Vastgekluisterd
Je kon er alvast niet naast kijken.
Binnen straal van 2 km rond het trotse Belfort telde ik zeven fietsen, vastgekluisterd aan verlichtingspalen, diverse hekkens of bomen.
Ik schrijf wel ‘fietsen’ maar in feite verdienden de vehikels in alle staat van ontbinding niet de term die doet denken aan Merckx, Landis, Zabel of VBD.
Op enkele meters van de muur – waar aan de andere kant het Lam Gods nog steeds wacht op de terugkeer van de Rechtvaardigde Rechters – stond een rood geval, met één wiel, geen zadel maar wel een achterlicht.
Vlak naast de Chinees lag een verroest specimen met wielen die zo krom waren alsof een bulldozer er eventjes over had gereden.
In de buurt van de Kouter stond er iets dat heel veel had van een fiets. Maar bij nader toezien viel het me op dat de banden ‘total loss’ waren.
Ik zag menig Japanner met de Minolta in aanslag. Want Europese kunst zou wel eens veel geld waard kunnen zijn. En onderschat zeker de dappersten onder de Galliërs niet; zijnde de Vlamingen. Want hoe ‘clever’ moet je niet zijn om een blauwe geschelpte aan een Japanse medemens te verkopen voor een paar miljoen. Weliswaar geen euro’s, maar toch wel oude Belgische frank.
Ik hou Gent voor bekeken.
Ik slenter naar de Reep waar het verkeer in het honderd loopt.
Aan een verkeerspaal zie ik nog een tweewieler vastgeketend.
De eigenaar heeft het zekere voor het onzekere genomen: een tweede slot maakt zijn vervoersmiddel haast ‘on-mee-neembaar’.
Ik kijk verbaasd rond. Zoekend naar een glimp van de eigenaar.
Maar in de verste én dus ook niet in de dichtste verten is er niemand te bespeuren.
Ik sta voor een raadsel.
Ik werp nog één blik naar de vastgeketende rolstoel.
Zouden er toch nog mirakels bestaan?
Heeft de paus vanuit Lourdes-Grot gezorgd dat de lamme weer kan stappen?
Wonderen zijn de wereld niet uit.
PS ondertussen is het drummen geblazen om een frisse duik in het water te nemen! En zingt de Herman over alles wat mooi is