woensdag, juni 29, 2005

Vakantie

De schoolbel rinkelt voor het laatst.
De boekentassen zijn voor het eerst niet zwaarder dan 8 kilogram.
Enkel het A-, B- of C-attest heeft er nog een plaatsje.
De poort wordt definitief gesloten.
De juffen nemen afscheid met een etentje.
De jeugd verwelkomt de vakantie in een stadscafé.
Een enkeling verdrinkt zijn verdriet in vijf glazen bier.

Marieke laat haar rapport geen seconde los. Telkens opnieuw overloopt ze alle punten. Telt ze alles na én nog eens na. Het eindtotaal maakt de geleverde inspanningen de moeite waard. Enkel … die vraag over de Franse revolutie … dàt was een domme fout.

Axioma’s, stellingen, definities, integralen, scheikundige formules en onmogelijke vertaaloefeningen zitten ergens opgeslaan in het hoofd.
Nu lijken ze allemaal zo ver weg.
Enkel … die vraag over de Franse revolutie … dàt zal ze nimmer meer vergeten, denkt ze.

’s Avonds presenteert de opvolger van Walter een zoveelste editei van ‘ Rad van Fortuin’. De finaleronde levert voor éne Jean uit Bokrijk volgende lettercombinatie MONT.….. voor het trefwoord ‘Franse Revolutie’.
Zijn 3750 euro viel helemaal naast het rad, want zijn antwoord ‘Montmartre’ was niet juist.

Marieke, nog steeds met het rapport tegen haar gedrukt, lag te slapen in de zetel vóór de televisie. In haar dromen stond ze voor het rad. Ze keek blij.
Ze wist het antwoord.
Daarin werd gevraagd naar dé figuur van de Franse Revolutie.

“Ik zal het zeggen, Luc.”
“Montignac”
Marieke zag Luc lachen en lachen en lachen.
Ze wist niet waarom.

De volgende kandidate Jenny gaf het goede antwoord: Montesquieu én mocht met een diepvriezer naar huis.

Marieke werd zwetend wakker.

woensdag, juni 22, 2005

Mode-defilé zorgt voor deining!.

Het is komkommertijd in medialand. Op zich niet erg. Een beetje mediavrede kan geen kwaad. Die rust wordt ons echter niet gegund.

Je kan het dagblad niet openslaan of de radioknop niet aanzetten – of je krijgt allerlei bizar, ophefmakend nieuws te verwerken. Niemand die er om vraagt – dus voor één keer is de klant geen koning. Of het zou moeten zijn dat Koning Albert een verzoeknummertje zou aangevraagd hebben. Maar dit terzijde.

De studenten van de Antwerpse Mode-academie brachten een modedefilé, in de hoop ooit eens opvolger te kunnen worden van Walter Vanbeirendonck, Armani of zelfs een Versace. Wat deze laatste drie reeds durfden op de catwalk tentoonstellen, grenst aan het ongelooflijke. Dus als zij dat zomaar mogen doen, waarom wij niet – moeten de laatstejaarsstudenten gedacht hebben.

Zo had Alexandra het in haar hoofd gekregen om een hypermodern lederen pak te ontwerpen. Accessoires zijn belangrijk, dus had ze er meteen ook een bijhorende helm bijgeknutseld. In de periode dat ze aan dat knutselen bezig was, maakte ze regelmatig een wandeling met haar hondje in het Vierkamerenbos. Kwestie om er inspiratie op te doen of was het toch maar alleen om volop te genieten van de knuffels van Richard? Wie zal het zeggen?

Resultaat was hoedanook dat ze vorige week thuiskwam met een lijk.
Een lijk in een grote schoendoos. Maat 48.
Het dode lichaam van een wellicht verdwaalde kerkuil.

De kerkuil zorgde voor een verlichtend moment bij Alexandra.
Als in een droom zag ze haar wereldcreatie voor zich.
Eén dag en één nacht zette ze zich aan het werk.

En op de modedefilé showde haar vriendin Lena hèt pak.
Voor alle duidelijkheid: het pak zelf viel in de smaak van menig toeschouwer, zowel bij de rooien, de groenen als de oranjes.
Helaas was Lena getooid met een wereldschokkend hoofddeksel.
Een motorhelm waarop het versteende lichaam van de kerkuil stond.

De groene jongens uit de zaal dienden meteen klacht in bij de Antwerpse politie.
Op de website van de vogelbescherming formuleerden ze hun aanklacht.
Alexandra werd opgepakt. Net als de kerkuil.

Bij een huiszoeking later op de week vond de wijkagent nog drie lijken in het huis van Alexandra.
Een spin, een lijster én een vlieg lagen stilletjes (dus morsdood) te wachten om eeuwige roem te verwerven als attribuut voor een wereldcreatie, te zien op de catwalks in Parijs, Londen en Milaan.

donderdag, juni 16, 2005

Papa

Precies negen jaar geleden begon één van de droevigste weken uit mijn levensgeschiedenis.
Onverwacht moeten afscheid nemen. Dat wou ik niet. Dat kon ik niet.
Weken van verdriet en verwarring volgden elkaar op.
Alles was onwezenlijk én toch zo keihard realiteit.

Op één van die donkere avonden schreef ik:

Jij bent.
Jij bent niet.
Jij bent niet meer.
Jij bent
méér
dan
ooit
voorheen.

Negen jaar later is de pijn anders, het verdriet zachter.
Negen jaar is een periode waar o zo veel gebeurd is.
Zoveel dat hij ook had moeten kunnen meemaken.
Negen jaar lang heb ik heel wat verloren
maar evenveel weer opnieuw herwonnen.

Ik ben een deeltje van hem.
Onuitwisbaar.

Ik weet in godsnaam niet waar je nu bent.
Ik weet niet of jij er nog bent.
Mijn verstand vecht voortdurend met mijn ziel.
Mijn hart weet dat jij er nog bent.

Mijn ogen blijven je zoeken.
En vinden jou in de ogen van wie jij liefhad.

maandag, juni 13, 2005

Het stond in de krant!

Wie deze morgen het Nieuwsblad opensloeg, zal zich een hoedje geschrokken hebben. Op de Zoepa-pagina (een jongerenpagina) stond een foto van een 46'er die zich in de blogwereld manifesteert als 'Cursief Huigje'.
Was het een drukfout, of ziet Cursief Huigje er zo goed uit :)), één ding is zeker: in de bijhorende tekst stond de leeftijd van 40 jaar vermeld!!

Wie het volledige artikel nog eens wil nalezen, kan dit doen door te klikken op deze link.
De foto wil ik jullie besparen!!

En voor wie het nu nog niet zou snappen: op vraag van het Nieuwsblad schreef ik 'iets' over het bloggen. Mijn échte schrijfsels kan je af en toe lezen op de Zoepa-site. Maar mijn ervaring met het bloggen, haalde de papieren Nieuwsblad-versie.

zaterdag, juni 11, 2005

Geschreven voor Struikgewas

Van 20 mei tot heden publiceerde ik op de Struikgewas-blog volgende bijdrages

Onder de titel 'Zwangere nonsens' kon je de link tussen Katja Retsin én Pater Damiaan ontdekken. (20.05) (drie reacties)

Een klein woordspelletje 'Blij afscheid' leverde één reactie op. (21.05)

In de categorie 'Licht van Lumière' stelde ik een semi- wetenschappelijke vraag 'Wat is het unieke kenmerk van een vogel?'. (23.05) (15 reacties)

In 'René Artois verdwaald in Eurosongland' blik ik terug op de halve finale van het Eurosongfestival. (27.05) (1 reactie)

Traditiegetrouw was er ook deze maand een 'Obstakel op de E4O'. (26.05) (2 reacties)

'Paus' + "Gezinsbond" = redding Vlaamse boer. Dit was ook al te lezen op 'Cursief Huigje' (28.05) (2 reacties)

Een waargebeurd verhaal over de rooms-katholieke postzegel. (02.06) (3 reacties)

In de categorie 'Dingen des levens' schreef ik 'Niet bang zijn' (04.06) (4 reacties)

'Sporten is gezond' kon je ook al op 'Cursief Huigje lezen. (08.06) (1 reactie)

zondag, juni 05, 2005

Alzheimer

In de weekendeditie van vele kranten kan je halve pagina grote affiche vindenen met volgende tekst: "Paul, 73 jaar. Lijdt aan geheugenverlies. Maar dat is geen reden om hem te vergeten. Paul heeft de ziekte van Alzheimer. Hij verliest langzaamaan zijn geheugen. Hem genezen kunnen we niet. Nog niet. Daarom zoeken we verder. Paul en andere patiënten zijn dit waard". Bij het lezen van deze tekst gingen mijn gedachten naar de brandweerman op kamer 307 van een Rust-en Verzorgingstehuis ergens in Vlaanderen.

Hij is vandaag 72 jaar geworden.
In zijn kamer hangen de muren vol met kaders.
Beelden van branden.
Foto's van brandweerwagens
Foto's van een stoere bink,
trots als een pauw wanneer Koning Boudewijn hem een medaille opspelt.

Hij zit in zijn stoel.
Starend in de verte.
Zijn armen zijn armpjes geworden.
Zijn beentjes kunnen niets meer dragen.
Onafgebroken gaat zijn hoofd van links naar rechts.

Zijn vrouw komt al 12 jaar lang
elke dag hem een kus op het voorhoofd geven.
Ze vertelt van vroeger
en nooit van morgen.

Elke avond brengt ze lepel per lepel het eten naar zijn mond.
Na elke hap veegt ze voorzichtig zijn mond af.

Hij staart in de verte,
hij ziet sinaasappelen aan het plafond.
hij ruikt het verse stro waarop hij elke avond slaapt,
hij hoort de bazige stem van zijn moeder
en voelt de hitte van de uitslaande brand.

Hij wil vluchten en alle deuren sluiten.
Hij wil roepen.
Zijn ogen gaan angstig van links naar rechts..
Zijn vrouw neemt zijn handen in haar handen.
Ze wrijft heel zachtjes en fluistert dan: "Niet bang zijn".