschouwer, zowel bij de rooien, de groenen als de oranjes.
Helaas was Lena getooid met een wereldschokkend hoofddeksel.
Een motorhelm waarop het versteende lichaam van de kerkuil stond.

De groene jongens uit de zaal dienden meteen klacht in bij de Antwerpse politie.
Op de website van de vogelbescherming formuleerden ze hun aanklacht.
Alexandra werd opgepakt. Net als de kerkuil.

Bij een huiszoeking later op de week vond de wijkagent nog drie lijken in het huis van Alexandra.
Een spin, een lijster én een vlieg lagen stilletjes (dus morsdood) te wachten om eeuwige roem te verwerven als attribuut voor een wereldcreatie, te zien op de catwalks in Parijs, Londen en Milaan.

Een onverwachte uitnodiging

Ze komen niet voor in stamboomonderzoeken.
Ze zijn ook haast niet te determineren.
Ik heb het niet over betovergrootvaders die zonder dat de betovergrootmoeder het wist in een ander bed belandden.
Ook niet over de aapachtigen die een nieuwe woonst kregen in de dierentuin.
Het gaat over de nieuwe generatie familieleden.
De blogfamilie.

Wie een tijdje op het wereldwijde net vertoeft, zal al vlug vaststellen dat 'bloggers' elkaar zoeken, elkaar vinden, elkaar complimenteren ... kortom voor een gevoel zorgen zoals Mies Bouwman indertijd realiseerde bij nobele onbekenden die na jaren zoektocht een tante uit het verre Kwazulu Natal voor hun neus zagen verschijnen. Een echt familiegevoel.

De blogfamilie heeft alvast het grote voordeel dat de 'andere' kant onzichtbaar blijft. Dit in tegenstelling met mijn gewone leven waarin tante Laurence mij steeds de stuipen op het lijf jaagt door haar haakneus én 'dottig' haarstukje.

Cursief Huigje is inderdaad toegetreden tot de grote blogfamilie. Hij wordt, vooral op zijn fotoblogje, omarmd door tantes uit Roemenië, Italië of Dallas én door nonkeltjes uit Portugal, Turkije en Japan.

En zoals het in de beste families hoort, is er af en toe een groot feestje. Onlangs was Cursief Huigje in de late uurtjes nog aan het surfen.
Het was te warm om te gaan slapen en de voetbalmatch trok op geen bal.
Hoe dan ook, hij was meteen bij de pinken toen hij al surfend toevallig op de blog van Doreen en Phoon terechtkwam.
Tot zijn verbazing zag Cursief Huigje dat hij uitgenodigd werd voor het trouwfeest.
Niet zomaar een trouwfeest - maar ééntje in Singapore.
Dat zag hij wel zitten - zeker wanneer alles op kosten van de bruid of bruidegom kan gebeuren.

Wat las hij immers?

"You're Invitied
Hi There!

This is our little web invite to our wedding!
Its on 7th October 2006.

The program is as follows:
5.45: vowes
6.30: tea cemerony
posted by Phoon&Droreen at 2:05 AM"

Cursief Huigje, anders niet van de allerrapste specimen van deze aardbol, reageerde nu vliegensvlug.
Hij bewoog de cursor naar het woord 'Comments' en tikte het volgende in:

Cursiefhuigje said...
Am I also invited? I'm living in Belgium!!!
2:08 AM

Helaas. Helaas. Helaas.
Blogfamilie zorgt net als gewoon aardse familie ook wel eens voor ontgoochelingen.
Cursief Huigje kreeg namelijk volgende 'comment' op zijn nuchtere maag:

Phoon&Doreen said...
haha! You're the 1st to see this blog! haha! Sorry.. Wedding's in Singapore! Buut if we manage on in Belgium we'll inform you!
2:22 A