zondag, augustus 31, 2008

Start to spin!

In stressy tijden gaan veel gesprekjes dan ook over 'hoe ontspannen'.
Zo ook, de babbel tussen Evy en Kristien.

Evy: Oh, ik kan enorm ontspannen door te zwemmen. Niets is zaliger dan 10 lengtes af te haspelen. Aan niets meer denken, gewoon genieten.

Kristien: Da's leuk. Maar ik word volledig relaxed door te spinnen.

Evy: Allez, da's toch niet meer van deze tijd. Ik kan niet geloven dat jij ontspant door bezig te zijn met 'garen' en 'wol'!

Het duurde een hele poos voordat Kristien bekomen was van de 'slappe lach'. En het duurde nog langer vooraleer Evy uiteindelijk begreep dat 'spinnen' niets met weefgetouwen te maken had, ook niet met de achtpotige dieren die te pas en te onpas opduiken in je huis.
Maar wel met een rage op fitnessgebied.

Labels:

zondag, augustus 24, 2008

Afwachten

Altijd maar opnieuw
de zon en de regen
die als een hobo
weemoed en verwarring
in mij laat weerklinken.

Altijd maar opnieuw
de wind en de storm
die klanken omtoveren
tot één symfonie.

Plots een dissonant
of
is het een vreemd instrument?

Ritselende gedachten
krijgen
zin
in een zin.

Ik zie wel.
Ik kijk graag.

Ik leef.

Labels:

woensdag, augustus 20, 2008

De top van de ladder

Het zat er aan te komen.

Wie bezig is met het beklimmen van de maatschappelijke ladder, is goed op weg om langer te leven dan zijn collega die zich tevreden heeft genesteld op de tweede trede van de lange statusladder.
Dit is toch wat een Brits onderzoek ons wil wijsmaken. De onderzoekers hebben hiervoor niet over één nacht ijs gegaan. Dat zou trouwens in de huidige trend van aarde-opwarming door het bekende gat in de ozon sowieso al levensgevaarlijk geweest zijn.
Nee, sir Marmot (what’s in a name) heeft ruim een kwarteeuw onderzoek achter de rug. Dit leidde tot bovenvermelde conclusie.

Oswald, verkoper van zowel hobbyladders als professionele ladders volgde op de voet de vorderingen van het onderzoek.


Cursief Huigje had het genoegen om hem vandaag eventjes te kunnen spreken.

Oswald verraste mij direct met een citaat van een zekere Covey, de managementsgoeroe van het ogenblik: “Sommige mensen bereiken de hoogste sport van de ladder en ontdekken dan pas dat die tegen de verkeerde muur staat.”

Wie op de top van de ladder staat, kan wel eens van grote hoogte vallen én dus voortijdig afscheid moeten nemen van het aards leven. Wie daarentegen zich wat bescheidener opstelt – ik denk bijvoorbeeld aan de derde of vierde trede – kan zelfs bij een accident de parcours nog heelhuids de val overleven. En dus zijn leven langer blijven leven.

Oswald – een amateurschrijver - maakte een eigen studie waarbij hij nauwgezet bijhield wanneer leden van de koninklijke familie, voetballers, werklozen, cafébazen, leraars, verplegers, mollenvangers, glazenwassers, managers en politiekers er het bijltje bij neerlegden.
Met andere woorden, is een cafébaas gedoemd om veel eerder zijn cafeetje te sluiten dan dat een koning moet doen met zijn optrekje? En wat gezegd van de manager, die vele survivals heeft georchestreerd? Zal die wat later dan de mollenvanger aan de poort van de hemel staan?

Oswald liet mij weten dat hij heel binnenkort een spectaculair boek op de markt zal brengen.
Een boek met vele verrassende resultaten van een kwarteeuw rekenen, vergelijken en interpreteren. Hij voorspelt dat het met stip de boeken-top-40 zal binnenkomen.
Uitgevers zullen in de rij staan om hem een riant contract voor te leggen voor zijn komende creatieve schrijfstukken.

Ik verdenk er Oswald (54)van dat hij zo vlug mogelijk wil af zijn van zijn amateurstatus.
Want die status is volgens het Britse onderzoek met 95% zekerheid gedoemd om vóór de leeftijd van 56 jaar zijn voltooiing te krijgen.
Dus daarom doet Oswald allerlei pogingen om zo vlug mogelijk zo veel mogelijk treden op te klimmen.
Wie immers op één beland in de boeken-top-40 heeft volgens zijn eigen onderzoek 69% meer kans om ouder te worden dan 85 jaar. Dat bewezen ondermeer Streuvels (98), Agatha Christie (86) en Vondel (92).

Dus waarom het geluk niet een handje toesteken … ik gun het Oswald van harte.

Labels:

vrijdag, augustus 15, 2008

Gluren naar de trein

Basiel, eigenaar van ‘De Bareel’ – het café gelegen naast het station van een piepkleine Oost-Vlaamse gemeente slaakt een zucht van verlichting. Zijn jarenlang strijd tegen de logge Brusselse administratie heeft eindelijk zijn vruchten afgeworpen.

Tussen pot en kriek heeft hij het mij uit de doeken gedaan.

De Bareel is sinds jaar en dag "the place to be". Dit is de verdienste van de familie Vandegeneugte – die reeds drie generaties lang de zuchtende of de klagende treinreiziger een moment van rust aanbiedt in de vorm van dranken als ‘Delirium Tremens’ en ‘Duvel’. Wat de caféganger en soms ook wel eens cafégangster wellicht niet weet, dat Basiel ook al sinds jaar en dag elk jaar een speciale taks moet betalen.

Telkens er een trein langs de achtertuin van de Bareel passeert, moet Basiel één euro taks betalen. Hoewel het niet direct gaat om een overdrukke lijn à la Gent-Brussel, zijn er toch naar schatting een 23-tal treinen die per dag niet alleen de gesprekken in het café doen verstommen – maar ook aardig het taksbedrag doen oplopen.
Voor alle duidelijkheid: de taks geldt enkel voor de treinen met passagiers.
In de tuin, achter de appelboom is een vernuftig apparaatje met webcam geïnstalleerd. Via een directe lijn naar het hoofdkantoor van de NMBS worden alle nodige gegevens doorgegeven.

Basiel begon zijn strijd in 1986, het jaar van Tjernobyl. Hij vond de taks belachelijk, vooral nog omdat hij nimmer de tijd heeft om eens een blik te werpen naar de voorbijrijdende trein. De taks was er immers gekomen omdat wel eens de privacy van de treinreiziger gestoord kan worden.

Basiel lanceerde in 1988 een handtekeningactie. En op zijn wekelijkse rustdag trok hij, mét de trein naar Brussel om de petitielijst met 36 handtekeningen af te geven. Er veranderde niets aan de zaak.

Basiel haalde in 1994 het nieuws. Weliswaar als item in Afrit 9, maar toch. Daar demonstreerde hij hoe hij het telapparaat in zijn tuin regelmatig boycotte. Gevolg: kort na de uitzending kreeg hij een extra boete.

Tot slotte herbegon hij de strijd in 2001 door een proces aan te spannen en daarbij aantonend dat niet de privacy van de treinreiziger in het gevaar kwam, maar vooral zijn eigen privacy én die van zijn vrouwtje Laurette die niet meer kon zonnebaden tussen 14 uur en 16 uur omdat ze niet kon verdragen dat de passagiers van zes voorbijrazende treinen haar monokini zouden opmerken. Laurette werd in 2003 opgenomen in een psychiatrische instelling én zou, naar verluid, erg agressief reageren op ‘tjoek tjoek’-geluiden én op personen met achternaam Schouppe, Heinzmann of Vinck..

Vanmorgen kwam de bevoegde minister Van Brempt met de trein afgezakt naar de Bareel, vergezeld van een horde fotografen. Zij gaf er een paar tournées générales en kondigde triomfantelijk aan dat Basiel in de toekomst de taks niet meer zal moeten betalen.

Basiel kon het niet laten even stevig door te rekenen. En toen bleek dat er een onverwachte staking bij het NMBS-personeel was uitgebroken én dus de minister gestrand was in zijn Bareel, kon de dag van Basiel helemaal niet meer stuk.

Labels:

zaterdag, augustus 09, 2008

Het paard in Assisi

Het is altijd meegenomen om iemand mee te hebben op reis die voldoende 'land-kennis' heeft. Zo dacht hij dus.

Zij was dan ook de ideale reispartner. Ze houdt van espresso's. Ze is verzot op cipressen en droomt van een zonnebloemveld rond haar huis. Ze doet verwoede pogingen om 'Italiaans voor beginners' onder de knie te krijgen. Of is het boven de knie?
In lang vervlogen tijden floreerde ze nog als laatstejaarsstudente langs de Venetiaanse wateren, de Romeinse catacomben. En er is haast geen kerk waar ze niet even de afkoeling én de rust vond.
Kortom, de ideale reisgids.
Zo dacht hij dus.

En dat is dus geweldig meegenomen wanneer de reisbestemming toevallig Italië is.
Tien dagen lang werd hij ingewijd in de Italiaanse geschiedenis.

Maar op dag 7 gebeurde iets eigenaardigs.

Hij en zij slenterden doorheen steegjes, langsheen pleintjes en voorbij kerken.
Plots verscheen in de verte een prachtige kerk.
Maar het was niet de kerk die zijn eerste aandacht trok ... maar wel het standbeeld op het plein.
Het leek een paard te zijn met daarop een ruiter.

Wat dan gebeurde, is haast nauwelijks te verklaren.

Had zij misschien juist geslapen toen zuster Hilduarda een paar decennia geleden met ingehouden vurigheid haar vertelde over de man die het had over 'broeder wind en zuster water, broeder vuur en zuster aarde'?
Of was ze beïnvloed door haar voortdurend gevecht tegen de windmolens des levens?

Maar volgend vraaggesprek vond plaats:

Hij (wijzend naar het standbeeld): wie zou dat zijn ginder op dat paard?
Zij: Ja, wie zou dat zijn?
Ondertussen begon waarschijnlijk in haar hoofd de zoektocht naar kennis. Ze wist het antwoord, maar waar was het precies verstopt.
Na enig treuzelen was er echter het a-ha erlebnis.


Zij: Ik weet het. 't Zal wel Don Quichote zijn op zijn paard?
Hij fronste weliswaar even de wenkbrauwen. Don Quichote in Italië? Kan dat wel? Zou de vechter tegen windmolens misschien verbannen zijn uit Spanje?

Hij voelde aan zijn water dat er ergens toch iets niet klopte.
Don Quichote in Assisi?

Alles werd zo klaar als een klontje suiker toen ze oog in oog kwamen te staan met het paard.
Het was de dierbare Franciscus op zijn paard, bij zijn terugkeer in de stad.

Hij overwoog om in de toekomst toch ietwat meer kritisch om te gaan met de historische verhalen die zijn vrouw vertelde.

Labels:

zaterdag, augustus 02, 2008

Maakt Tourwinnaar brokken bij de studenten?

Ik vrees dat de voorbije Tour de France slachtoffers zal maken bij de studenten, die straks een tweede zittijd moeten doen.
Meer bepaald de studenten 'Bachelor/Master in de Wijsbegeerte' zitten in de gevarenzone en zullen bijzonder attent moeten zijn.
Cursief Huigje had immers deze week een vertrouwelijk gesprek met een professor. Na enkele glaasjes rode wijn was de prof al wat loslippiger geworden. Zo liet hij zich ontvallen dat hij in de herexamens voor zijn studenten een 'val' zal opzetten.

Wat is zijn plan?
Om de studenten op hun gemak te stellen, zal hij bij het begin van de mondelinge proef een losse babbel slaan over van alles en nog wat. Ondermeer over de voorbije Ronde van Frankrijk.
En meteen daarna zal hij zijn eerste examenvraag stellen aan die studenten die met hun hoofd nog bij de gele, groene of witte truiwinnaar zit.
"Wie is de vader van het existentialisme?"
Wedden dat er studenten zullen bijzijn, die als antwoord zullen geven:Sastre?

Enfin, bij deze zijn de filosofiestudenten verwittigd!

Trouwens beste blogger, heb jij ooit examenblunders begaan? Laat ze me weten.

Labels: