De eeuwige glimlach

Dit waargebeurd verhaal speelt zich af in Gent.

Verkleumd staat een groep Japanners rond de dulle griet. Dit is niet de bazin van het studentencafé aan de Heuvelpoort, maar wel een kanon uit vervlogen tijden.

De voortdurende glimlach op het gelaat van onze Aziatische vrienden
zet je mogelijks op het verkeerde been.
Ik heb ergens gelezen dat een Japanner in feite boos is wanneer hij langer dan anderhalve minuut de glimlach behoudt

De gids van dienst is een oud-koloniaal.
Een goeie zeventiger – al zou je het niet zeggen.
Zijn motto is: doorbreek de sleur van elke dag.
En dan liefst ook elke dag.

Dit probeert hij ook waar te maken door zijn eigenzinnige stijl van leven.
Is hij het Belgisch weer of zijn Gentse levensstijl wat beu,
geen nood … hij maakt zijn valies (één stuk), belt een taxi en belandt in Zaventem of Charlerloi. Daar kiest hij de bestemming die nog vrij is.

Ook beroepshalve lijkt het eerder op twaalf stielen en dertien ongelukken.
Maar wie hem toch wat beter kent, weet dat dit niet zo is.
Het is zijn manier van carrièreplanning.

Nu is hij na een lange omzwerving als ingenieur in Tunis, eigenaar van een oesterbar in de Rue de Boucher, charmezanger op verschillende cruises aangeworven door zijn stad om de toeristen te gidsen.

Meestal heeft hij te maken met een ongeïnteresseerde bende – die niet reageert wanneer hij het heeft over Rubens die het Lam Gods geschilderd heeft. Zelf neemt hij het niet zo nauw met jaartallen: zo verkondigde hij dat de Sint-Annakerk in 1890 werd ingewijd, hoewel dit in 1862 gebeurde.

Vandaag heeft hij pech met de Japanners – of althans met een bejaard koppel.
Zij kochten namelijk in één van de toeristische shops een gids met alle geschiedkundige feiten.
En telkens onze oud-koloniaal een historisch gebouw verkeerd dateerde – begonnen ze luidkeels te protesteren. Uiteindelijk resulteerde de rondleiding in een grote kakofonie én een klacht bij het Toeristisch Bureau.

De gids hield het dan ook maar voor bekeken;
Hij vond het tijd om een volgende stap te zetten op de ladder.



ondertussen zwerft ergens een beast rond in muziekland (klik op foto)







en zit de beauty te wachten op het verlossend telefoontje (klik op foto)

Uw kinderen zijn uw kinderen niet.

De jeugd van tegenwoordig. Hoeveel clichés zijn er van die leeftijdscategorie niet op de markt? Vaak uit de mond van would-be perfecte ouders komen uitspraken als: “De jeugd weet niet meer wat werken is” of “De jeugd van tegenwoordig kan niet meer spelen”.
Voor alles wat kan mislopen in de maatschappij, wordt de jongere nagewezen.

Eén ding wordt wel eens vergeten. Kinderen hebben (in principe) ouders. In langvervlogen tijden heb ik tijdens één of andere psychologieles geleerd dat ouders toch voor een belangrijk deel verantwoordelijk zijn voor de opvoeding. Als je dat vertaalt naar deze 21e eeuw, dan kom je tot de verbijsterende conclusie dat de pot de ketel verwijt dat hij zwart ziet.

Gedaan met het schelden op de dochter omdat ze een xtc-pilletje heeft ingenomen. Het ligt aan die memorabele dag in de opvoeding, ondertussen vijf jaar geleden, toen zij haar vader zag een viagrapil inslikken.

En een pedagogische tik geven aan de zoon die de auto bijna in prak reed tijdens zijn eerste nachtje-uit, is uit den boze want als vader gaf jij het voorbeeld door tijdens het rij-examen pardoes in een begrafenisstoet te rijden.

Kinderen kunnen hard zijn. Zo hoorde ik onlangs een collega zeggen dat hij als vaderdagcadeau een kadertje had gekregen met de tekst ‘Je hebt de kinderen die je verdient’. Wat moet je daarvan maken?!

Op het gevaar één of andere jeugdraad of kinderparlement over de vloer te krijgen, durf ik toch stellen dat de jeugd van tegenwoordig toch wel merkwaardige normen en omgangsvormen heeft.

In de sixties, seventies en eighties was het de normaalste zaak dat de mannelijke helft van een verliefd koppel bij tijd en wijlen een briefje stuurde, een belletje deed naar de vrouwelijke helft. Zeker in periodes van vakantie, want het afscheid kon wel eens zwaar vallen. Nu zijn er blijkbaar afspraken om geen euro te besteden aan priorzegels en telefoonkaarten. Sommigen noemen dat de zuinigheid van de jeugd. Al denk ik dat het eerder gierigheid is.

Was vroeger het ultieme telefoongesprek gekruid met liefkozende naampjes en geheimpjes, is het nu vaak een eerder zakelijk gesprek waarin gepeild wordt naar de aandelenkoers, de tussenstand in Westerlo-Standard of het mechanisme van een koekoeksklok.

Veel ouders pogen zich op te peppen door als avondgebed het bekende gedicht van Kahil Gibran af te rammelen als een mantra. ‘Uw kinderen zijn uw kinderen niet. Ze zijn de zonen en dochters van ’s levens hunkering naar zichzelve”. Niet voor alle ouders brengt dit gebed voldoende soelaas. Ze blijven hun blik naar het verleden slaan.

Telefoneren kon vroeger uitzonderlijk eens. Net ver van de telefoon hielden de ouders stilzwijgend de wacht én deden na maximaal vier minuten reeds duidelijke tekenen dat het afgelopen mocht zijn. De telefoonrekening moest onder controle gehouden worden.
Ook dat is de dag van vandaag geen argument meer. Uren telefoneren. Dat moet kunnen, en dankzij het internet én een paar extra kabeltjes is dat nagenoeg gratis.

De jeugd van tegenwoordig.
Ze is sociaal.
Ze strijdt voor haar ideaal.
Ze vindt al wie ouder is dan 21 jaar, nagenoeg stokoud.
Ze is lief.
Ze weet wat Kahil Gibran geschreven heeft én houdt die spiegel regelmatig voor hun ouders, bij wijze van troost en steun: ‘Uw kinderen zijn uw kinderen niet. U mag ze geven van uw liefde, maar niet van uw gedachten’.

In gedachten weet ik dat de huidige jeugd binnen twintig jaar net dezelfde tekst zal kunnen schrijven.

Of het zou moeten zijn dat er tegen dan een nieuwe profeet is opgestaan die legendarische woorden op papier zet. Woorden die misschien dan ook als avondgebed gelezen worden.

Iets in de trant van ‘Uw ouders zijn uw ouders niet. Maar het zijn de vaders en moeders van ’s levens hunkering naar zichzelve. Zij brachten u ter wereld. Ge moet ze geven van uw liefde, maar zeker nooit van uw gedachten. Ge moogt ze niet in een rustoord plaatsen, maar levenslang opnemen in uw huis. Ge moogt hun lichaam niet laten aftakelen, en respect tonen voor hun ziel. Want hun ziel woonde in het huis van gisteren, dat ge nooit hebt kunnen betreden, zelfs niet in uw dromen. Ge moogt ernaar streven aan hen gelijk te worden, maar het zal je nimmer lukken..

Wie weet. Ik ben alvast benieuwd.

The end en the beginning

Volgens het internet heb ik bij het begin van dit cursiefje nog 836.471.886 seconden te leven.

http://www.deathclock.com/ doet voor mij namelijk de klok stilvallen op 28 juli 2033. Dan heb ik de gezegende leeftijd van 74 jaar bereikt. En wie aandachtig mijn cursieve vertelsels heeft gelezen, zal moeten beamen dat ik een mooie plaats gekozen heb om mijn hoofdje neer te leggen. Alhoewel, ik voorzie een praktisch probleem. Omwille van de gewichtloosheid op Mars, want daar zal ik me bevinden zal mijn hoofd wel altijd ergens in beweging blijven.

Op de aarde zal het dan ‘hot summer’ zijn. Ook dat valt dus best mee, net als het feit dat mijn eega en ik vóór mijn heenreis naar de Rode Planeet een repatriëringsverzekering hebben afgesloten. Ik hoop dat we alle kleine lettertjes van het contract gelezen hebben – zodat ik toch niet voor eeuwig en altijd doelloos blijf rondzweven ergens in de melkweg.
Misschien is er één of andere amateur-sterrenkijker die me per ongeluk aanziet als een nieuwe ster. Daarmee zou ik me wèl kunnen verzoenen.

Nadat ik tot tweemaal toe gestoord werd in het schrijven van deze tekst, is de deathclock doodgewoon verder blijven tikken. Nu nog maar 836.471.569 seconden meer.

Dus wil ik ook nog iets te weten te komen van het begin van mijn leven, dan zal ik me moeten spoeden. Gelukkig is er http://users.pandora.be/gad/re/engels.html die je in een tijdsbestek van amper 10 seconden (en wat is 10 seconden vergeleken met de 836.471.579 seconden die er nog resten?) hét enige waarheidsgetrouwe antwoord geeft op de boeiende vraag: “Wie was je in je vorig leven?”.
De antwoorden zijn ronduit fascinerend.
Ik ben ergens geboren op de plaats waar momenteel het Noord-Oosten van de United States zich bevindt.Dat is even schrikken dat ik nu in het land van George Bush Jr ergens beenderen heb laten liggen. Ik mag er niet aan denken.
Die geboorte zou omstreeks 1025 plaatsgevonden hebben.
Mijn ouders zullen zich ook een hoedje geschrokken hebben bij de geboorte: ik ben dan namelijk een meisje.
Enige troost voor hen was mogelijks het feit dat dit meisje heel handig was én haar kost verdiende met het beroep van mecanicien.

Ik weet nu mijn ‘roots’.
Ik weet nu mijn ‘destiny’.

Ik ga de avond afronden met een glaasje Pomerol.
Ik hef het glas op de komende 836.471.012 seconden.

Hoe zit het met jullie 'roots' en 'destiny'?

Die éne gedachte

Bij stormweer flitst altijd die éne gedachte in mijn hoofd: de paraplu-industrie zal er wel bij varen!



ondertussen stormt het ook op mijn fotoblog (klik op foto)








en lijkt de storm ook voor iets anders goed te zijn (klik op foto)

Nostalgie op zondag (1)

De generatiekloof zorgde voor zovele reacties dat Cursief Huigje het niet laten kon eens de zolder te verkennen op zoek naar zijn LP's van lang geleden. Elke week zal je dan ook op een nostalgische dag kunnen genieten van ... of lachen/wenen met de voorlopers van de cd.

Een grote portie jeugdsentiment.
Ik begin met de zevende LP van Paul Mc Cartney and the Wings. Een meesterwerkje uit 1978.


Name and adress

"I used to love you baby, when I was your man
But maybe loving you is something no one man can do,
meanwhile I'm sitting here, I'm getting in a mess
If you want my love, leave your name and adress."



Don't let it bring you down

"Though some things in life are hard to bear
don't let it bring you down
Shoud the sand of time run out on you
don't let bring you down."



Songlist: London Town, Cafe on the left bank, I'm carrying, Cuff link, Children children, Girlfriend, I've had enough, With a little luck, Famous groupies, Deliver your children, Name and adress, Don't let it bring you down, Morse moose, And the grey goose.

Verser dan vers!

Het moge gezegd ... de reclamejongens en meisjes doen er alles aan om hun opdrachtgever 'tevreden' te stellen ... door 'haast onmogelijk verkoopbare artikels' via een 'haast onweerstaanbare reclameboodschap' 'verkoopbaar' te maken.

Maar een bewuste consument wil nu eenmaal niet langer meer katten in zakken kopen. Hij wil waar voor zijn geld. En vooraleer hij overgaat tot het ledigen van zijn portefeuille, wil hij toch wel eerst 'proeven'.
Gratis bons zijn dan ook dé manier om de wantrouwige huisman en vrouw te 'verleiden'.

Inderdaad, verleiden. Want geen kat (niet die kat uit de reeds vermelde zak!) zou anders het product eerst willen proeven, en zeker niet kopen. Maar de woordjes 'Gratis', 'Voor niets' zijn magische woorden in de consumentenwereld.

Zo kreeg ik deze week een gratis bon in mijn brievenbus geduwd.
Aan de voorkant een ongelooflijk spitsvondig citaat (waarschijnlijk ontsproten in de middernachtelijke momenten van een aan-de-drank geraakte reclameboy): "Een echte knakworst laat zich niet inblikken".

Ik weet niet hoe het me jou zit, maar mij doet zo'n boodschap me niet direct verlangen naar knakworsten. Trouwens, ik heb ooit eens gelezen dat wanneer je de worst uithangt, je altijd eindigt met opgegeten te worden. Maar dit even ter zijde.

Op de keerzijde van de bon wordt de worst aangeprezen als 'ideaal' om met vrienden te delen of lekker alleen van te smullen.
Spaar mij (en mijn vrienden) van een gezellige ouderwetse 'Hollandse' avond ... een glaasje prik, een broodje én een knakworstje. Dat zal ambiance geven!

Maar toch, dierbare lezer, werd ik bijna verleid om zoals op de voorzijde van de bon staat ' een vers pak te halen in het charcuterievak' in de plaatselijke delhaize.
Gratis is gratis. Dus wat heb ik er aan te verliezen?

Maar gelukkig las ik nét op tijd de kleine lettertjes. Ik heb trouwens altijd gehoord van Emiel Goelen dat de consument de kleine lettertjes moet lezen. U keek toch ook?

Welnu, ik overweeg een klacht in te dienen tegen de fabrikant van Knakworsten. Niet omwille van misleidende reclame, maar wel voor het feit dat ik de firma ervan verdenk zeer grote dosissen bewaarmiddelen in elke worst gespoten te hebben.

Want hoe anders kan je verklaren dat - zoals op de keerzijde van de bon staat - de bon geldig is tot en met 31 december 5005!

Daarom deze boodschap, bedoeld voor wie anno 5004 mijn blogje op het internet ontdekt: heb je na het eten van de knakworst plots lastig van hevige diarree, waanvoorstellingen en beginnende doofheid ... zeg niet dat ik je niet verwittigd heb.

ondertussen trekt de verkoopster zich niets aan van al die wantoestanden

(klik op foto)

en kan de haastige filmliefhebber genieten (?) van 'One-minute-movies'!

Boer Nesten in nesten

Boer Nesten zit met de handen in het haar.

Vorige maand kende hij al de tegenslag dat Marcel, zijn schoonste koebeest de pijp aan Maarten gaf.
Nu ziet het er naar uit dat hij voor grote kosten staat.
Al zijn koeien (26) zullen wellicht verplicht worden om een cursus te volgen over 'verkeersveiligheid'.

Aanleiding is het initiatief van de Zeelse gemeenteraad om een oplossing te zoeken voor de vele ongevallen met koeien. Zo botste vorige week nog een tractor tegen een overstekende koe op de drukke provincieweg. Koe Margarita hield er een hersenschudding aan over!

De schepen van landbouw vatte de koe bij de horens en vond een oplossing voor het verkeersprobleem: hij plaatste verkeerslichten langs de Keltenlaan.

Hij heeft geen oor naar de verzuchtingen van boer Nesten.

Boer Nesten en boerin Katrien hebben ondertussen hun spaarcenten uit de kous onder hun bed gehaald. Ze gaan het nodig hebben om hun koeien de verkeerslichten te leren kennen. Vandaag trokken ze al naar het studiecentrum om er Elvis, Louise, Bollie, Saddam en 22 andere gevlekten in te schrijven, a rato van 12,50 euro per koe.

En nu maar hopen dat alles goed afloopt én dat er geen kleurenblinde koeien bestaan!

Als de rook om je hoofd is verdwenen

Citaat van de week is ongetwijfeld volgende uitspraak: "Ik ben gestopt met roken. Ik rook nu sigaren!"

Wellicht komen die woorden uit de mond van de fervente Marlboro-cowboy die onlangs een klacht indiende bij de Jury van Ethische Praktijken, waardoor de memorabele televisiespot over het rookverbod in restaurants afgevoerd moest worden, en dus niet meer op de Vlaamse televisiezenders te zien is.

Maar gelukkig is er toch nog You Tube!

Heeft er al iemand een idee wat de volgende spectaculaire maatregel van de overheid zal zijn?

ondertussen ...

glimlacht de verkoopster ... (klik op de foto)




én blijven Annie en David onder druk staan! (klik op de foto)

De week van de soep

Vandaag is weer eens een memorabele dag!

Gregorius XII zal het nooit vermoed hebben dat zijn hervorming van de kalender in de zestiende eeuw het zou volhouden tot zelfs in de 21ste eeuw. Gregorius had er niets anders opgevonden om op zekere dag de datum met liefst 10 dagen vooruit te schuiven. De brave burgerij zag dat niet zo goed zitten omdat ze vreesden dat ze door dat pauselijk besluit ook 10 dagen van hun leven beroofd werden.

Sinds 2000 is het echter verleden tijd om nog te denken in dagen. Al wie reeds enige leefervaring heeft, is het er roerend over eens dat een dag bijzonder vlug voorbij is. Een groot gedeelte ervan besteden we nog aan de slaap, een ander gedeelte zijn we voortdurend onderweg en voor we het weten, is de dag weer voorbij. Dus, weg ermee met het denken en leven in dagen. Vanaf nu hebben we het over weken!

Een week gaat nu eenmaal al trager voorbij dan een dag. Dat is alvast één voordeel.
Maar meer nog, elke week krijgt een bepaalde intentie.
Vergelijk het maar een beetje met de vroegere aflaten, waar je bij wijze van spreken na één week boetedoening de zondag weer de communie mocht ontvangen.

Wanneer ik nog even nakijk welke weken er vorig kalenderjaar in de kijker stonden, dan herinner ik me nog sterk:

de week van het ontwerp. Resultaat was de bouw van het mooie kapelletje aan de hoek van de Steenstraat.
de week van het bos. Helaas brandde het grote Broekbos volledig af, toen de week werd gestart met een groot vuurwerk.
de week van het geneesmiddel. Dit zorgde voor een enorme toeloop naar onze plaatselijke apotheker.
de week van de liefde. Dat was een omstreden week. Bijna elke dag was er een lange file langs de Kortrijksesteenweg. Het verkeer was er drukker dan anders.
de week van de lingerie. Die week volgde direct na de week van de liefde. Het is misschien een detail maar menig mans- en vrouwspersoon wil volgend jaar precies het omgekeerde.

En zo volgden er nog 47 andere weken.

Even hoopte ik dat we in 2007 terug zouden grijpen naar het klassieke dagelijks kalendergedoe. Maar nee, het nieuwe jaar is nog maar pas gestart of wat wordt er in mijn soep gedraaid. Juist … deze week is voor het vijfde jaar op rij uitgeroepen tot de week van de soep.
Wie heeft dat nu bedacht? Inderdaad, … een commissie onder voorzitterschap van de heren Huysentruyt, Meus,en Spiessens.
Nu maar te hopen dat de soep niet zo heet gegeten wordt als ze opgediend is.’

Ik troost me met de gedachte dat er slechts zeven dag in een week zijn.
Na de ossenstaartsoep (ik mag er niet aan denken dat er een staart in de soep gelegen heeft);
de pompoensoep (helaas was het een pompoen die de tweede prijs won in het plaatselijk pompoenfestival);
de soep met balletjes (al verdwijnen die balletjes allemaal in de borden van mijn kinderen);
de kippensoep (met certificaat dat de gebruikte kip dioxine-vrij is);
de uiensoep (kwestie om voldoende wind in de zeilen te hebben)
de erwtensoep (al wordt die soep geschept nadat mijn buurman het gras afreed);
en de biersoep (die soep begint toch al op iets beters te trekken);
ben ik er weer van af voor minstens een jaar.

Generatiekloof

Anne (13 jaar) is bij haar grootmoeder (65 jaar).
Grootmoeder doet de ladenschuif open én haalt er een LP van Will Tura uit.

Anne kijkt heel verwonderd.
Ze slaakt een kreet van verbazing.
"Kijk mama, wat een grote CD!
Maar hoe kan dat in de CD-speler?"

Bloggers uit de pré-cd-periode: aan welke LP of LP-hoes heb je de beste herinneringen?

Keltenstraat nummer 16

Het gebeurde in de donkere dagen na kerstdag.
Op de vooravond van het nieuwe jaar gaf hij de geest.
Een man van vierennegentig.

Het was Herman, zijn zoon die hem vond toen hij naar dagelijkse gewoonte omstreeks 8 uur de rolluiken kwam optrekken in de Keltenstraat nummer 16.
Hij zat scheefgezakt in zijn zetel.
De televisie stond nog aan.
VTM kleurde de nieuwe dag reeds met Nijntje, de voorloper van Kabouter Plop.

Herman nam de afstandsbediening en zette de televisie uit.
Hij nam een stoel, zette zich naast zijn vader.
Hij zei woorden die in het verleden niet konden gezegd worden.

Vijf dagen later hielp Herman de doodskist dragen.
Zijn sterke schouders droegen zijn vader.
Ten paradijze.

Sindsdien gaat Herman elke dag omstreeks 8 uur naar de Keltenstraat.
Hij neemt wat brandhout en steekt de kachel aan.
Morgen laat hij de stookolietank bijvullen.
Uit de kast haalt hij een tas en vult die met de meegebrachte koffie.
Hij neemt een stoel,
zet die naast de zetel.
De postbode brengt nog elke dag de krant.
Herman leest die van a tot z.

Het leven in de Keltenstraat gaat zijn gewone gang.
Een man van zesenzestig
leeft er elke dag van 8 tot 11
samen met herinneringen, beelden, geuren en verlangens uit een lang verleden.

De jacht

De jacht is vandaag officieel geopend.

Reeds vóór dag en dauw zag je wezens van het vrouwelijk geslacht het warme nest verlaten.
In uitzonderlijke gevallen werden ze geflankeerd door een mannelijk specimen.
In tegenstelling tot in de oertijd was zijn opdracht niet ‘eten vinden voor zijn kroost’ maar wel ‘het vervoeren van de vrouw des huizes’.
Richting prooi.

De straat was even vóór negen uur nog haast verlaten.
Het leek alsof alle prooien, verstopt in bakken, rekken of manden op deze eerste dag van de jacht nog veilig zouden zijn.
Ze ademden nauwelijks hoorbaar (kwestie om mogelijke jagers niet te lokken) opgelucht adem.
Maar plots werd de hoofdstraat vanuit alle windstreken aangevallen door vrouwen in jachtkledij ttz in pelsen mantels of met warme sjalen of handschoenen.
Hun ogen keken voortdurend van links naar rechts …
de straatgeur opsnuivend …
de omgeving verkennend …
de wapens onopvallend in hun handtas verstopt …
klaar om met een grote vangst thuis te komen.

En dan – klokslag 9 uur was het zo ver …
de deuren van vele huizen openden zich …
de prooien waren niet meer veilig …
van alle kanten uit werd er geduwd en getrokken …
prooien vielen op de grond, sommigen werden verpletterd …
velen werden triomfantelijk meegesleept richting kassa …
en dan kwam het moment van de afrekening …
het wapen werd bovengehaald …
en genadeloos werd de prooi eigendom van de jager, weliswaar nà het intikken van een code …

Buiten stonden de mannen van de jagers op uitkijk …
ze sleepten de steeds maar aangroeiende hoeveelheid prooi mee …
kilometers ver …
uren lang …

’s Avonds werd op vele plaatsen in het land feest gevierd …
de prooi wordt door de jagers geshowd en geprezen.



ondertussen is duidelijk welk kleur in 2007 energie geeft!
(klik op foto)

240 versies van 'Ek Is Lief Vir Jou' ontdek je door te klikken op de foto.

Sms-bericht

Veel kerst- en nieuwjaarswensen blinken niet uit in originaliteit. Maar wat er gisteren op mijn gsm verscheen, vind ik toch de moeite om met jullie te delen:

"Bij het openen van het venster heeft een engel mij deze morgen gezien. De engel vroeg me: wat is je mooiste wens voor vandaag?
Ik heb hem geantwoord: draag zorg voor de persoon die bezig is met het lezen van deze boodschap, alsook voor zijn familie want zij verdienen het én ik waardeer hen enorm.
De engelen bestaan maar niet altijd.
Omdat ze geen vleugels hebben, noemen we hen eenvoudig 'vrienden'.

Dat je engel waakt over jouw geluk, een heel jaar lang."

En wat is jullie origineelste wens die je ontving of verstuurde bij de overgang van oud naar nieuw?


ondertussen is er her en der liefde te ontdekken
(klik op de foto)

Gedaan met zoenen!

Beste wensen voor een bijzonder gelukkig en cursief jaar! Ik hoop jullie ook in 2007 als lezer van dit blogje te mogen verwelkomen. Ik doe alvast mijn best om het leven op zijn cursieve wijze te beschrijven. En waarom niet vandaag beginnen met een 'eindejaars-ervaring'. Veel leesgenot!

Oudejaarsavond, ergens in een verlaten hoek in Vlaanderen … twintig man en vrouw vieren samen oudejaars … de sprankelende aperitief met ‘warme en koude hapjes’ is terecht gekomen in de man en in de vrouw … één tante heeft haar bakkes lichtjes verbrand … het betekent wel dat in het eerstvolgend uur het erg stil is vanuit die hoek … één nonkel is erin geslaagd om één warm hapje te laten verdrinken in zijn fluitglas … of hoe warm in één seconde weer koud kan worden …
Drie tantes én één jonge dame zitten al met rooie kaken mee te kakelen.
De avond is nog jong maar het babbelwater heeft al zijn gevolgen.

Gelukkig wordt het voorgerecht geserveerd. Buiten het omvergooien van een glas Chablis én dat door de op-één-na oudste nonkel verloopt die gang relatief rustig.

De klok wijst ondertussen al 22u45 aan.

Tijd voor de hoofdvogel oftewel hoofdschotel. Efkes zijn de gasten de heilige hubertus indachtig wanneer een opgevulde fazant wordt geserveerd. Natuurlijk met aangepaste wijnen.

Even traditioneel wordt de Bordeaux geproefd door die nonkel die er in principe het meest van kent én die met veel bravoure eerst zijn lange neus in het glas steekt, het glas in beroering brengt (en daarbij bijna zorgt voor rode vlekken op het schoonste tafellaken) én dan in één vloeiende beweging de godendrank in zijn mond verspreidt. Vervolgens heel even fronzend nadenkt om dan de historische woorden uitspreekt naar iedereen die met bijna-open-mond staat te kijken naar hem: ‘Het is goed’.
Meteen het signaal voor de ober in dienst om alle glazen verder vol te schenken met de Supérieur.

En dan nadert het uur der waarheid met rasse schreden. Het muziekprogramma op Eén wordt ietsie luider gezet zodat de huiskamer niet zal missen hoe Katja straks begint af te tellen.

Maar voor het zover is, gebeurt het onverwachts.

Enkele tantes, nonkels, nichten en neven verlaten even de tafel, zoeken respectievelijk de handtassen (of sacoches) en wintervesten op om kort nadien weer aan de feestdis te verschijnen, gewapend met een mobieltje oftewel gsm. In totaal zijn er 6 Nokia’s, 3 Alcatels, 1 Motorola en 1 Ericson aanwezig.

Alle toestellen worden kort vóór middernacht in aanslag genomen. En dan begint Felicé af te tellen, de laatste seconden van het jaar zijn er … nog even en het is tijd om elkaar een gelukkig jaar te wensen.

Oma en opa alsook een paar gsm-loze gasten maken zich klaar om de wensen en de zoenen in ontvangst te nemen. Vooral opa kijkt er erg naar uit om het vrouwelijk schoon drie keer te kussen.

Drie … twee … één …

Terwijl het vuurwerk knalt op het televisiescherm, staan oma en opa er verweesd bij. Tantes, nonkels en alle kleinkinderen hebben geen tijd om een gelukkig nieuw jaar te wensen. Allen zijn druk in de weer om met hun gsm te pogen nieuwjaarswensen te versturen. Vaak lukt dat niet – het spitsuur namelijk!-

En zo gebeurt het dat pas 25 minuten na middernacht opa zijn lang verhoopte kussen krijgt.
Helaas niet van iedereen … want …

Iedereen spurt terug naar de tafel daar tot ruim 1 uur bijna ononderbreken de verschillende gsm’s een kakofonie van ringtones en bieps of biepen uitspuwen. Allemaal signalen dat er één of meerdere berichtjes gearriveerd zijn.

Opa gaat slapen.

Hij droomt van schone vrouwen.