Een verdwaalde klok

Twee blogjes geleden had ik het nog over de klokken van Rome. Toeval of niet, maar vandaag heeft één paasklokexemplaar voor grote commotie gezorgd in een klein dorpje aan de Leie.

Reeds eeuwen lang vertrekken de klokken, alom ten lande, richting Rome op Witte Donderdag. Ze hadden gisteren geluk. De weersomstandigheden waren perfect: droog, een lichte rugwind én weinig luchtverkeer.

Daar de klokken sinds gisteren onderweg zijn, heerst in alle kerktorens ten lande complete stilte. De kerkuilen, de duiven en de vleermuisjes weten niet wat er gebeurt. Ze kunnen hun oren niet geloven: want in alle kerkelijke gebouwen zwijgen ook de orgels en de harmoniums. De mannen van het vrouwenkoor en de vrouwen van het mannenkoor doen meer dan 48 uur hun best om a capella de mooiste klanken uit hun kelen te produceren. Soms schrikken de tortelduifjes zich een aap, terwijl de kerkuiltjes zich een hoedje schrikken wanneer ver beneden hen zwaar kattegejank de eucharistieviering om zeven uur 's morgens opluistert.

Vele parochianen hopen dan ook dat het vlug weer paaszaterdag is. Nà het credo tijdens de avondmis kan immers het leven weer haar eigen gang gaan. De organist ontbindt dan zijn duivels op het toetsenbord. Het moge duidelijk zijn: de klokken van Rome zijn dan terug in hun vertrouwde kerktoren.

De rooms-katholieke klokkenprocedure is simpel.

Of liever, het lijkt simpel.

Maar in het kleine dorp aan de Leie heeft er zich een klein paasdrama afgespeeld.

Kwam het door de aangekondigde werken op de Antwerpse ring?

Of was het jonge klokje in de war door de overschakeling naar het zomeruur?

Misschien vond hij het niet de moeite waard om naar Rome af te zakken nu de paus voor het eerst in 26 jaar de vieringen rond pasen niet kan bijwonen?

Eén ding is zeker.

Om klokslag 6 uur werden vandaag de paar honderd parochianen uit hun slaap gewekt én werd een eeuwenoude Goede vrijdag-stilte doorbroken.

Het klokje had immers de weg teruggevonden naar zijn kerkje.

Van pure blijdschap liet hij zes keer na elkaar de klepel slaan.

Het wordt een Pasen als geen ander!

Nummer 1

Nooit gedacht dat mijn bescheiden weblogje op zo'n korte tijd zoveel zou teweegbrengen.

Er zijn de vele leuke commentaren en reacties. Er zijn de fervente fans.

Maar er is vandaag nog veel meer te melden:

Ten eerste

Op dit eigenste moment mag ik - met enige trots - meedelen dat 'Cursief Huigje' de NUMMER 1-positie veroverd heeft in de 'Blog 40' op de website van de Nederlandse omroepvereniging BNN, het levenswerk van Bart De Graaff die op 25 mei 2002 overleed.

Ik citeer:

"Dit is 'm dan: de heetste lijst van weblogland. Alle stijgers, alle dalers en natuurlijk de enige echte nummerrrr 1!
Cursief Huigje
16.03.2005 - 19.07 uur door Bart Huyghe
De omschrijving van Bart Huyghe:Alles even anders bekijken. Met een korreltje zout en een snuifje fantasie. Al wat op me afkomt, toch even met een vleugje humor verwarmen. Over de kip met vier poten of over een doodskist op de rijweg. De reacties van de bezoekers liegen er niet om: er is nog leven voor de cursievelingen!
Er is 15 keer op dit blog gestemd

Ten tweede

Ik kreeg deze middag volgende e-mail: 'Bart Huyghe, Ik nodig u uit om gastauteur te worden op de zoepa weblog.' En Zoepa is op zijn beurt een deel van het Nieuwsblad. Dus vanaf heden zal ook op die plek én voor een ruim publiek enig geschrijf van mij te lezen zijn ... als dat maar goed afloopt:)))

Voilà, heel even genieten. Een glaasje drinken. Daarna weer met de beide voetjes (maat 47) op de grond. En op naar een volgend cursiefje.

Scenes uit een huwelijk

Oscar staat voor de spiegel te pronken met zijn allermooiste strikje, terwijl Octavie haar nieuwste soireeke aantrekt. Ze staan op het punt te vertrekken naar de grote stad. Ze hebben dankzij 'Goed Gevoel' twee tickets gewonnen voor het toneelstuk 'Scenes uit een huwelijk' in de Gentse Vooruit.

Hun laatste toneelherinneringen dateren al van in 1979. Het jaar waarin Gilbert, schepen van cultuur (zaliger) de rol van zijn leven speelde in het blijspel 'Liefde half om half', een dijenkletser opgevoerd in de parochiezaal van Lotenhulle. Dat vonden Oscar & Octavie nu eens een schoon toneel, al was meneer pastoor - die op de eerste rij zat tussen de burgemeester en het schoolhoofd - toch wel wat geshockeerd toen Gilbert (toch een katholiek in hart en nieren) zowel Liza (de rol vertolkt door de juf van de eerste klas) als Agnes (meesterlijk vertolkt door de kortgerokte slagersvrouw) hartstochtelijk kuste in de tweede scène.

Ze zijn benieuwd wat ze in Gent zullen meemaken. De titel van het stuk vinden ze alvast veelbelovend: scenes uit een huwelijk. Zelf hebben ze al 57 jaar lief en leed gedeeld, én er zijn in die jaren heel wat scènes geweest!!

Enfin, ze laten zich door Katrientje, hun nichtje voeren naar Gent en spreken af dat ze rond 22 u 30 hen opnieuw mag komen ophalen.

Oscar en Octavie krijgen aan de ingang van de theaterzaal van een hostess twee rode kaartjes overhandigd. Tof, denkt Oscar, we krijgen al een bonnetje om in de pauze een goeie pint te gaan pakken. Hij ziet het meteen al zitten.
Octavie haalt haar leesbril boven en leest: "Deze kaart geeft aan waar u zit bij aanvang van de voorstelling. Gaarne voor aanvang verzamelen bij het rode verzamelpunt. De route naar uw zitplaats is aangegeven door rode pylonen."

Nadat ze samen met 50 andere toeschouwers de vele rode 'sjoepen' (want zo werden ze aangekondigd) volgen, komen ze in een piepklein zaaltje, waar enkele banken, stoelen en matten opgesteld zijn voor het publiek. Daar ze niet van de rapste zijn, moeten ze plaatsnemen op de mat. Voor Octavie, die veel last heeft van artrose, is dat een marteling. Maar ja, een mens moet wat over hebben voor cultuur met een grote C.

Nog maar pas gezeten of daar komen twee acteurs op amper een halve meter van Octavie plaatsnemen - én geven het startschot van de voorstelling.

Octavie, van streek omdat ze de adem van Johan in de nek voelt, kan het niet laten hem weg te duwen.

En zo gaat het de volgende uren verder. Telkens na drie kwartier moeten Oscar en Octavie hun biezen pakken én een plaatsje zoeken in een nieuwe locatie.

Zo komt Oscar achtereenvolgens terecht op een stoel, een barkruk en in een bed. En vooral bij dat laatste krijgt hij verwoestende blikken van Octavie te verwerken, zeker toen Marjan - de knappe hoofdrolspeelster voor de ogen van Oscar innig omhelst werd.

Na de pauze riskeert Oscar zijn leven door een wankele trap te beklimmen die hem op het hoofdpodium brengt.

Hij zoekt de beste plaats (dicht bij de verwarming) en hoopt dat hij eindelijk eens zal kunnen lachen.

Octavie, een romantische ziel, droomt luidop van een happy end. Haar omstaanders manen haar tot stilte aan.

Terwijl Katrientje al een half uur verkleumd aan de ingang van de Vooruit staat te wachten op tante Octavie en nonkel Oscar, begint de laatste scène van het huwelijk met een lange stilte (nvdr: veel huwelijken eindigen met een stilte)

Oscar, die al sinds een jaar of 15 hardhorig is, zet zijn hoorapparaat aan. Hij schrikt zich een kleine hartaanval, wanneer plots alle acteurs (zes in totaal) een kwartier lang beginnen te schelden, te roepen, te vechten ...

Octavie wil er zich mee gaan bemoeien, maar wordt door de toneelmeester van het podium verwijderd.

Zo mist ze dan toch nog het happy end.

Madrid 1 jaar geleden

Vandaag is het precies één jaar geleden dat in de Spaanse hoofdstad Madrid 191 doden vielen bij terroristische aanslagen in treinstations. Op die dag moest mijn dochter in opdracht van de leerkracht Nederlands een eigen 'Griekse mythe' schrijven. Het inspireerde mij tot een eigenzinnig verhaal over Madrid 2004, New York 2001, Naïrobi 1998, ...

"In het begin der tijden leefde iedereen vreedzaam samen. Geen mens, zelfs geen prehistorisch dier dacht er aan om iets te doen wat iemand anders zou kunnen kwetsen.

Meer nog, het was de gewoonte dat elke dinsdagavond – na het ondergaan van de zon – alle goden uit de streek samenkwamen. Deze bijeenkomsten waren voor een select publiek: god of godin worden, is nu eenmaal niet zo eenvoudig.
Zo moest Diana eerst een hert met haar blote handen doden, vooraleer ze godin kon worden van de jacht.

En Amaterasu werd pas godin van de vreugde toen ze erin slaagde vijfentwintig dagen en nachten na elkaar te glimlachen.

De bijeenkomst der goden was 'the place to be' om elkaar eens buiten het werk te leren kennen. Het ging er vaak humoristisch, zelfs soms hilarisch aan toe.

Wodan kon eindeloos vertellen over die nacht in september toen hij het bijna onafgebroken liet donderen en bliksemen.
Van de romantische vertellingen van godin Afrodite werd iedereen wat stiller.
Daarna schoot iedereen in een schaterlach toen de godin van de tovenaars in beeldende taal vertelde over enkele mislukte goochelacts.
Kortom, het ging er meestal zeer plezant aan toe.

Na elke bijeenkomst trok elke god terug naar zijn eigen wereldje of hemeltje om er te luisteren naar de gebeden en oproepen van zijn volk.

Maar het hoeft geen betoog dat elke god stiekem weer uitkeek naar de volgende dinsdagavond.

Zo leek er heel lange tijd geen enkel vuiltje aan de lucht. Er waren nog geen uitlaatgassen. Het gat in de ozon was er nog niet. De goden leefden zeer gezond en wel.

Maar op een dinsdagmorgen in maart, zoveel tijd na de oerknal, gebeurde iets dat voor zware opschudding zorgde in het godenrijk. Het zou zoveel gevolgen hebben voor de mensenwereld. Maar dàt wisten de goden toen nog niet.

Soms kwamen goden en godinnen uit verre streken naar de bijeenkomst.

Nu wou het toeval dat op één en dezelfde avond zowel de Griekse godin Eris als haar zuster Efka van de partij waren.

Ze waren niet erg vertrouwd met de plaatselijke gebruiken én dachten dan ook dat de godenmeeting een soort parlement was, waar de wetten gestemd werden. Kortom een verzameling van politieke militanten die als ultieme bedoeling hebben uit te blinken en de andere(n) de loef af te steken.

Eris was direct gecharmeerd door de god Adonis.

Efka, die dit opmerkte, voelde een scheut van jaloezie. Meer nog, ze trilde en ze beefde toen ze opmerkte dat Adonis viel voor de charmes van Eris.
Tijd om in te grijpen, dacht Efka.
Ze nam het woord, maakte Adonis ronduit belachelijk én verweet Eris voor alles en nog wat.

Het kon niet uitblijven.
De god Neptunus mengde zich in de discussie en kreeg prompt een slag van de hamer.
Godin Athena was serieus van haar melk en viel in zwijm neer.
En de godinnen Europa en Freya zetten het op een lopen.

De dinsdagavond eindigde in opperste verwarring.
Het leek meer en meer op een openluchtgevecht, in plaats van een vredig onderonsje.
Het zat er bovenarms op.

Het betekende meteen het einde van de dinsdagavondtraditie.

Efka werd wel door een hele reeks mensenvolgelingen (later terroristen genoemd) gekroond tot godin van de twist en van de ruzie."

Ooit komt het misschien goed.

Ondertussen kleuren de rivieren op aarde meer en meer rood.

De wereld weent.

Nog steeds in shock na 11/9 en 11/3.

Brief van de ere-burgemeester

Ik was van plan om het vandaag te hebben over wat vandaag het nieuws haalde:
- het ontslag van de topman bij Boeing na een seksschandaal ('hij ging immers teveel van de grond'),
- over de massa Hollanders die naar België komen wonen ('dringend systeem nodig om een tsunamigolf van keeskopjes tijdig aan te kondigen'),
- over een Fins onderzoek waaruit blijkt dat lange baby's later meer verdienen dan hun kleinere broertjes of zusjes ('helaas was ik bij de geboorte ook niet van de grootste').

Maar alles moet wijken voor 'mijn roots, zijnde de Westhoek'.
Want er is groot nieuws.

Geloven of niet, vandaag kreeg ik in mijn mailbox een schrijven van de ere-burgemeester van Ieper.

Hij liet mij het volgende weten: ' Tis vandoaghe dijsendah. K'en veel leute had met joen schriefsel van zundag, moa wa mie tmeest plezier doet, is dajt opnimt vo mien dorpsgenoten. Tis zeker topen daje vele respons kriegt up joen uproep omt schoonste woord ut Elverdinge te kiezen. Giv moa pulle me joen geschrief. Kzien aol vree curieus wak morgenuchtend goa kunn lezen. Kgoa nu tlucht dooddoen, want 't rint ier mollejoegn. En mien vrommins zit gjillegangs me de poepers.
PS kwense dat de meeste menschen stemmen vo pimpampoentje, moa tgoat spannen, enk gepeisd.
Mersie vo tu lezn.'

Geloven of niet, maar ik was toch wel wat gepakt met die schonen brief.

Mochten er mensen zijn die het niet zo goed begrepen hebben, wil ik het voor hen wel vertalen:

"Het is vandaag dinsdag. Ik heb veel plezier gehad met jouw geschrijf op zondag. Maar wat me het meest plezier doet, is dat jij het opneemt voor mijn dorpsgenoten. Het is zeker te hopen dat je veel respons krijgt op je oproep om het mooiste woord uit Elverdinge te kiezen. Doe maar goed voort met je geschrijfsels. Ik ben al nieuwsgierig wat ik morgenochtend ga kunnen lezen. Ik ga nu het licht uitdoen, want het regent hier pijpestelen. En mijn vrouw heeft zeer veel schrik.
PS ik wens dat de meeste mensen stemmen voor 'lieveheersbeestje', maar het zal spannend zijn, denk ik. Bedankt om mijn brief te lezen.'

Voilà, ik wou het jullie niet onthouden.

Maar wil je toch nog mij aan het werk zetten en iets laten schrijven over die Sabena-man, de Ollanders of dat babyonderzoek, laat het me zeker weten.

Help mijn dorp: kies het mooiste woord!!

Gisteren vertoefde ik even in Elverdinge, het dorp van mijn jeugd.

Mijn dorp dat ooit in de Vlaamse Top-30 luid en op westvlaamse wijze bezongen werd door de troubadour van dienst, Willem Vermandere. Hij had het dan over een klein ventje. Voor alle duidelijkheid én teneinde alle misverstanden te vermijden, dàt kleine ventje was ik niet.
Mogelijks heeft Willem in zijn vele zwerftochten in de streek van Flanders Field mij wel eens opgemerkt. Kwatongen beweren dat het hem inspiratie gaf voor de wereldhit 'Piere de Beeste' - maar dat ontken ik hierbij formeel.

In mIjn dorp zijn de gordijntjes voortdurend in beweging.
En zijn de winkels zo strategisch gelegen dat er op elk moment goed zicht is én blijft op de hoofdstraat.
Als dochter van de burgemeester zorg je er dan best voor dat je daar niet met een buurjongen passeert. De dorps-tam-tam werkt efficiënter dan het barbaarse internet.

Mijn dorp is de plaats waar het praatje na de hoogmis vaak langer blijft hangen in de hoofden van de parochianen dan de donderpreek van meneer pastoor.

Mijn dorp is vandaag verontwaardigd én boos!

Annatje, Germaine en Achiel lazen met verstomming in 't Wekelijks Nieuws dat Radio 2 West-Vlaanderen 'wrikkelgat' als mooiste dialectwoord had gekozen. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat de volgelingen van Ro Burms dàt woord kozen?

Uit protest is er ondertussen een petitie opgesteld, die maandag aan de minister van cultuur overhandigd wordt. Daarin eisen ze dat de vergunning van Radio 2 onmiddellijk wordt ingetrokken én dat er een nieuw 'dialectwoord van de eeuw' gekozen wordt.

Wat dàt precies moet worden, weten ze nog niet zo goed in mijn dorp.

Misschien kan ik, een 40'er die geëmigreerd is naar het verre Oost-Vlaanderen, hen een beetje helpen?

Aan jou, beste lezer vraag ik met aandrang om 'mijn' 2 000 ex-dorpelingen een hart onder de riem te steken door één van hun woorden naar de nummer 1 te leiden.
Laat mij je voorkeur weten én ik zorg er in eigen persoon voor dat de rust in mijn dorp weer hersteld wordt.

1. stuttn (boterhammen)
2. pim pam poentjes (onze lieveheersbeestjes)
3. tettink (regenworm)
4. juttekakokuhr (schommel)
5. affeceern (vooruitgaan)
6. een pekker (een die lang op het cafe bleef hangen)
7. een messink (mesthoop)
8. een meuzel (boodschappentas)

Tis topen da gulder mie elpt.
Ol stief wel bedankt!

Zilverpapier voor de negertjes

Volgens een pseudo-wetenschappelijke studie, die ik vandaag kon inkijken, blijkt dat er in mijn dierbaar Vlaanderen elke maand 24 Bekende Vlamingen bijkomen.
Daarmee zijn we meteen marktleider binnen Europa!

We hebben die eer uitsluitend te danken aan de commerciële televisie. Sinds VTM het startschot gaf aan Betty en Spillie om hun kunsten in het Big Brotherhuis te tonen, gaat er geen week voorbij of 'de man in de straat' krijgt de kans van zijn leven om in één of ander kijkcijferkanon het aureool van BV te verwerven.
Eventjes verschijnen in 'Wit in Vegas', 'Huis op stelten', 'De Werf', 'The Block' of 'Beautiful' - is al voldoende om wekenlang ook in de eindeloze praatprogramma's op televisie en radio te verschijnen. En fotosessies in Joepie, Blik, Playboy/girl en Dag Allemaal zijn ook al schering en inslag.

En het ergste moet nog komen: volgende week worden drie Vlaamse gezinnen gedumpt in de brousse, waar ze 'te gast' zijn bij een primitieve stam. Een nieuwe kolonisatie komt er aan! Toast Kannibaal, waar halen ze het uit?

Ik hou mijn hart al vast.

Ik zie het al gebeuren: in de reclameblokken, een zestal in de twintig minuten durende aflevering, lanceert Verwilghen,onze minister van ontwikkelingshulp een oproep naar de bevolking om massaal terug 'zilverpapier' te sparen.

Dit zilverpapier, vooral te vinden in chocoladeverpakkingen, was in de jaren 50 en 60 erg 'in'. Elke school, die zich katholiek noemde, deed volop mee aan die actie.

Meneer pastoor coördineerde de acties.

Als je mijn gedacht vraagt, het heeft toch wel iets genants.

Wij, blanken, eten ons te pletter aan chocolade én eens ons buikje vol is - sturen we dan het zilverpapiertje naar Kinshasa of Bongo waar kindjes met dikke buiken enkel nog een vage geur van chocolade kunnen opsnuiven. Wat dan weer hun hongergevoel vergroot.

Als iemand via een snelprocedure de start van 'Toast Kannibaal' kan tegenhouden, mij niet gelaten. Ik heb al een trailerke gezien, en ik kan niet meteen zeggen dat ik blij ben (ook) Vlaming te zijn.

Mijn 'blogje' zal de wereld niet veranderen.
Er zijn nu eenmaal tv-wetmatigheden.

Of zoals Lika Kremer, die in de VTM-reeks Matroesjka's de rol van Eva vertolkt, het zo treffend verwoordt: "als je een paard genoeg op tv brengt, wordt het ook een beroemd paard."

Niemand minder dan Black Beauty kan dit volmondig beamen!

Kalverliefde

Europa wil de kloof met de modale burger dichten.

Elke Europeaan moet betrokken worden in zoveel mogelijk Europese besluiten.

Een nobel doel waar ik niet van wakker lig. Veel liever krijg ik maandelijks een deel van het salaris die de Europese mandatarissen binnenrijven.

Misschien kan Juan Manuel Barosso het voorbeeld volgen van weefbouwer Picanol die elke werknemer - ter compensatie van de zaak Coenen - een extraatje schenkt, in de vorm van anderhalve dag vakantie met een premie van 250 euro erbovenop.

Dus ik wil gerust alle kleine én doodzondes van de Europese Commissie in de doofpot steken, als er maandelijks een goeie 2 000 EURO gestort wordt op mijn rekening.

Een 'win of life'-actie!!

In afwachting dat de Belgische vertegenwoordigers in het Europees Parlement dit wetsvoorstel indienen, moet ik blijven toezien hoe kramikelig Europa zich profileert. Bush komt heel even siroop aan de baard smeren, en eenieder is bijzonder opgetogen. De Guy en mijn dorpsgenoot Karel voorop: Europa staat weer op de kaart.

Op welke kaart? een wenskaart? een speelkaart? Ik denk eerder aan een menukaart.

Want ...

Nu lanceert de Europese commissie een nieuw initiatief. Ze wil immers dringend 'kalfsvlees' definiëren!!

Ik weet niet hoe het met jou zit, maar eerlijk gezegd: kalfsvlees houdt me niet echt bezig. In de top 100 van belangrijke dingen des levens is er niets dat enigzins te maken heeft met kalfsvlees. En toch vinden duurbetaalde mannen en vrouwen het nodig mij lastig te vallen met een enquête.

Ik krijg levensbelangrijke vragen voorgeschoteld:
Hoe belangrijk vindt u het kleur van kalfsvlees?
Hoe belangrijk vind je de leeftijd van het kalf? (gelukkig heb je geen keuzemogelijkheden tussen een groen blaadje of een bok)
Hoe belangrijk vindt u het gewicht van het kalf?

Het kalf is mijns inziens al lang verdronken, dus moet de Europese put niet meer gedempt worden.