Kleurrijke illusie

Niets is mooier dan een illusie.
Het zou een citaat kunnen zijn van David Copperfield.

Maar wat is een illusie? Ik heb er al meermaals over gediscussieerd.

Waarom zie je iets dat er niet is?
Waarom staan de toeschouwers steeds stomverbaasd te kijken wanneer Copperfield voor hun ogen een vliegtuig, de Orient Express of het Vrijheidsbeeld laat verdwijnen?
'Het kan toch niet?' Inderdaad, maar toch ...

Minder spectaculair, maar toch even gek - is volgende kleurrijke optische illusie.

Klik hiervoor op deze link. (maar lees eerst volgende richtlijnen!)

Voor je ogen verschijnt een prachtig kasteel.
Zorg ervoor dat de muiscursor niet op de foto zelf staat.
Begin dan gedurende een dertigtal seconden te staren naar het zwarte puntje op de foto.
Beweeg je ogen niet.
Na die 30 seconden breng je de cursor op de foto.
Zorg er echter voor dat je ogen nog steeds niet bewegen.
Je krijgt het kasteel nu in volle kleur te zien ... totdat je je ogen beweegt ... dan is alles zwart-wit!

Het kasteel zelf is geen illusie. Het is te bezichtigen in Spanje.

De Happy Sins-kaart

De kerken lopen leeg ...

... ondanks het initiatief van Bertje vorig jaar nam om aan alle treinreizigers een gratis boek te overhandigen. Het boekje, getiteld: "Catechismus ten gebruike van al de bisdommen van België" biedt antwoorden op lastige vragen als er zijn: 'Welke hulp mogen wij van de heilige Maagd Maria verwachten?". Het antwoord is niet: 'Hulp bij de multiple choice vragen tijdens je examen burgerlijk recht?' of 'Hulp bij het kiezen van de juiste voetbalmatch waarop je wil een gokje wagen'.
Maar wel: 'Ze helpt ons in al wat ons naar ziel en lichaam nodig is'.

... ondanks het wetsvoorstel dat ik wil indienen bij de Kerkvader om de katholieken minder bang te laten zijn voor God en de Duivel. Nu leven teveel burgers met schrik voor de hel of het vagevuur. Zo ken ik mensen die van 's morgens vroeg tot 's avonds laat doodsbang zijn om één of meerdere zonden te begaan. En daardoor in feite vergeten te leven.

Voor hen komt de oplossing er (misschien) aan.

In tegenstelling tot wat men van mij zou kunnen verwachten, wil ik een revival van 'de volle aflaten'. Voor de atheïsten onder mijn lezers: een volle aflaat verlost iemand volledig van de tijdelijke straffen die voor een zonde verschuldigd zijn.
Bijvoorbeeld door op Allerzielen een kerk binnen te gaan én er 5 Wees Gegroetjes en 5 Onze Vaders te bidden, verdien je al één aflaat. Of al wie vorig jaar naar de Wereldjongerendagen in Keulen trok, kreeg automatisch één aflaat.

Dit inspireerde me tot het indienen van het wetsvoorstel onder het motto: "Bouw een reserve op van aflaten om daarna toch even in gelukzalige zonde te kunnen leven".

Zo is een (kort) bezoekje aan Lourdes meteen goed voor 100 aflaten.
Het niet-lezen van de 'Da Vinci Code' brengt 50 aflaten op.
Een compliment geven op een onverwacht moment zelfs 60 aflaten indien de 'ontvanger' een moslim of een atheïst is.

Het aantal aflaten wordt elektronisch bijgehouden op een soort krediet/spaarkaart. Via een soort digipass kan je op elk moment je persoonlijke puntenstand weten. Makkelijk.

En net als bij de Happy Dayskaart (Carrefour) kan je op een bepaald moment je verdiende punten inruilen.
Zo zal je bij het inleveren van 40 punten al eens een gewone zonde mogen doen, zonder dat je er beschaamd moeten over zijn.
En bij 250 punten leidt een doodzonde niet meer naar de hel of het vagevuur. Kortom, een mens kan dan eindelijk eens volop genieten van zijn zondes.

Levensvragen

Terwijl het landje al 163 dagen zonder regering zit, zit Jos met zijn dagschotel, een Westvleteren 12° voor zijn neus. Hij laat zich niet van de wijs brengen door de krantenkop in het Nieuwsblad 'Steeds meer mensen drinken zich dood'.

Jos is immers van mening dat een stevige dagschotel de kans verhoogt een antwoord te vinden op zijn vele levensvragen. Sinds 16 oktober schrijft hij elke dag één levensvraag op papier. Cursief Huigje kon beslag leggen op die lijst.

1. Stel dat mijn werkgever beslist om hoofddoeken te verbieden in het ziekenhuis, wat doen we dan met de netjes op de hoofden van het keukenpersoneel?

2. Stel dat het roken verboden wordt op de totale werkvloer, wat gebeurt er dan met de rook uit de dampkap?

3. Stel dat muziek niet meer mag weerklinken, wat doe je dan met die man die thuis komt en de tweede viool moet spelen?

4. Stel dat er niets meer op papier mag gezet worden, wat moet die persoon dan doen die toch graag een blad voor zijn mond houdt?

5. Stel dat je niet meer gek mag doen, hoe moet die gekke koe dan loeien?

6. Stel dat afvallen niet meer hoeft, waar moet je dan terecht met de afvalemmers?

7. Stel dat er geen leven meer is na de dood, wat moet ik dan met een hemels gevoel?

8. Stel dat we niet meer mogen bewegen, wat doe ik dan met mijn bewogen hart?

9. Stel dat er niet meer gepest mag worden, hoe moet het dan verder met die kip met vogelpest?

10. Stel dat vliegen nooit meer mogelijk is, hoe moet de bromvlieg zich dan voelen?

11. Stel dat er steeds een bal permanent aanwezig moet zijn, wat doe je dan als er écht geen bal te zien op tv?

Ik vermoed dat Jos nog voor een tijdje zoet is. Ik hoop voor hem dat hij zal toekomen met een bak trappist. Het zal trouwens moeten, want de biertelefoon in de Sint-Sixtusabdij laat weten dat de voorraad 12° al op is.
Ik zie Jos niet direct overschakelen naar een concurrerende abdij.

Dus wie Jos een duwtje in de rug wil geven én het antwoord weet op één van zijn levensvragen - laat het me weten. Ik zorg ervoor dat Jos op de hoogte wordt gebracht!

De week van ... (deel 2)

Vorige week was het dus de week van de pyjama.
Eerlijk gezegd, ik was het helemaal uit het oog verloren.
Gelukkig bestaat er nog zoiets als reclame. Alhoewel ...

Op mijn nuchtere maag (dus net voor ik mijn ontbijt begon) kwam ik oog in oog te staan met volgende reclame in de plaatselijke streekkrant.

En daar de winter toch voor de deur stond, vond ik het al bij al geen slecht idee om eens een mooi warm pyjamaake te kopen. Niet voor mij, wel voor mijn eega.

Dus niet getreuzeld. Er is nu immers niet elke week 'week van de pyjama'. En wie weet, kon ik er een schoon warm katoenen modelleke voor een spotprijsje kopen. Dat was de gedachte die bij me opkwam, toen ik me parkeerde vóór de winkel.

Maar ik kwam van een kale, of liever koude reis terug thuis.
Ik had immers de winkel niet betreden.
Ik was mijn kluts volledig kwijt bij het zien van de grote affiche aan het venster.


De pyjama-mode was me te veel veranderd.

Ik weet niet of mannen die met zo'n pyjama-cadeau thuis komen, met open armen ontvangen worden door hun 'kouwelijke' echtgenote.

Ik kijk alvast uit naar de 'week van het ondergoed'!

De week van ... (deel 1)

De moderne mens kreeg meer en meer te maken met het uitsterven van tradities.
De wekelijkse uitstap naar de biechtstoel is afgeschaft … niet door gebrek aan kleine en grote zondes, maar door het gebrek aan discipelen van de paus.
Het dagelijks verorberen van soep én hoofdgerecht én dessert uit één bord behoort tot het verleden, door de uitvinding van de vaatwas. Of komt het door het fenomeen 'de nieuwe man'?
Het groeten van de burgervader, de hoofdonderwijzer en de koster (uit bepaalde gemeentes was dit zelfs één persoon!) hoeft niet meer.
Trouwen is ook een uitstervende activiteit, ondanks de massa date-programma’s op alle zenders.

Het kon dan ook niet uitblijven. De scheurkalender of de Druivelaar waarbij elke dag opnieuw de eerste wakkere burger uit het huis of in de school een blaadje recht moesten aftrekken – is niet meer te koop in de grootwarenhuizen.

Vanaf 2008 zullen er enkel nog weekkalenders te verkrijgen. Een week gaat nu eenmaal al trager voorbij dan een dag. Dat is alvast één voordeel. Maar meer nog, elke week krijgt een bepaalde intentie. Vergelijk het maar een beetje met de vroegere aflaten, waar je bij wijze van spreken na één week boetedoening de zondag weer de communie mocht ontvangen.

In 2007 werd alvast eens geoefend in kalenderland. Wanneer ik nog even nakijk welke weken er vorig kalenderjaar in de kijker stonden, dan herinner ik me nog sterk:

1. de week van het ontwerp. Resultaat was de bouw van het mooie kapelletje aan de hoek van de Steenstraat.
2. de week van het bos. Helaas brandde het grote Broekbos volledig af, toen de week werd gestart met een groot vuurwerk.
3. de week van de liefde. Dat was een omstreden week. Bijna elke dag was er een lange file langs de Kortrijksesteenweg. Het verkeer was er drukker dan anders.
4. de week van de lingerie. Die week volgde direct na de week van de liefde. Het is misschien een detail maar menig mans- en vrouwspersoon wil volgend jaar precies het omgekeerde.

En wie herinnert zich niet de week van de soep, ergens begin januari?

Ik troostte me toen met de gedachte dat er slechts zeven dag in een week zijn.
Na de ossenstaartsoep (ik mag er niet aan denken dat er een staart in de soep gelegen heeft);
de pompoensoep (helaas was het een pompoen die de tweede prijs won in het plaatselijk pompoenfestival);
de soep met balletjes (al verdwijnen die balletjes allemaal in de borden van mijn kinderen);
de kippensoep (met certificaat dat de gebruikte kip dioxine-vrij is);
de uiensoep (kwestie om voldoende wind in de zeilen te hebben)
de erwtensoep (al wordt die soep geschept nadat mijn buurman het gras afreed);
en de biersoep (die soep begint toch al op iets beters te trekken);
ben ik er weer van af voor minstens een jaar.

Maar beste lezer en lezeres ... in een volgend cursiefje kom je alles te weten over de week van de pyama, die van 7 tot en met 12 november ll op de kalender stond?

Over kachels, microgolfs en kruimeldieven

Marijke vertelde dat haar moeder onlangs een spiksplinternieuwe kachel had gekocht. Kwestie om de koude winteravonden in zo optimale omstandigheden mee te maken. Gezellig genietend van de vlammen én de warmte. Een welgekomen aanvulling van de eerdere koele radiatorwarmte. Meteen werd de totale living opgeknapt. Een nieuw kleurke, nieuwe gordijnen (om af en toe iemand er in te kunnen jagen). Weg oude lusters, spotjes zijn in.

Zoals wel eens vaker gebeurd, is de aankoop van het éné dus aanleiding tot het kopen van het andere.

Zonder nu al te sexistisch te willen doen, is het toch vaak een euvel dat het vrouwelijk geslacht overkomt. Ze komen nog maar pas uit de H&M waar ze een mooie blouse gekocht hebben, of ze moeten de ‘Shoes in the box’ binnen om er bijpassend schoeisel bij te kopen. Vervolgens richting Delvaux waar ze pogen een sacoche in uitverkoop op de kop te tikken. En dan moet een hoedje – niet van stroo – alles àf maken.

Een week geleden kochten wij een microgolf aan. In de zaak van stereo, hifi en elektro keken we eerst als semi-kenners naar de rij zwarte en witte golfjes die er stonden te pronken. Daarna kwam een semi-geïnteresseerde verkoopster een beetje uitleg geven. En klaar was kees. Zodra we de exacte prijs vernamen, moesten wij alvast niet meer ontdooien. We waren meteen klaar voor het grillen of het verwarmen.

De whirlpool – want zo heet dat ding – staat nu al deftig te blinken in de keuken.
Maar iets verwarmen, heeft het nog niet gedaan.
Daarvoor gebruiken we voorlopig nog de gewone oven.
Schrik voor het onbekende?

Hopelijk gaat het niet dezelfde weg op als de kruimeldief. Eén van de traditionele huwelijkscadeaus die we vijfentwintig jaar geleden in ontvangst mochten nemen. De zolder is zijn verblijfplaats -hoewel er geen gebrek aan kruimels is in ons huishouden.

En wat te zeggen van de keukenrobot – die definitief in de garage terechtkwam, toen bleek dat er nogal wat werk was om dat af te wassen. Kosten-batenanalyses wezen uit dat het dan ook maar aangewezen was, de robot op stal te zetten.

Idem voor de croque monsieur. In tijden dat croque hawaï en de croque boem-boem een revival kennen, passen wij in ons gezin ervoor om het toestel uit de kelder te halen.

Maar wees gerust ooit komt het moment dat antiek weer in is.
Dat we weer volop die huwelijkscadeaus in gebruiknemen.

Ik hoor vanuit de keuken een belletje klinken.
De microgolf geeft teken van leven.

Boeken in de ziekenboeg

Terwijl 10 000 m² boeken in zeer luxueuse omstandigheden in Antwerp Expo wachten op geïnteresseerde lezers en kopers is het hier ten huize van Cursief Huigje een ziekenboeg.

Een verpleegkundig overzichtje:

" Na de begrafenis' van 'Agatha Christie heeft last van ezelsoren.

' Verborgen verhalen' is niet alleen eenzaam maar ook wat depressief. Is al jaren niet meer aangeraakt.

'Het water is heerlijk' van Toon Hermans ziet het ook niet meer zitten. Heeft een burnout. Is immers helemaal uitgelezen.

'Gebroken zinnen ' van Stef Bos is ongerust over die bruine plek in hoofdstuk 3. 't Lijkt op een koffievlek. Onschuldig of verraderlijk?

'Zie je wel' heeft verschrikkelijk last van de scheur op de kaftfoto.

'Dodelijke bloemen' van Karen Walhberg is in een terminaal stadium wat valt bijna volledig uiteen. Heeft ook al de respectabele leeftijd.

Woorden

Na de vorige post over stamboomonderzoek werd her en der gepolst of ik ook de dichterlijke genen van Guido Gezelle bezat.
Daarom vandaag eens een rustpauze in een drukke week. Cursief Huigje verrast je niet met een cursiefje, maar met een gedichtje.
Schoenmaker blijf bij je leest? Of méér van dat?
Deponeer je mening maar in de reactie-box.


Woorden
verdwijnen
in dansende vlammen
van groen en blauw.

Zinnen
blakeren
onleesbaar
zwart.

De hitte
verminkt het alfabet.
Letters
verschroeien.

Wit
verschrompelt
langzaam
tot
breekbaar
zwart.

Vragen verdampen.
Warmte leeft.
Woorden sterven.

Uit de dode letters
ontwaakt
een zachte rook
van dromen en verlangens
die
me omarmt
in tederheid.

Ik
schilder
nieuwe woorden
in
jou.

Stamboomonderzoek (slot)

Het verrassend slot van het verhaal over Marie-Louise's verlangen om de historie van haar achternaam te weten:

Zes weken later staat de straat in rep en roer. Iedereen was immers op de hoogte van het op-komst-zijnd bewijs. En toen de postman uiteindelijk een witte enveloppe met daarop ‘Stamboom’ overhandigde aan Marie-Louise, dan wist de gehele gemeenschap het een tiental minuten later, daar Jef, de postbode hèt nieuws uitgebreid vertelde in ‘De pot met de bier’, het cafeetje naast de kerk.

Hans, de bakker én Omer, de slager waren echter verrast toen ze Marie-Louise de eerstvolgende dagen niet meer over de vloer kregen.
Pas vele weken later durfde Marie-Louise weer de straat op. Bekomen van de stamboomkater. De postbode had een flinterdun en waardeloos boekje bezorgd over de geschiedenis van de vossenjacht. Gans het dorp lag plat van het lachen.

Ik voel wat medelijden met Marie-Louise. Zij kan er toch ook niet aan dat ze niet zoals ik enkele BV’s heb staan in de stamboom. Het zijn weliswaar niet meteen de meest hippe persoonlijkheden. Ze zijn overigens al lang van de aardbol verdwenen. Maar ze hebben mogelijks toch wel via één of ander familie-gen een schrijfmicrobe doorgegeven. Dus bedankt Guido Gezelle en Stijn Streuvels.