Verkeerd begrepen?

Onze Filip en Mathilde vertoeven op dit moment op handelsmissie. En het moge gezegd en geschreven: de druk op hun schouders moet immens groot zijn. De vorige Zuid-Afrika-missie had immers tot resultaat dat menig bedrijfsleider achteraf de boeken neerlegden. General director van bedrijf A. is nog steeds met een zware depressie opgenomen in de psychiatrie.
Maar het Nieuwsblad had gisteren alvast goed nieuws.

Volgens de reporter ter plaatse heeft prins Filip goed geoefend. Ik citeer: "Filip keek in de camera en glimlachte op het juiste moment. Eén slechte gewoonte heeft hij nog niet afgeleerd: het opvoeren van algemeenheden."

Neem het mij niet kwalijk, maar bij het lezen van deze hoogstaande journalistiek geschrijfsel moest ik glimlachen.
Maar ja, ik dacht: 'Beter laat dan nooit'.

Toen ik vanmiddag echter tijdens het Nieuws de prins hoorde reageren op het vreselijke nieuws uit Luik, dan wist ik het meteen: 'Prins Filip heeft nog niet goed genoeg geoefend'.

Want wat zag ik?
De prins (weliswaar kijkend in de camera) en de lichtjes glimlachende prinses (die haar liefste man zachtjes omarmde) temidden het Rode Plein.
Filip prevelde één van de vele algemeenheden ... om daarna te besluiten met de verrassende zin: 'Uit respect voor de ouders van de slachtoffertjes zal ik noch mijn eega nog officiële verklaringen afleggen aangaande de handelsmissie in Rusland."
Hij hield nog even zijn blik gericht naar de cameraman.
De spanning steeg lichtjes ... Filip besloot zijn televisieoptreden met de cliffhanger: 'We gaan onze wandeling korter maken.'
Daarop nam hij Mathilde bij de hand én stapten - nog even houterig als tevoren - het Rode Plein op. Gevolgd door een meute Russische en Belgische zakenlui.

Het had iets van een grap op een slecht moment.
Maar het moge terug gezegd en geschreven: ik vermoed dat dit voorval ingefluisterd werd door de chef protocol van het paleis, in samenspraak met de manke Laurent én de koningin - die weliswaar juist in haar taalbad zat. Het lijkt een fantastische zet mét twee goeie gevolgen voor het koningshuis:

1. Filip mag voor de rest van de handelsmissie op zijn twee oren slapen. Hij hoeft geen enkele verklaring meer af te leggen. Dus niet meer kijken naar het vogeltje. En diepgaande vragen over de preciese verwachtingen van de prins tav de missie, blijven voor eeuwig onbeantwoord.

2. Filip zal nu vlugger dan ooit herstellen van zijn eksteroog, dankzij de veel kortere wandelingen in Rusland.

En nu maar duimen dat het maandblad Royals deze keer niet uit de bocht gaat, door te schrijven dat de prins vermoeid terugkwam van zijn handelsmissie. Vermoeid van het vele stappen.

PS op mijn fotoblog 2 nieuwe foto's: 'Beaufort 2003' en 'Silence in Auschwitz'

Proclamatie

Mijlpalen in het leven.
Je herkent ze wanneer je ze ontmoet. Daar ben ik van overtuigd.
Gisteren was het wéér eens zo ver.

"Ik stond erbij, ik keek ernaar en ik zag dat het goed was" zou een uitspraak van God kunnen zijn, maar dat is het niet. Het ontstond in het brein van Cursief Huigje.

Nee, ik heb het niet over Harriet die op 176-jarige leeftijd eindelijk in de eeuwige jachtvelden terecht is gekomen.
Ook niet over de uitschuiver van het Vlaamse maandblad dat 'per abuis' een uitvoerig reisverslag van ons Filip en ons Mathilde publiceerde ... een verslag van een reis die nog moet plaatsvinden.

Ik was samen met vele tientallen andere papa's ('Zie ik er echt ook zo oud uit?') en andere mama's ('Of waren het grootmoeders?) te gast in de feestzaal van een Vlaamse secundaire school.
Daar vond de 'proclamatie' plaats. Een plechtig woord voor iets eenvoudigs: het aflezen van de namen van de leerlingen én het aflezen van 'voldoende', 'onderscheiding' of 'grote onderscheiding'.
Net als bij de Oscaruitreiking én bij de Eurosong-afleveringen wordt echter de spanning opgebouwd. Een speechke, een muzikaal intermezzo van fluitist en pianist, een ander speechke, een muzikaal optreden van zanger en fluitist, een bezinning, ... en zo ging het nog een eindje door.

Dus voldoende tijd om herinneringen binnen te laten.
Op slag bevond ik me weer in een oude parkzaal van een kleine gemeente in de Westhoek.
Beginjaren70.
De laatste schooldag is een feit.
Iedereen wordt verwacht voor de prijsuitreiking, zoals het toen nog heette.

De zaal zit afgeladen vol. Mémé Jeanne had zoveel mogelijk 'sacoches' meegebracht om op de stoelen te leggen - kwestie om zeker plaatsen te reserveren voor pépé, nonkel Louis en tante Angèle - die allemaal opgetrommeld waren om het resultaat van hun Marcelleke (12 jaar) te vernemen.
De spanning was te snijden.

Op de eerste rij, geen 'sacoches' maar papierkes met daarop in perfect D'haese-geschrift: 'Voorbehouden'. En daar zaten ze dan: eerwaarde zuster Francine, de schepen van Landbouw en Onderwijs, de ere-burgemeester, de burgemeester, meneer pastoor én de schooldirecteur.

Achter de coulissen stonden alle leerlingen van het zesde leerjaar opgesteld.
Netjes op een rij. Volgens behaalde punten.
Netjes aangekleed.
Enkelen met hun plechtig communie-kostuumpje, een uitzondering met een strikje.
Marcelleke stond er maar wat stillekes bij. Hij zag de bui al wat hangen.
Hij stond op één na laatste in de rij.

Dan was het moment suprême aangebroken.
De prijsuitreiking.
"Eerste met 84%: Tom die eveneens de eerste prijs Godsdienst krijgt".
Daverend applaus in de zaal.
Tom daalt af van de trap. Geeft elke mans- en vrouwpersoon op de eerste rij een hand.
En ontvangt uit de handen van de bewierookte meneer pastoor een nieuwe catechismus.

"Tweede met 82%: Wim."
"Derde met 75 % en met een eerste prijs Nederlands: Donald".

Ondertussen zit tante Angèle al halsreikend uit te zien waar hare 'Marcel' staat in de rij.

Na zeven en een halve minuut is het eindelijk zo ver.
"Tweeëntwintigste met 48% ... Marcel".

In de zaal klapt enkel nonkel Louis enthousiast in zijn handen. Pas nadat hij van tante Angèle een duw in zijn zij krijgt, stopt hij. Achteraf blijkt dat hij had verstaan dat Marcelleke 98% had.

Anno 2006 word ik tijdig gewekt door een 'wulps optreden' van drie studentinnen. Ze brengen een dance-act. Ik vermoed dat de aanwezige zusters al stillekes hun akte van berouw begonnen te fezelen. Hoe gaan ze dat moeten uitleggen aan de hemelpoort?

Proclamatie.
Een mijlpaal in een leven.
In het leven van de dochter.
In het leven van een trotse papa.
Vast en zeker.


Ps: op mijn fotoblog zijn ondertussen al 8 foto's te zien die 45 reacties uitlokten.

Just look and enjoy

Cursief Huigje meldt met vreugde de geboorte van een dochter.

Beelden zeggen vaak veel meer dan woorden.
Beelden overbruggen elke kloof tussen volkeren.
De universele taal spreken we via foto's.

De voorbije dagen deed mijn geschrijf enkele wereldburgers in de pen kruipen. Collega-bloggers uit Delhi, Barcelona, Texas, Australië, Berlijn, San Francisco ... wierpen een tevreden (cola?-) blik op mijn schrijfsels.
Ze snapten er niet te veel van, maar de foto's maakten blijkbaar een leuke indruk.

Cursief Huigje blijft trouw zijn woorden deponeren op de vertrouwde Blogplaats.
Maar vanaf vandaag is er nu ook mijn fotoblog, getiteld 'Just look and enjoy'.

Benieuwd naar de allereerste foto?
Ga dan hier een kijkje nemen!

Voetbal maakt rijk

Ik moet iets bekennen. Ik heb gezondigd.
Ik heb voor het eerst in mijn 4 decennia-lang bestaan gegokt.
Was er een Chinese Yé-virus terechtgekomen in mijn luchtwegen? Of waren het de lichtjes aan de plaatselijke Speelhal die me over de gokschreef deden gaan?
Nee, niemand anders dan de krant 'Het Laatste Nieuws' was de oorzaak.
In een piepklein artikeltje stond vermeld dat de wereldbefaamde producent van olijfolie, pastasauzen, pesto en mayonaise, namelijk Bertolli een terugbetalingsactie deed. Indien Italië de match tegen Ghana wint, betaalt de firma alle Bertolli-producten terug die aangekocht werden op deze hete maandag.

Who's the f*** is Ghana, dacht ik.
En trok richting Delhaize.
De tweede legplank in rayon drie plunderde ik leeg.
Vermoedelijk zal de man achter de veiligheidscamera mij extra in het oog gehouden hebben tot na de kassa.

En de (on)weersgoden waren Italië en dus ook mij heel goed gezind.
25 euro rijker!

Er is maar één nadeel aan gans die toestand: de komende weken zal ik het geweten hebben.
's Morgens boterhammekes met Bertolli-margarine, 's middags spaghetti met Bertolli-saus, 's avonds friet met Bertolli-mayonaise. Hopelijk heb ik eind volgende week geen Bertolli-indugestie!

Ik kijk al uit naar de volgende initiatiefnemers.
Wint Oekraïne de match tegen Spanje, dan volstaat een eenvoudig telefoontje naar Joesjtsjenko om een gratis weekje te winnen in één of ander verlaten mijn.
Prinses Maxima maakte verder bekend dat bij een overwinning van Oranje tegen Ivoorkust elke aankoop op die dag van een broodje kaas terugbetaald zal worden.

Gelukkig dat de Belgen niet meedoen aan het WK. Want uit betrouwbare bron blijkt immers dat de Brusselse burgemeester van plan was om bij een overwinning van de Belgen tegen Nederland alle landgenoten volgend souvenir met betrekking tot Manneke Pis te bezorgen.

Vriendschap en liefde in de natuur

Soms zeggen beelden veel meer dan woorden.

666

Tuinieren verhoogt de menselijke kennis.

Op deze duivelse dag (06-06-06) stond ik oog in oog met een slak. 'Als een slak aan het kruipen gaat, is 't met mooi weer gedaan' zegt de volkswijsheid. Ik had nog maar net zonnecrème aan mijn vel gesmeerd. Dus vreesde ik dat de slak een onheilsvoorspellend teken was, een Omen om het in duivelse termen te zeggen. Maar Satan haalde zijn slag niet thuis: de zon bleef de ganse dag door schijnen. Tevens weer een bewijs dat het volk niet altijd de juiste wijsheid in petto heeft.

Een waarheidsgetrouw weetje is echter wel dat het wereldrecord snelheid van de snelste slak ooit, momenteel 0,0055 meter per seconde. En wetende dat 1m/sec ongeveer gelijk is aan 3,5 km/uur ... dan zal het nog een eeuwigheid duren vooral mijn slak het voortuintje bereiken zal.

Hoog- en laagvliegers in Gent

Brussel

Van de éne wereldstad naar de andere hoofdstad. Dat is een makkie voor een blogger.
Een dagje verlof en een zelfzekere ochtendzon : dus eens met de trein naar Brussel.

Het was ergens halverwege 'Alost' en 'Bruxelles-Central' dat ik erin slaagde voor het eerst in mijn werelds bestaan op mijn eentje een 'sodoku' in te vullen.


En dat Brussel een multiculturele stad is, zal ik geweten hebben.

Ik kwam zelfs een individu tegen waarvan ik vermoed dat zijn roots in een verafgelegen planeet ligt.

Op het platteland zie ik het niet zo rap gebeuren. Maar wandelen in een grootstad doet een mens nadenken.

Hij begint zich vragen te stellen. En wie niet filosofisch is aangelegd, krijgt op zijn slentertocht hier en daar een hint.

New York New York

Ik was vandaag even in New York.
Ik kuierde in de 52nd Street.

Nergens was er stilte.
Het geluid van toeterende auto's en bussen was immer aanwezig.

Ik hield halt op 53 plaatsen.
Niet waar elke toerist-in-spe naar toe gaat.

Dus niet gapen naar Ground Zero. Of stappen op de Brooklyn Bridge.
Ik nam ook geen tijd om te winkelen in Madison Avenue.

Oog in oog met New York voelde ik me klein.
Is NY the place to be?
De stap van het Vlaamse platteland naar de miljoenenstad is wellicht te groot.

Ik was vandaag in New York.
Het straatbeeld bestond uit een opeenvolging van commerciële puzzelstukken - gigantisch groot.
Ze wedijveren om het meest aandacht te krijgen van de New Yorkers die zich elke dag als mieren verspreiden in de stad.

Billboards, New York.
Een boeiende tentoonstelling in het Caermersklooster Gent, nog tot 18 juni.
Fotograaf is Wouter Deruytter, een rasechte West-Vlaming. Alles was goed is, komt nu eenmaal uit de Westhoek!