donderdag, oktober 30, 2008

Onbelangrijke dingen

Ik kreeg zowaar een stokje toegeworpen door de Benny. Ik ben nooit een goeie keeper geweest, dus zal het wel volledig toevallig zijn dat ik de stok kon opvangen.
Benny was benieuwd naar zes totaal onbelangrijke dingen over mezelf.

1. ik heb schoenmaat 46
2. ik heb geen enkel Fortisaandeel in mijn bankkluis zitten.
3. de kilometerteller van mijn wagen staat op 170845.
4. ik ontdekte in het jaar 1969 wie de échte Sint is.
5. ik schudde ooit de hand van Freddy Maertens.
6. tijdens mijn autorijlessen slaagde ik erin om iemand knal op mij te laten rijden.

Reacties op deze wereldschokkende mededelingen zijn altijd welkom.

En wil je meer van dat lezen bij een ander, dan kan je misschien je kans wagen bij de 'stokjesvangers' van dienst:
Elsje, Chelone, Maansteen, Zapnimf, Boe dan ik en Witch.

Labels:

dinsdag, oktober 28, 2008

Conversatie in de winkel

Zij (een 40'er die naar haar polshorloge kijkt): Mevrouw, hoe laat is het nu?
De kassierster(met enigszins verbaasde blik en stem): Euh, het is nu 5 vóór 2
Zij (nog steeds haar polshorloge aan het bekijken): Oh, dank je wel.
Dan stilte.
De kassierster kijkt met groter wordende verbazing de klant aan.
Zij: O ja, mijn uurwerk staat nog steeds op het verkeerde uur.

Labels:

zondag, oktober 12, 2008

De rooms katholieke postzegel

Het is wat komkommertijd bij Cursief Huigje. Tijd om even in een ver verleden te duiken én zo een cursiefje van ruim twee jaar geleden te ontstoffen.

"Je kan van nonnen zeggen wat je wilt, maar het staat buiten kijf dat ze katholiek zijn. Meer nog – ze dragen alle tekenen van roomse gelovigheid. Al is er in de loop der jaren ook wel een beetje verval te bespeuren: de kappen, die niet over de haag gegooid werden, zijn toch ook bij echte believers achterwege gelaten. De zwarte pij heeft plaatsgemaakt voor een sober grijs ensemble. Vaak is een klein zilveren kruisje het enige uiterlijk teken van hun huwelijk met de Kerk en met God.


In een puur christelijke instelling voor bejaarden of in rooms katholieke ziekenhuizen waren destijds de zusters aan de macht.
Ze hielden nauwlettend in het oog hoe de christelijke waarden beleefd werden.
Patiënten die een rood mutualiteitklevertje hadden, werden met zeker argwaan bekeken.
De kledij van het personeel mocht niet te veel blootgeven.
Zelfs bij helse temperaturen moest alles zo volledig mogelijk bedekt worden. Posters die een plaats kregen in de kamers hadden best een religieus tintje.

Het was in die sfeer dat op zekere dag de dienst administratie voor een immens plooi- en plakopdracht stonden.
In allerijl moesten meer dan 400 brieven gekopieerd, geplooid en in enveloppes gestopt.
De bureauchef trok, terwijl zijn medewerkers aan het werk waren, naar het postkantoor om er 400 postzegels te halen.

De klok wees reeds halfvijf aan, toen de eerste postzegels op de witte enveloppes gekleefd werden.
Het weekend kwam er met rasse schreden aan,.

Marc en Carine probeerden er daarom bij het saaie beschuttende werkplaats-werk de moed erin te houden.
Maar dat buiten de waard gerekend.
De waard op die dag was de algemeen overste, die traditioneel op vrijdag haar toer deed.
Ze kwam overal de lucht opsnuiven (kwestie om alcohollucht bijtijds te ontdekken), de netheid controleren (al wat geen cactus was, mocht niet op de vensterbank staan) en traagwerkenden tot meer spoed aanmoedigen.

Zo kwam ze ook op de bureau terecht van Marc en Carine.
Ze keek toe hoe Marc zijn vijfenzeventigse postzegel in de rechterbovenhoek van de enveloppe kleefde.
En precies op dat moment werd de non-baas bleek, daarna rood.
Haar gezicht verstrakte.
Ze begon warempel te beven.
Ze riep Maxim, de bureauchef bij haar.
Die kreeg de opdracht om onmiddellijk de resterende postzegels naar het postkantoor terug te brengen én te ruilen voor andere.
Ze kon niet aanvaarden dat op de brieven van haar instelling postzegels met afbeelding van de liberale krant Het Laatste Nieuws stonden. Dat was eerder heidens. De katholieke sfeer moest reeds van bij het bekijken van de briefomslag voelbaar zijn.

Het werd overwerken voor de ganse dienst. Alle reeds gekleefde postzegels moesten eerst op grootmoeders wijze verwijderd worden. Daarna gedroogd én dan weer naar het postkantoor gevoerd.

Ondertussen was Maxim terug gearriveerd.
Tot 18u30 hebben ze nog werk gehad aan het kleven van de Turdus Pilaris-zegels.

Voor alle zekerheid maakte Maxim de overste wijs dat het hier ging om een zeer katholiek vogeltje. "

Labels:

zondag, oktober 05, 2008

Fortistas te koop.

Mijn oog viel vandaag op de voorpagina van een regionaal reclameblad.

Wat deed een ouder zoals Cursief Huigje wanneer zijn spruit voor het eerst naar een kleuterklasje ging?

inderdaad ... een boekentasje kopen ... in de jaren '80 was die nog voorzien met de Power Rangers, de Smurfen of Samson ... natuurlijk moest er ook een foto genomen worden van zoonlief met de boekentas ... zo fier als een gieter.

Na de kleuterklas was er dan de overgang naar de grote school.
... dus tijd voor het kopen van een nieuwe boekentas ... en uiteraard ook weer tijd voor een foto.

Zes jaar later stond zoonlief voor de poorten van de extra grote school oftewel het middelbaar ... de klassieke boekentas werd vervangen door een soort rugzak, volgepropt met kilo's boeken, snoepen, euro's en andere rommel ... Geen tijd meer voor een foto, want 12-jarigen willen niet meer zo vlug op de foto.

En dan begon zoonlief aan de laatste schoolperiode: de hogeschool. Ver weg van het kleine dorp.
... hoog tijd voor een nieuwe stevige boekentas, die weer en wind moet doorstaan ...

Dan dacht Cursief Huigje: 'oef, 't is gedaan met die boekentasrace' ...

Maar dat was buiten de waard gerekend. De waard van dienst was de allereerste werkgever van zoonlief: zijnde de stilaan wereldbefaamde Fortisbank. Elke dag naar Brussel pendelen, kan niet ... zonder nieuwe boekentas om er de dagelijkse 'Tijd' in te stoppen, alsook een pakket aandelen en andere paperassen.

De zoektocht naar de geschikte boekentas verliep niet zonder hindernissen, maar dan was het eindelijk zo ver: een piccobello lederen tas stond klaar om de Fortiswereld te veroveren.

De eerste werkdag liet zoon nog even die spiksplinternieuwe boekentas thuis. Even afwachten. Hij kwam 's avonds thuis met een geschenkje van de bank: zijnde een Fortis-tas, die hij vervolgens weken aan een stuk meesleurde.

En die mooie lederen boekentas? Die staat netjes te wachten op de kleerkast in zijn kamer.

Misschien wordt ie vlugger dan verwacht weer bovengehaald. Want de dag van vandaag met een Fortistas rondlopen, is niet meer zo hip!

Labels: